i know you're not that strong

Een uniek zicht was het, men trof de deputy niet vaak in een jeugdige vreugde zo groot.  Zijn mate had hem gevraagd elkaar te treffen, OP een vrij afgelegen plaats nog wel. De twee hadden geen enkele reden boos op elkaar te zijn dus was de reden van hun ontmoeting al snel op iets veel leukers te schuiven. Zijn wangetjes warmde op, zijn pootjes tintelde. Het was nog te vroeg voor vlinders, maar de kater wist vrijwel zeker dat er enkele in zijn buik wakker werden. ...Was het die reden?

Daar zat ze dan, een prachtig plaatje, de kater zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij haar benaderde. Drukte zijn kop zachtjes tegen het hare waarna ze het van hem afwende, schuin hield. Blazesong fronste, trof een nerveuze glimlach op haar koppie, wat wilde ze hem liever niet vertellen? Hij voelde de hoop de grond in zakken met de seconde. "He-hey lieverd," begon ze haperend. "Ik denk dat ik groot nieuws heb."  Haar nerveuze glimlach stond in sterk contrast met haar woorden, op een manier die de kater zijn vacht in de verkeerde richting strook. Er was iets goeds, maar ze was er nerveus over? "O-oh?" stamelde de hij ietwat dommig "Goed nieuws?"  een korte grinnik verliet zijn mond terwijl hij met zijn oortjes wiebelde "Kom maar op dan"

Hoop, waar het eerst wegzakte met de seconde, leek het nu in haar geheel voor de horizon verdwenen. Voor een kater, maar al te bekend met het wel bekende riedeltje, iedere actie heeft een reactie, vond hij zich nu in een staat van ontkenning. Kon de woorden die de kattin hem vertelde maar niet omvatten Het was nooit de bedoeling geweest, ze hadden nooit gespeeld met vuur voor de sensatie van brandwonden. Het deed hem duizelen, bezwijken. "W-wat?" Zijn antwoord was niet meer geweest dan wat trillerig gestamel, kon de woorden niet vinden om het onweer in zijn kop te omschrijven. Zijn ogen kruiste  kort die van zijn Mate, hij had niet veel tijd nodig om de angst er in te lezen.

Hij was nog niet klaar, kon geen vader zijn, nog niet. De angst zijn eigen te spiegelen hing als donderwolken boven zijn kop, weerhield hem ervan de ogen van zijn mate nogmaals op te zoeken. Hij wist wist dat hij geen haartje minder van de kattin voor hem hield, met of zonder kleintjes. Zou haar nooit hierover verlaten zoals zijn eigen vader zijn moeders zijde verliet. Maar het was deze liefde, die het oh zo veel moeilijker maakte haar aan te kijken, het gevolg van zijn daden onder ogen te komen.  Hij kon niet doen alsof het nieuws hem vreugde deed, kon niet doen alsof hij niet omviel van de angsten, onzekerheden. Ook al wilde hij het zo graag voor haar, de deputy was nooit een goede acteur geweest. Hij was bang. Oh zo vreselijk bang. 

Ze was drammerig, eiste een wijsheid van hem die hij niet bezat. Natuurlijk deed ze dit, voor haar was het een grauw pad zonder uitweg. Één die ze of samen, of compleet in haar eentje moest begaan, wat ze liever had was een wijsheid in zijn bezit. Maar één die hij maar lastig kon verdragen. Blazesong slikte toen ze zijn eerlijke ogen op haarzelf dwong, zijn uitweg versperde. Haar toekomst meer vreesde dan zijn ongefilterde mening. Hij wilde het niet, het lag open en bloot. Maar een ontsnapping was er niet, mentaal, fysiek. Het waren zijn kinderen.

De bezorgde moeder voor hem onderstreepte haar zorgen, de kater knipperde met zijn ogen.  "Dat-" uit paniek ging hij te snel over in frustratie, uit van het ergste. Voor even voelde het alsof de kattin niet hoog van hem dacht. Voelde het alsof zijn vertrek was wat zij dacht dat hij ging doen. Alsof hij zoals vader met de zonsondergang weg zou lopen. Het was niks nieuws. "Dat weet ik!" zijn oortjes schoten naar achter, voor een blik op haar mooie oogjes de ergernis langzaam wegblies, en de kater op trillende pootjes achterliet. "D-dat weet ik Fawn-"  

De woede in haar stem, de wanhoop die weerklonk deed de kater ietwat naar achteren stappen. Zoals ze vertelde hem niet te geloven, op merkte dat hij nog geen seconde blij had geleken. De kater spande zijn kaken strak op elkaar terwijl zijn oortjes zijn nek ontmoette. Alsof ze wilde dat hij acteerde, zich anders voordeed dan hij was. Hij was niet blij geweest met het nieuws, ze hadden nooit overwogen om kittens te krijgen. Hadden met vuur gespeeld in verwachting niet te branden. Natuurlijk was het heel wat om zo maar op je plaat te krijgen.

