I'm gonna do my thing

Pridekit geeuwde even uitgebreid, waarbij hij onbewust een soort piepend geluidje maakte. Hij knipperde met zijn kittenblauwe oogjes en hief zijn jonge lichaampje recht, al ging hij niet meteen het nest uit. Met bestuderende blik keek hij de nursery rond. Het was tamelijk rustig; het was nog vroeg in de ochtend. Maar ergens vond hij die rust wel fijn. Het jonge katertje glimlachte lichtjes, maar was verder stilletjes. Hij was niet het luid piepende type; hij viel vaak niet echt op. Dat was nu nog niet echt bewust, natuurlijk; maar het zou later zijn belangrijkste defentiemechanisme zijn.

+Sandkit eerst

Hij was ondertussen al niet meer de jongste in de nursery samen met zijn siblings, maar er waren ondertussen jongere kittens al bijgekomen. Hij was dan ook nieuwsgierig geworden naar hoe deze waren en liet zijn blik over de rand van het nest gaan waar een kitten hem opviel. De kitten was tenslotte wakker en leek de nursery rond te kijken. "Hey." Sprak hij dan ook, afwachtende wat de reactie van de kitten zou zijn.

Pridekit opende zijn tweekleurige oogjes toen een stem hem toesprak. De blik in zijn ogen was trots, zoals zijn naam, en toen hij de blik van een oudere kitten ontmoette rechtte hij zijn rugje als om zich groter te maken en een betere houding te geven. "Hallo.", antwoordde hij, met kalme stem en verbazingwekkend duidelijke articulatie voor een kitten van zijn leeftijd. Hij was natuurlijk al drie manen, al voorbij het gemompel van zeer jonge kittens, maar hij sprak met een air van een veel oudere kat. Pridekit sprak dan ook enkel als hij wist dat hij het met een zekere waardigheid af kon brengen. Dat vond hij belangrijk.

Dit was nieuw. De meeste jongere kittens waren soms best vervelend, maar deze leek zich anders te gedragen. Bijna prettiger zelfs als hij eerlijk was. Hier kon hij mogelijk wel wat mee. "Interessant." Sprak hij dan ook. Alles aan de kitten sprak een bepaald iets af en het beviel hem wel. Dit was een kat waar hij nog wel eens goed mee op kon schieten of juist niet, maar dat zou nog bepaald moeten worden. "Heb je zin om wat te doen?" En dan bedoelde hij niet van die saaie kittenspelletjes als hij het kon helpen.

Interessant, was het antwoord van de ander. Dat deed Pridekit lichtjes fronsen, al stelde hij geen vragen. Interessant. Wat was er zo interessant aan de manier waarop hij 'hallo' zei? Was het soms dat hij het zo veel beter zei dan de andere kittens van zijn leeftijd? Sandkit vroeg hem of hij soms zin had om iets te doen. Kijk, dat was interessant. Hij hield ervan om nieuwe dingen te leren, zeker als hij daarin dan kon uitblinken. "Zoals?", antwoordde hij, of, tsja, antwoordde. Het was een vraag terug zonder een antwoord gegeven te hebben. Hij zou wel beslissen als hij wist wat de ander zou voorstellen; dan zou hij beslissen of het zijn tijd waardig was.

Wat zou de ander leuk vinden om te doen? Iets wat in ieder geval niet maar gewoon een mosballetje overslaan zou zijn. Nee, hij had zin om misschien iets te doen wat hij de apprentices wel eens had zien doen. Het besluipen van iets en dan het liefste misschien een kat. "Wat dacht je ervan als we een kat gaan besluipen?" Dan was het nog altijd wel de vraag wie, maar dat zouden ze dan nog later kunnen bepalen. Hij hoopte in ieder geval niet dat de ander er geen zin in zou hebben of misschien was hij er nog te jong voor. Maar dan zou hij alles alsnog wel kunnen laten zien.

Iemand besluipen? Dat klonk hem in de oren als een zeer kittenachtige en vervelende bezigheid, die aandacht op hen zou richten en mogelijks niet in goede aarde zou vallen. Even trok er een bedenkelijke uitdrukking op zijn snuitje. Het sluipen zelf klonk wel interessant, dat wou hij wel heel graag leren, maar waarom zouden ze daarvoor iemand anders erbij betrekken? "Je kan me wel leren sluipen.", antwoordde hij uiteindelijk maar, koeltjes het voorstel van de oudere kater wegschuivend en zijn eigen voorstel in de plaats doend. Een veel beter voorstel, natuurlijk.

Het leek hem juist wel leuk om een doel te hebben om te besluiten, maar duidelijk dacht de jongere kitten er anders over. Was het echt zo erg om het op een bewegend object uit te proberen? Het kon natuurlijk ook zijn dat de ander eerst beter wilde leren sluipen voor ze het op iets uit zouden gaan proberen. "Je wilt eerst goed leren sluipen? Dat kunnen we zeker doen." Zou het beter gaan als ze eerst een doel zouden hebben? "Ik zal het wel eerst een keer voordoen!" Het was niet dat hij er al perfect in was, maar dat dacht hij wel. Hij zakte dan ook iets door zijn poten heen en begon een aantal passen naar voren te zetten.