A path for you

De zonnestralen die door de wolken braken gaven wat licht en sfeer in het kamp. De lucht was mooi blauw zoals het zou zijn in Newleaf en hij voelde dat het al naderde. Leafbare was al bijna voorbij en dat was maar goed ook. Dan kon hij meer prooien vangen en genieten van het groene gras en de vlindertjes op de heiden. Dat gevoel van verschillende werelden bewonderen, dat miste hij wel. Maar wanneer Newleaf aanbrak, dan zou hij dat gevoel weer krijgen, en daar wachtte hij op met alle geduld. Of, zoveel mogelijk geduld dan toch. De witbruine tom was snel op zijn temper geslagen. Nou, in ieder geval zat hij rustig te genieten van de zonnestralen, al waren ze niet heel erg warm. Maar het gevoel van licht op zijn vacht hebben deed hem beter voelen en denken aan de betere tijden... Die nog moesten komen, maar ook diegene die al waren geweest. Hij keek uit naar een goede toekomst voor hem en voor zijn Clan.



+Dragonpaw

De sneeuw was volledig weggesmolten. Het voelde aangenaam om niet door de witte substantie te hoeven ploeteren. Dragonpaw wist dat hij zijn final assesment in gunstige omstandigheden af zou leggen en hij was daar blij mee, al had hij de uitdaging ook wel aangenomen als hij ze midden in Leafbare had moeten doen. Als hij eenmaal warrior zou zijn, zouden er nog genoeg uitdagingen zijn en hij kon het heus niet altijd timen dat het voor hem gunstig was. En dat hoefde voor hem ook helemaal niet. Het leven was goed er soms een beetje uitdaging in zat en daar ging je Dragonpaw heus niet over horen klagen. De kater liep momenteel op een rustige tred terug naar het kamp nadat hij een uitputtende ochtendsessie met zijn mentor had gehad. Het jagen ging hem goed af, het patrouilleren was gemakkelijk voor hem en ze waren nu de laatste puntjes op de i aan het zetten wat het vechten betrof. Dragonpaw had op bijna vijf manen tijd ontzettend veel bijgeleerd en hij was er steeds vaardiger in geworden. Zijn mentor was tevreden en het zag er allemaal rooskleurig voor hem uit. Het was dan ook met een opgewekt gevoel dat Dragonpaw het kamp binnen liep, waar zijn blik algauw op Prayingmantis viel. Hij kende de kater niet heel erg goed en hij besloot dat het tijd was om de warriors wat beter te leren kennen voordat hij zich bij hun in hun den zou voegen. “Goedemiddag,” sprak hij op een beleefde toon tegen de warrior en ging naast hem zitten. “Hoe gaat het?”

Het was al zo nabij, alsof het echt nét om hoekje was. Maar het was verder dan het leek, veel verder. In ieder geval was de sneeuw al weggesmolten en dat deed deugd, dat was dan toch nog een fijn teken dat ze dichterbij de mooie newleaf kwamen en dat ze de deur achter zich hard dicht konden slaan voor leafbare. De witbruine kater deed even zijn felle groene ogen dicht tot er opeens een apprentice naast hem stond. Hij wiebelde wat met zijn oor en keek naar de jonge rode kater om. Hij was niet echt geschrokken, gewoon even verbaasd. ‘Goedemiddag’, begroette de tom hem. ‘Hoe gaat het?’. Dragonpaw ging naast hem zitten en de kater wikkelde zijn fijne staart om zijn voorpoten. “Hallo Dragonpaw”, begroette de kater hem terug. “Het gaat wel goed met me. Ik tel rustig de dagen af tot dat newleaf er weer is”. Want het was ook waar, dat was waar hij grotendeels op wachtte. De groene ogen van de tom knipperden even voordat hij ze weer naar de rode apprentice wendde. “En hoe gaat het met jou? Het gaat waarschijnlijk niet lang meer duren voor je warrior wordt”

