[Open] There's still so much here, a life worth living

Ze wist niet of het aan het weer lag of dat ze iets verkeerds gegeten had, maar ze voelde zich vandaag niet heel lekker. Misschien kwam het wel omdat ze al een tijdje niet echt meer de kans had gehad om te kunnen zwemmen en ze daar zin in had, maar ze dacht eerlijk niet dat het daaraan lag. Ze was dan ook heel bewust het kamp uit gegaan, hopende niet echt een taak te krijgen vandaag en dat ze misschien wat rustig aan zou kunnen doen. Daarom was ze alsnog wel naar de grenzen toe gegaan, omdat ze dan nog iets nuttigs leek te doen mocht ze iemand tegenkomen en misschien hoopte ze stiekem ook wel Aegir tegen te komen. Maar dat was ergens gevaarlijk om het aan de grens met Riverclan te doen, dat wist ze zelf ook wel.

[Open]

[Open] There's still so much here, a life worth living S3HBvx

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had nog niet zo vaak een vriendelijke kat van een andere Clan tegen gekomen, als in een kat die haar niet meteen uit zou kafferen. Haar amberkleurige ogen stonden dan ook een tikkeltje kil toen ze door had dat een andere kat bij de grenzen was. De laatste Riverclanner die ze had gesproken was alles behalve een vriendelijke bij geweest, eerder een irritante wesp. Haar oortjes gleden iets in haar nek voordat ze diep in ademde en langzaam de grens van Riverclan naderde haar amberkleurige ogen gleden vragend naar de Riverclan Warrior die in haar eigen gedachten verzonken leek. 'Excuseer mij? Je ziet er moe uit.' Mauwde ze zachtjes, want dat was het leven van een Medicine Cat, het leren lezen van anderen. Het zien van mogelijk de eerste aspecten van een ziektebeeld of wat anders. Haar schorre stem klonk nonchalant, niet warm en niet koud.

❅

[Open] There's still so much here, a life worth living Tzfuz9H

Wat ze niet had verwacht was dat ze een brutale Thunderclan apprentice tegen zou komen die meteen zou opmerken dat ze er moe uitzag. Haar staart zwiepte iets heen en weer toen ze de opmerking hoorde en haar blik ging naar de apprentice toe. "Moet je je niet druk maken om je eigen clan?" Het was misschien wat botter eruit gekomen dan ze bedoelt had en normaal zou ze ook niet zo gereageerd hebben, maar op de een of andere manier was het haar verkeerd gevallen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg om andere katten boos op haar te krijgen. Zei ze de verkeerde woorden of was ze gewoon niet geschikt voor haar rang? Misschien moest ze Rousebell wel vragen of die een andere Apprentice kon nemen, in plaats van een onbenul zoals zijzelf. 'Moet je je niet druk maken om je eigen clan?' Het klonk bot, kortaf en ongemakkelijk stapte Remnantpaw onbewust een klein stapje achteruit. 'Niet alleen,' Mauwde ze bijna onhoorbaar. Immers was ze niet alleen trouw aan haar Clan, ze was trouw aan Starclan. Aan alle Clans die haar nodig hadden, zelfs al deed het haar soms van binnen nog zeer om andere Clans op een even hoog voetstuk te plaatsen.

❅

Ze zuchtte lichtjes toen de apprentice iets zei dat zo goed als onverstaanbaar was. "Iets luider?" Zo kon ze haar niet verstaan en ergens had ze bijna ook geen zin om met deze apprentice om te gaan op het moment, maar ze wilde op zijn minst nog weten wat ze had gezegd. Want iedereen zou loyaal moeten zijn aan hun eigen clan toch? Ook al bracht die gedachte herinneringen bij haar terug die ze liever vergeten was. Was ze echt zo loyaal aan haar eigen clan? Ondanks dat ze een clangenoot vermoord had laten worden door Aegir? Ze voelde de misselijkheid weer omhoog komen bij de gedachte en deed haar best om haar eten binnen te houden.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw keek op naar de calico toen duidelijk werd dat deze haar gemompel niet had verstaan. 'Iets luider?' Het water maakte meer lawaai dan ze als kitten voor mogelijk had kunnen houden en daarbij kwam dat het gesprek niet bepaald vloeiend verliep, wellicht ook omdat Remnantpaw haar ware aard nog moest leren tonen en niet alleen uit moest gaan op de verhalen van Elders. 'Medicine Cat Apprentice,' Verklaarde ze enkel terwijl ze in haar spiegelbeeld op het water keek. Er was niks bijzonders aan haar, ze had geen interessante aftekeningen, was grijs met vurige ogen. Ogen de kleur van honing, van amber of van vuur. Toch zag iemand iets in haar, zelfs al zijzelf dit nog niet zag.

❅

Ze trok iets met haar oor toen er weer woorden kwamen vanaf de apprentice, maar ze deden haar fronsen. Was deze poes Thunderclan's medicine cat apprentice? Ze kon herinneren dat het iemand anders was. Ze had deze jonge poes tenslotte ook nog niet bij een gathering gezien. Maar dan nog hoefde ze zich niet te bemoeien met Riverclan. Had ze niet haar eigen clan om voor te zorgen? Ze hadden in Riverclan tenslotte hun eigen medicine cat. "En?" Sprak ze dan ook. "Je bent nog steeds Thunderclan." In dit geval had ze geen medicine cat nodig en zeker niet zo'n jong geval. De apprentice was waarschijnlijk nog maar amper uit de nursery. Die zou nog niet eens genoeg weten van kruiden als er iets aan de hand was.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was nog niet zo lang tot deze rang benoemd. Al had ze al wel voldoende woordenwisselingen gehad, ze was simpelweg te jong om goed te snappen hoe alles in elkaar zat en dat kon best wel eens voor problemen zorgen, hoe goed ze het ook bedoelde. 'En?' Sprak de calico dan ook. 'Je bent nog steeds Thunderclan.' Remnantpaw haalde haar schouders kort op voordat ze haar kopje schuin hield. 'Klopt. Maar dat betekend niet dat ik een zieke kat laat liggen.' Murmelde ze onhandig, ze kon waarschijnlijk niet veel meer dan hulp halen maar dat gaf haar houding ook aan, ze probeerde tenminste niet vijandig te zijn, of dit goed lukte was een tweede.

❅