[Eveningglow] Cold feet

Onderwerp: [Eveningglow] Cold feet za 27 feb 2021 - 19:32

_{Dikke klompen sneeuw hingen aan haar buikfluff en kleefden aan haar pootjes. Het was vrij duidelijk waar Birdkit gespeeld had. In het lekkere dikke pak sneeuw natuurlijk! Ondanks dat het nogal koud was, was het zo leuk om mee te spelen. Maar toen de adrenaline eenmaal wegvloeide en de vermoeidheid toesloeg, merkte ze dat ze het toch wel een beetje erg koud had gekregen. Ze was dan ook huiswaarts gekeerd, naar de nursery. Terwijl ze zachtjes rilde kroop ze, sneeuw en al, bij haar moeder in het nest. Ze zuchtte tevreden, haar mama was in ieder geval lekker warm.}

Forest Pixel by CynicArcane (Deviantart)

Ze was in gedachten geweest. Had voor haar uitgestaard, met een kleine frons. Haar gedachten gingen over haar zorgen, zorgen om ThunderClan. Die frons werd in ieder geval een stuk groter toen er ineens een koude natte vacht tegen haar aankroop. In StarClans naam… Ze knipperde met haar felgele ogen en keek naar beneden. Waar haar dochter zich dicht tegen haar aan had genesteld. “Wat heb jij gedaan?” Wat was eigenlijk verontrustender? Dat ze dat vroeg, of dat ze het echt niet wist. Dat ze haar kroos niet in de gaten hield of dat ze zo in gedachten was verzonken dat ze niet had kunnen raden dat Birdkit in de sneeuw had gespeeld, dat was immers nogal duidelijk te merken.

_{Birdkit was dicht tegen haar moeder aan gekropen, nog wat verschuivend tegen haar moeder aan, haar in dit proces helemaal ondersmerend met smeltende sneeuw, totdat ze op haar rug lag, haar zij en kopje snorrend tegen haar warme buik aan. Haar goudkleurige ogen vonden die van Eveningglow, wie haar wat verontrust vroeg wat ze nou gedaan had. Had haar mama dat niet doorgehad? Was ze het vergeten te zeggen? Voor een moment bleef Birdkit stil, waarna ze breed lachte naar haar moeder. "Buitengespeeld! Ik heb sneeuw gegooid naar Beetlekit en haar geraakt!" Ja, dat had ze goed gedaan al zei ze het zelf.}

“Ooh ja.” Miauwde ze enkel op de woorden van Birdkit. Niet uitbundig en geïnteresseerd zoals de meeste moeders. Het klonk bijna een beetje verveeld. Al bedoelde ze het niet zo. Ze had nooit echt geleerd hoe ze moest reageren. De eerste twee moons waren haar pleegmoeders heel erg met haar bezig geweest, maar daarna was het langzaam gaan verwateren. Hadden ze steeds minder interesse in haar gehad, omdat ze niet meer zo klein en schattig was geweest misschien. Ze had het hen ook nooit meer gevraagd. Ze negeerde ze nu, net als haar pleegsiblings. Enkel als ze patrols of iets uit moest zetten sprak ze ze soms nog, daarbuiten nooit meer.