De twee namen kort een moment, kwamen op adem. De kater had woede gevoeld, voelde zich verraden en kon niks anders meer zien. Het deed pijn om Fawnleap zo wanhopig te zien, maar het deed hem ook pijn dat hij niet blij kon zijn voor haar, voor hun. Het deed pijn aan te moeten horen dat ze zijn vertrek voorspelden, hoewel een logisch beeld gegeven zijn houding. De kleine kater slikte, gebruikte de stilte om tot zichzelf te komen.

Haar sorry kwam uit een onverwachte hoek, deed hem ietwat ongemakkelijk slikken. Het was onduidelijk wie fout zat, wie sorry moest zeggen. Hij knikte niet, hield zich akelig stil. "Het, het is laat" verzuchtte de deputy zachtjes "We kunnen beter morgen gaan, Fawn" Ook al betekende het dat ze in een akelige spanning door de nacht heen moesten komen. Blazesong slikte er lag iets op zijn hart, maar hoe hij het moest brengen? "S-sorry" murmelde hij zachtjes, zwakjes maar gemeend terwijl zijn opgebrande blik rustte op het gras "I-ik weet dat je een andere reactie wilde horen, en dat is logisch" De deputy knikte versuft, woede liet schuld achter. "Het is gewoon, het is zo plotseling en- onbesproken. Vaderschap het is-" De kater ontbloten kort zijn nagels, een zwakke poging grip op de wereld te hebben. "Ik weet waar mijn verantwoordelijkheid ligt, Fawn. Het is gewoon-" Hij schudde zijn kop, hoe dan ook zou het niet iets zijn wat de poes zou willen horen. Zou het een zwakte zijn die hij niet wilde tonen. Maar toch, toch was het beter dan het passief agressieve gedoe wat wellicht zou kunnen volgen. Manen, manen had hij verspild aan passief agressief zijn, problemen niet bespreken maar tonen in norse woorden en klauwen. Hij wilde dit niet met Fawnleap, de kattin had hem een andere manier laten zien. Het was samen positief door het leven gaan met haar, niet langs elkaar leven in akelig afkeer. "I-ik hou van je, ik wil het beste voor jou." zijn emotievolle blik vond de kattin voor hem. Niemand voor haar had hem zo oprecht onder ogen kunnen komen. "Echt waar."

Hoewel nog altijd onzeker op zijn poten staant deed het de kleine kater goed weer zijn lieve Fawnleap te zien. Toverde het een zachte vermoeide glimlach op zijn kop terwijl het hare er langs schoof. Hij wilde geen ruzie, had genoeg van zijn leven besteed aan woede. En starclan verdomme wist hij dat dat zeker nog niet zou ophouden. Maar rondom Fawnleap kon hij het altijd voor even loslaten. Oh hoe opgelucht hij zich voelde dit nu niet te hebben vergooid. Zou bijna vergeten dat er wellicht iets zenuwslopend op hem wachten. Dat er wellicht een nieuw hoofdstuk voor hem zou beginnen,  één waarvoor hij uit angst liever de pagina niet omsloeg. De kleine tom slikte, wetende dat het voor Fawnleap zou moeten. Zijn blik vond wederom zijn mate, nu op vredige gronden. Een kleine glimlach probeerde haar wanhopig gerust te stellen terwijl ze sprak over haar terug keer naar het kamp. De kater knikte "Ja, helaas wel" antwoordde hij, zichzelf op zijn vier poten tillende. "Ik zie je straks oke?" zachtjes drukte hij zij kop tegen de hare in een warm vaarwel. Draaide zich vervolgens van haar weg en begon aan zijn laatste ronde van taken van de dag. Hoopte deze iets wat beter te kunnen afronden dan hij zojuist gereageerd had. En daarna? Daarna zou hij de hulptroepen in schakelen, hopen dat zij de angst bij hem weg konden praten. Hem konden helpen te zijn wat hij voor Fawn nu moet zijn. Ja, dat stelde hem al een beetje gerust.

[Blazey is het topic uit]