Victory is ours

De Sunningrocks waren terug van hun. Crystalstar had ze teruggegeven zonder gevecht, wat waarschijnlijk niet iedereen had verwacht. Nu dat er echter een nieuwe dreiging boven ThunderClan’s kop hing, kwam het niet zo ongelegen uit dat ze een oorlog met RiverClan uit hadden kunnen sluiten. De Sunningrocks behoorden naar Blazepaw’s idee tot ThunderClan en hij zou ervoor gevochten hebben als dat gemoeten zou hebben. Maar goed, nu was dit gebied van hun en een ander gebied was van een andere groep. Een nieuwe dreiging hing boven ThunderClan’s kop en Blazepaw hoopte dat Stagtine zou toeslaan zodra het moment daar zou zijn. Hij had graag zelf deel willen uitmaken van de patrouille dat had gevochten met BloodClan, maar hij was daar niet geschikt voor geweest omdat enkel warriors mee mochten gaan. Dan zou Blazepaw wel vechten als het moment daar zou zijn dat ze in opstand zouden komen. BloodClan mocht hoe dan ook geen extra territorium innemen. Het zonnetje begon te schijnen en verwarmde de rotsen en daarbij ook Blazepaw’s pels. Zijn ogen gloeiden haast goudkleurig op terwijl hij ze waakzaam van het RiverClan territorium af liet dwalen naar de richting waar de Tallpines moesten liggen.

Een zoete geur kwam hem tegemoet, de geur van mos en één of andere plant waar hij even niet van op de naam kon komen. Hij herkende de geur als die van Sugarpaw, een apprentice die zich nog niet al te lang geleden bij hun in de apprentice’s den had gevoegd. Ze was er ietsje later bij gekomen dan Blazepaw, al hield hij dat soort dingen niet echt bij. Zijn Clanmates mochten al blij zijn als hij zich engageerde in een gesprek, laat staan dat hij bepaalde details kende. Sugarpaw begroette hem en Blazepaw gaf haar enkel een knikje ter begroeting terug. De lach om haar lippen deed hem afvragen in wat voor soort familie ze was opgegroeid. Ze zou vast geen vader hebben die haar de rug toekeerde, anders zou ze niet zo’n plezier hebben in het leven. Blazepaw probeerde het irrationele jaloerse gevoel te onderdrukken dat in hem op kwam zetten en dwong zichzelf in plaats daarvan om met haar te socialiseren. “Kun je een beetje wennen aan het apprentice zijn?” mompelde hij vragend aan haar. Zijn blik was nog altijd van haar weggericht en zijn houding schreeuwde dat hij dit gesprek niet wilde hebben, maar het was een begin. Een kleintje dan.