Dragonpaw gaf een rustig knikje toen Prayingmantis aangaf dat hij de dagen naar Newleaf aftelde. “Dat zal niet meer lang duren,” zei hij op een beleefde toon. Zijn blik gleed naar opzij toen de kater aangaf dat het niet meer lang zou duren eer dat hij warrior zou worden. “Ik geloof dat ik als we enkele weken in Newleaf zijn al aan mijn final assesment ga kunnen beginnen. Mijn mentor wil er niet te lang meer mee wachten,” sprak hij en zijn houding straalde trots uit toen hij iets rechter ging zitten. Dat hij binnenkort een warrior zou worden en dus meer verantwoordelijkheid op zijn schouders mocht nemen, deed hem wel goed. “Zou jij binnenkort geen apprentice willen opleiden?” vroeg hij toen op een beleefde, maar toch wel nieuwsgierige toon. Als hij immers warrior was, was dat wel een doel waar hij naar wilde streven.

Dagen tellen deed hij erg vaak. Dagen tot Newleaf zou aanbreken. Tot Greenleaf zou komen. Tot Leaffal voorbij was. Hij telde graag verschillende zaken af, had iets om naar uit te kijken dan en had dan meer zelfvertrouwen in de veranderingen van de toekomst. De kater had graag alles geplanned, wilde graag weten wat er zou aankomen. Hield daarom niet heel erg van plotselinge veranderingen of verrassingen, maar kon wel tegen een stootje. Hij kon ook niet alles precies aftellen, maar wanneer de bomen groener werden en de sneeuw wegdaalde, dat was wanneer het nieuwe seizoen nabij was. 'Dat zal niet lang meer duren', meldde de rode apprentice op een beleefde toon waarop de witbruine tom knikte. 'Ik geloof dat ik als we enkele weken in Newleaf zijn al aan mijn final assestment ga kunnen beginnen. Mijn mentor wil er niet te lang meer mee wachten.' Dragonpaw straalde een trots uit die hij ook had gevoeld toen hij bijna warrior werd. Het was een erg goed gevoel en het straalde mooi van je af. "Dat je mentor niet lang meer wil wachten wil zeggen dat die vindt dat je er al bijna volledig klaar voor bent" sprak hij tegen de jonge kater. 'Zou jij binnenkort geen apprentice willen opleiden?'. Tja, een apprentice opleiden. Eerlijk gezegd zou de kater dat wel heel graag doen. Hij wilde graag iemand die leergierig was, vriendelijk, en bereid om alles te geven om te slagen als een apprentice. Het was zeker een doel waar hij naar streefde in de toekomst. "Het zou me erg fijn lijken een apprentice te hebben ja, maar dat is iets dat waarschijnlijk voor de nabije toekomst zal zijn", zei hij, zijn mondhoeken een beetje omhoogdrukkend maar de serieusheid niet al te veel uit zijn gelaat halend.

Dragonpaw gaf een knikje op Prayingmantis’ woorden. “Ik ben er meer dan klaar voor,” deelde hij op een vastberaden toon mee. “Ik zal een waardige warrior van WindClan worden.” Eentje die compassie had met anderen, maar ook eentje die zich niet ging laten doen. Eentje die zichzelf bij elkaar kon houden wanneer het allemaal mis dreigde te gaan en eentje die wel wat verantwoordelijkheid op zijn schouders kon dragen. Tot dusver had Dragonpaw zich nog door geen enkele kat laten uitlokken en was hij altijd beleefd gebleven, maar wel met het zeggen waar het op sloeg. Hij was er zelf dus ook niet echt twijfelachtig over of hij wel klaar zou zijn voor het warriorschap, het was maar een kwestie van afwachten. Dragonpaw luisterde geïnteresseerd naar het antwoord dat Prayingmantis gaf over het zelf trainen van een apprentice en hij gaf een knikje naar de kater. “Je hebt al wel wat manen ervaring, dus ik denk dat welke apprentice het dan ook wordt, diegene zich wel gelukkig mag prijzen,” sprak hij op een respectvolle toon met een knikje naar de warrior. “Heb je in het verleden eigenlijk al eens een apprentice getraind?” De zes manen die hij in de nursery had geleefd, had hij natuurlijk niet echt mee gekregen wat er buiten de nursery was gebeurd en wist hij dus niet van elke warrior hun geschiedenis. Dit was een mooi moment om die van Prayingmantis te weten te komen.