Een banaan die niemand ziet staan

Jeetje. Het leven was niet gemakkelijk als je crush-soort-van-vriendin-achtig-iets al moons van je weg was, omdat ze even in een andere clan aan het chillen was. Din had sowieso al een ontzettend verlangen naar Routnose, als ze dan ook nog is voor eeuwig weg was, werd dit alleen maar honderd keer erger. Dit betekende dat hij misschien niet bepaald de gezelligste was in de clan, op het moment. Het oplettende oog zou dit kunnen linken aan het weg trekken van Rout - dat had verder trouwens helemaal niets te maken met het feit dat Din af en toe wat in zijn slaap mompelde. Maar als het goed was, wist niemand echt wat er tussen hem en zijn medicijnmeisje afgespeeld had. Immers was de banaan een keer uit de schil gekomen, maar dat was een heel, heel groot geheim waar zelfs ons lieve Dinnetje heel voorzichtig mee omging. Trouwens, het naar Shadowclan gaan van Rout was best wel plots daarna opeens gekomen, en eigenlijk hadden ze elkaar al best lang niet gesproken. Het voelde lichtelijk.. Ongemakkelijk. Maar Dinspots had sinds een week een plan. Hij was alleen maar op border patrols geweest de afgelopen dagen, en had zijn geur expres extra sterk achter gelaten in de hoop dat zijn duif dit opgepikt had. En dan bleef hij iedere nacht een uurtje bij de grens staan, wachtend tot ze kwam. Heel romantisch, alleen kwam ze al zes dagen maar niet. Waarschijnlijk kwam ze maar weinig uit het kamp, probeerde hij zichzelf moed in te spreken. Maar toch knaagde er iets van onzekerheid aan hem. Wat als ze een leuker iemand gevonden had..?
- Routnose

Oh die sukkel ook! De vorige dag was ze langs de grens gegaan opzoek naar een bepaald kruid en had ze zijn geur al verdacht sterk geroken. Toen had het nog toeval kunnen zijn, maar de volgende dag rook ze het weer, en twee dagen daarop wéér. Nu was ze er na het eten tussenuit gegaan en stapte weer richting de grens - en ja hoor, daar zat hij. Keurig aan zijn kant welliswaar, maar alsnog. De Shadowclan patrouilles zouden hem ook ruiken en misschien wel als een bedreiging zien. Dat was wel het laatste dat ze konden gebruiken. Toch, ondanks haar moeite om hem streng toe te gaan spreken, verdween de boosheid als sneeuw voor de zon toen ze hem zag. Sneaky sloop ze zijn kant op en probeerde hem te belagen, minder bezorgd de grens over te stappen dan hij zou zijn. "Din!" lachte ze blij, haar ogen fonkelend.

Hey, hey, hij was misschien een beetje - letterlijk - de grenzen aan het opzoeken, maar een regelbreker was hij een soort van niet meer. Hij probeerde zo goed mogelijk te zijn voor Rout, en wilde vooral niet dat ze zich voor hem zou schamen als hij weer is een streek uithaalde. Dus was hij nu netjes - het hielp ook mee dat hij het wat beter kon vinden met de huidige leiding dan tijden terug met Oceanstar. In ieder geval, hij zat braaf aan zijn eigen kant van de grens, hoe vervelend het soms ook was dat hij niet gewoon naar haar toe kon lopen in 't stomme Shadowclan kamp. Terwijl hij zo in al zijn gedachtes verzonken was, merkte hij niet dat hij beslopen werd. Hij liet dan ook een verdwaasde kreet uit zijn bek komen toen hij plots belaagd werd. De geur van z'n duif stroomde zijn neus binnen en hard ronkend sloeg hij zijn poten om de prachtige wit met bruine medicine cat heen. "Hey duiffie," begroette hij haar warm en hij gaf haar een grote lik over haar oor. Niemand kon hen zien, toch? "Je smaakt naar moeras," plaagde hij toen terwijl hij zogenaamd vies zijn tong uitstak.

Hij omhelsde haar en even was de wereld niet meer zo groot, haar zorgen niet meer zo zwaar. Dan was het alleen even hun tweetjes, alleen op de wereld. Haar lichaam ontspande zich en lang hield ze hem vast in zijn omhelzing, kort stilletjes. Even wilde ze niet praten alleen hem om zich heen hebben, heel eventjes. Uiteindelijk maakte ze zich wel los en tikte hem op zijn neus. "Nou, dat is gewoon mijn nieuwe parfum!" sprak ze zogenaamd beledigd en giechelde, de blik in haar ogen zacht. "Oh Din, je wilt niet weten hoe erg ik je mis,"