Scream along

Ze had zich voorgenomen zelf niet op zoek te gaan naar rogues. Ze wilde immers niet dat er een kans bestond dat haar plannen door de verkeerde oren opgevangen zouden worden. Maar toen Crystalstar langs haar uiterste grens patrouilleerde en een wit met rode kattin zag wist ze dat ze haar slag moest slaan. "Loop maar vast door naar het kamp. Ik moet iets doen." Miauwde ze tegen haar compagnons, die zonder vragen doorliepen. De leader hielt de gestalte in de verte goed in de gate en toen ze zeker wist dat haar patrouille ver weg genoeg was, zette ze een paar stappen richting de rogue. "Goedendag! Zou je hierheen willen komen? Ik wil je spreken." Sprak ze, haar autoritaire houding zonder meer doorschijnend.

[Farai]

Meestal bleef ze wel weg hier. Immers was er vrij weinig te vinden hier afgezien van een stel arrogante figuurtjes die zichzelf 'clan katten' noemden en de kans dat ze haar good-for-nothing vader weer tegen zou komen, als die niet al dood was. Maar de winter was taai geweest, en waar ze normaal gezien afrees naar betere plekken, was ze daar deze winter niet heel succesvol in geweest. Dus was ze weer teruggetrokken naar haar geboorteplaats. Al honderd keer had ze gezworen hier nooit meer terug te keren, maar hoe ze het ook afzwoer, toch brachten haar poten Farai hier iedere keer weer terug. Vandaag was ze bij de grens van rivier, in de hoop dat ergens een waterrat te kunnen vangen in het riet. Het bleek echter dat ze iets té dichtbij was gekomen toen een stem haar riep. Direct keek ze op en er flikkerde een vijandige blik in haar ogen. Farai en autoritaire figuren gingen zeer zelden goed samen, daar was ze al veel te lang op zichzelf voor. "Dat hangt er vanaf," sprak ze koppig, haar houding wat gespannen. Farai was te lang weggeweest om te weten dat ze de leader van Riverclan tegenover zich had, maar ze had genoeg ervaring met clankatten om te weten dat ze zelden positief tegenover rogues stonden. Ze snoof, stelletje narcisten. Anderzijds had ze niet iets veel positiever te zeggen over haar mede rogues. "Waarom wil je zo nodig met mij spreken?"

Ahh een koppige rogue was het, maar toch liet ze zich aanspreken en ging ze er niet direct vandoor. Daarom besloot Crystalstar dat zij maar de eerste stappen zou zetten, letterlijk. Ze deed nog een aantal stappen naar voren en keek de kattin geïnteresseerd aan. "Ik ben Crystalstar, dat zal je niks zeggen en dat hoeft ook niet." Begon ze vlug. Meestal waren dit soort types, die zo enorm avers tegen elk soort autoriteit deden, volledig overdonderd als iemand ze ook echt toesprak met overgave en zich niet aan hen aanpaste. "Ik ben een leader van één van de clans. En ik ben op zoek naar.. onpartijdige katten die geïnteresseerd zijn in een kleine beloning, in ruil voor een dienst."

Het was deels koppigheid, maar voor een overgroot deel ook ervaring die haar tot deze levens- en denkwijze had gedreven. Nu waren haar ervaringen alleen geweest met Windclan en Bloodclan, en hoewel ze die laatste nog wel zelfs onder de clankatten plaatste, waren alle clans voor haar één pot nat. Farai rolde met haar schouders en keek argwanend toe toen de ander dichterbij stapte. De leader? twijfelend trok ze met haar oor, niet zeker in hoeverre ze haar geloofde. Ze had er het postuur voor, maar wat zou een leader ooit met haar aan komen. "Well, wat een eer, Crystalstar. Ik ben Farai," haar toon was kalmpjes, maar fel. Het deerde haar niet welke positie ze had in haar clan, voor Farai was ze een gelijke net als ieder ander. De woorden van de leigrijze kat deden haar kort haar ogen doen samen knijpen, terwijl ze haar schuin aan keek. Ah, dat was waarom ze haar op kwam zoeken. Waren de clankatten niet juist altijd zo gesteld op het feit dat ze autonoom waren? Farai tikte met haar staart op de grond, maar ging toen zitten. Misschien wist ze beter, maar haar nieuwsgierigheid hield haar waar ze was. Een vaag grijnsje sierde kort haar lippen. "Ga verder,"

Intussen was Crystalstar wel gewend aan schampere begroetingen wanneer ze liet weten wie ze was. Veel katten dachten dat ze kalm en verzameld leken als ze haar titel maar zo weinig mogelijk erkende. Zijzelf wist wel beter, degenen die de hogere macht niet erkenden waren degenen die uiteindelijk vaak doelloos ronddwaalden, proberend hun leven betekenis te geven in hun structuurloze wereld. Zij had altijd haar leaders en daarboven Starclan gehad, orders en gezag, het was allemaal belangrijk. Maar dat alles deerde niet, want met wat geluk zou ze deze kattin nooit meer zien, dus een filosofische discussie over autoriteit was zinloos. "Goed Farai. Je bent geen onderdeel van één van de clans, wat mij stemt. Je bent een dwalende rogue, dus ik neem aan dat je je klauwen wel eens hebt gebruikt. Ik vraag je om eenmaal voor mij te vechten. Je zult niet de enige zijn, en je zult beloond worden. Daarna scheiden onze wegen weer." Ze vertelde het maar zo direct mogelijk. Als het antwoord nee was, zou ze de rogue nog wel de mond snoeren zodat er geen mogelijkheid was dat de verkeerde oren dit nieuws opvingen.

De woorden van de ander brachten iets vurigs in haar los. Ze bracht het zo simpel, alsof het de normaalste stand van zaken was. En misschien was dat het ook voor haar, hoe vaak hadden die boskatjes wel niet ruzie met elkaar? Vast niet zo vaak als rogue's onderling, maar Farai gokte vaak genoeg om het als iets normaals te zien. Waarom zou zij zich ermee moeien? Ja, ze kon vechten. Dat moest je wel kunnen als je zo jong als zij was geweest al voor jezelf moest zorgen. Maar ondanks haar scherpe woorden, probeerde ze toch wel geweld te mijden. En dan nog! Wat had zij hiermee te maken? Waarom zou ze iets doen voor de clankatten die nooit iets voor haar hadden gedaan, gewoon uit de goedheid van haar hart? Farai lachte schampertjes. "En waarom zou ik?" ze keek de ander fel aan. "Hoe onpartijdig denk je dat ik ben? De clans hebben nooit iets goed voor me gedaan, wat zou jij mij kunnen bieden, Crystalstar? Een veilig plekje in je clan, soms?" ze zwiepte met haar staart en lachte vreugdeloos. "En überhaupt, hoe weet ik of je je aan je woord zou houden?" haar woorden waren fel, maar ze was nog altijd niet weggelopen.