Call an ambulance

Met een lichte tred bewoog de massieve poes langs de grens heen. Haar goudgele ogen glommen terwijl ze haar blik strak gericht hield op het gebied dat achter de rivier lag, Shadowclan. Ze snoof even en maakte een lichte sprong naar het water, waarna ze met een lichte plons in de koude substantie terecht kwam. Ze hapte even naar adem, maar begon al snel wat stabiliteit te krijgen in haar beweging. Ze was een riverclanner, door en door, en dus kon ze ook vrij goed zwemmen. Ze bewoog zich wat meer richting wat stenen, haar ogen scanden even de dingen na. Dit was goed. Ze klemde haar poten rond de stenen heen, haar gezicht werd een stuk ernstiger waarna haar ogen groot worden. "Help! Help!" Ze gaf de rest van haar bewegingen op, waardoor haar kop even onder werd geduwd. Nu was het wachten op een shadowclanner die haar wilde helpen.

Shadowclan only pls

Tidepaw was waarschijnlijk veel te vaak aan deze grens te vinden. Het licht kabbelende geluid van het water kalmeerde haar, wat misschien raar was voor een Shadowclanner - maar ze kon de drang niet weerstaan. Ze had nog niet veel oefening in zelfcontrole of discipline. Haar tweekleurige blik gleed over het oppervlak van het water. Toen klonk er echter geplons, en daarna een stem die om hulp riep. Haar oogjes werden groot en ze keek op; haar blik viel op een grijze kattin in het midden van de rivier, die angstig om een steen geklemd zat. De jonge apprentice liep dichterbij langs de rand van het water, al raakte ze het water zelf niet aan. Haar blik was paniekerig. Oh nee! Zat de kattin vast? Ze had hulp nodig, maar wat kon zij nu doen? Ze had een Riverclanner nodig hiervoor, iemand die kon zwemmen en de grote grijze kattin zou kunnen helpen.. Tidepaw wist wel dat de kattin zelf ook een Riverclanner was, dat was duidelijk aan haar geur en aan het feit dat ze haar niet herkende, maar ze was niet het type om zich meteen vragen te stellen bij iemand die in nood leek te zijn. Misschien was ze gewond? "H-hallo?", riep ze aarzelend naar de kattin toe, die even kopje onder leek te gaan. Starclan, nee, maar ze kon niets doen..

Ze hoorde iets, maar probeerde er zich niet op te focussen. "Help- Help!" ze wilde dat de ander dichter zou komen, een poging zou wagen naar de oever te komen, zodat ze haar plan in actie kon krijgen. Haar ogen zochten haastig naar de origine van het geluid waarbij ze al snel een apprentice zag en even hapte ze naar adem voordat ze terug onder ging. Dat zou het ook wel doen. Haar originele plan zou niet meer werken, maar ze kon flexiebel zijn. dat zou het beste zijn in deze situatie, want ze wist dat Crystalstar het niet zou appreciëren als ze een apprentice zou verminken.

De Riverclanpoes ging enkel maar meer en vaker kopje onder, alsof ze zich niet echt kon optrekken aan de steen. Haar hart klopte in haar keel en haar tweekleurige blik keek razendsnel om zich heen, in de hoop dat ze iets kon vinden om te helpen, maar wat? De jonge kattin merkte een grote, lange stok op die een eindje van haar vandaan lag en met snelle, onhandige pasjes liep ze eropaf. Ze struikelde een paar keer, maar wist zonder op haar bek te gaan bij de stok te komen. Tidepaw nam hem in haar bekje en sleurde hem toen mee naar de oever, waar ze zo dichtbij mogelijk was. Haar witte voetjes raakten het water nét niet, daar lette ze wel op - het water mocht dan wel leuk klinken, het aanraken was toch maar een eng idee - en met een zo groot mogelijke zwaai probeerde ze de stok in de richting van de grote Riverclankattin te duwen, zodat die dat vast zou kunnen pakken en.. Tsja, naar de over kruipen, waarschijnlijk? Zo ver had ze nog niet echt nagedacht. Het was een plan dat misschien in theorie zou kunnen werken; maar Tidepaw was bij lange na niet sterk of zwaar genoeg om het gewicht van de tak én de grote natte kattin veilig tot bij haar te sleuren; maar hé, het was iets.