Lips bleeding red

she is kind of a legend
total infamy

Het was verfrissend om weer naar buiten te mogen, ook al was het onder begeleiding van een chaperone. Grace. De poes zou haar een spoedcursus jagen moeten leren. Ja, sure. Wren wist heus wel hoe ze haar klauwen moest gebruiken. Bovendien was ze altijd getraind tot cave-guard. Ze wist ook hoe ze iets groters dan een muis moest neerhalen. Vogels, valken, buizerds, arenden... Er was echter nog één arend die ze op haar lijstje had staan. Wrens verveelde blik ging naar de prey-hunter. Ze wilde hier vast niet zijn met haar, ze wilden haar allemaal liever weghebben. Prima, dan was dat sentiment in elk geval gedeeld. Ze wilde hier niet langer blijven, met katten die gewoon klakkeloos het nieuwe beleid accepteerden. Niemand geloofde haar. Zij was het monster, en zij waren de heiligen. Ze keek Grace nog een keer aan. ‘Heb je nog nuttige overlevingstips?’ miauwde ze toch op een sarcastische toon. Ze had ze allemaal niet meer nodig. Ze zou haar eigen boontjes we doppen.

+ Grace

Grace was in een vrij goed humeur. Ok, dat was ze meestal eigenlijk wel; ze was een optimist en een dromer, twee eigenschappen die ervoor zorgden dat ze in veel situaties de positieve kant wel kon zien. De kleine kattin liep op stevig tempo verder, Wren aan haar zijde. Hoewel ze wel wat meegekregen had van het hele drama rond de kattin, haar moeder, de huidige leiding, en alles daarrond, was Grace niet het type om zich daar veel mee bezig te houden. Het waren haar zaken niet en het ging haar allemaal niet zo aan. Maar de jonge to-be had nu een jachtles nodig, ook al was ze opgeleerd als caveguard. Ze zou alleen moeten kunnen overleven. Wren vroeg haar om overlevingstips. Grace bleef staan, in het midden van een open veld, gras dat aan haar voetjes kietelde en draaide zich naar de gevlekte to-be. "Weet je, ik benijd je ergens wel.", mauwde ze, niet echt een antwoord. Grace had geen antwoorden. Ze had nog nooit op zichzelf moeten overleven, ook al leek dat haar ontzettend spannend, ook al had ze daar al regelmatig naar verlangd. "Begrijp me niet verkeerd, niet het hele drama.. Maar de kans om vrij te mogen zijn.", vervolgde ze. Haar blauwe blik gleed over de horizon, rug naar de bergen gekeerd, blik op oneindig. Er was zo veel wereld. Geen enkele kat zou het allemaal kunnen zien, niet in één leven.

she is kind of a legend
total infamy

Wrens vraag werd niet beantwoord. Nee, ze kreeg een hele onverwachte opmerking terug. Wren haar helderblauwe ogen flitsten even naar de poes en om eerlijk te zijn wist ze niet echt wat ze moest zeggen. Wilde ze nou in haar schoenen staan? Weggegooid, als vuil? Prima, dan zouden ze ruilen. Maar de uitleg kwam al snel en Wren lachte hardop. Wat was dat nou voor een opmerking. ‘Dan loop je toch weg?’ miauwde ze. Het was een simpele oplossing. Wren rolde haar ogen en liep weer verder, haar kop nog een keer omhoog, de koude lucht in. ‘De wereld ligt letterlijk aan je klauwen,’ miauwde ze. Ja, zij als Tribe stonden op de de top van de wereld. De bergen hun territorium, en iedereen was onder hen. Zij zou deze plek niet willen inruilen, maar ze werd nu verplicht. Ooit zouden ze daar allemaal spijt van krijgen.