We're all different underneath

Hij vond het maar niks, hier in het kamp. Door een stomme opkomende oorlog zouden apprentices het kamp niet meer uit mogen, wat een waardeloze regel. Alleen nog voor trainingen mocht hij het kamp uit, of om te jagen met een volwassen warrior. Maar zijn dagelijkse ontdekkingsrijzen zaten er niet meer in, voor wie weet hoe lang nog. Verveeld zat Eaglepaw dus in het kamp, en keek naar al de katten die langs liepen. Hoewel hij misschien een sociaal type was, had hij niet veel meer vrienden dan Snakepaw. Meestal was hij weg, of had geen tijd om te praten met andere. Dat was nu een groot probleem. Het enige wat hij kon na zijn trainingen was zitten en vooruitkijken naar een gevecht. Hij had nog nooit een echt gevecht tussen twee clans meegemaakt, en kon dus niet wachten om mee te doen. Hij zou eindelijk een kans krijgen zijn vader te laten zien dat hij trots op hem kon zijn. Maar voor nu, voor nu was er niks te doen, behalve te zitten en kijken.

+Scarletpaw

surprise

Ze had natuurlijk wel door dat er wat te gebeuren stond. Ze had het allemaal rustig verwerkt na de aankondiging van haar opa, maar het betekende wel dat ze ook wist dat er een gevecht met Riverclan aan zat te komen en ze wist eerlijk niet wat daarvan te vinden. Ze wist dat ze waarschijnlijk mee zou moeten gaan, ook al was haar moeder het daar duidelijk niet mee eens geweest. Maar het zou haar eerste echte grote gevecht zijn en ze had zeker al wel vechttraining gehad. Of ze er alleen klaar voor was wist ze niet zeker. Ze liep dan ook wat onzeker rond in het kamp, niet goed wetende wat anders te doen, want ze mocht niet meer alleen het kamp uit. Hoe ging ze er zeker van zijn dat ze er klaar voor was?
...