Merely a seasonal thing

Het leek erop dat de winter tot zijn einde zou komen. Het was een niet heel erg strenge winter geweest, maar er was sneeuw gevallen en het jagen was soms echt moeilijk geweest. Kauhu zag daar echter alleen maar uitdaging in en hij vond het dan ook niet heel erg dat hij die extra moeite had moeten doen, al was het met momenten wel irritant geweest. Maar ja, zo was het leven. Hij hoopte dat hij in het zomerseizoen een dikke vette prooi kon vinden die hij aan Orchis kon geven zodat hij er een beloning voor zou krijgen. Er zaten echter ook nog andere dingen op zijn planning zoals het krijgen van een young one, het voltooien van die training en het rekruteren van een kat voor de Elite. En dat was allemaal om zijn beloning te krijgen en te stijgen in zijn reputatie. Hij was iemand die op de achtergrond verdween, maar ergens ook weer niet. Iemand die als een vriend werd gezien of geacht werd als iets ongevaarlijks, maar stilletjes werkte hij zichzelf naar de top. En nu was hij hier, rondhangend in de buurt van de Clans. Zijn blik bleef hangen op een zwarte poes met vurige ogen die of nog apprentice was of net warrior was geworden. Een ding viel hem echter wel op en Kauhu aarzelde dan ook niet om dat te benoemen. “Dag schoonheid,” zei hij met een lichte grijns tegen haar. “Zijn we lekker op jacht?”

Het waren altijd de poezen die van zich afbeten die het meeste zijn aandacht trokken. De WindClanner, de moeder van Kahuna, was in het begin ook zo geweest. Lekker pittig, lekker voor zichzelf opkomend. Totdat hij haar om had weten te praten met mooie woorden en valse beloftes. Niet dat hij inschatte dat de poes tegenover hem ook zo was – en al was ze wel zo dan was ze toch net een tikkeltje te jong om hetzelfde te flikken als bij die WindClanner – maar het was altijd leuk om te zien dat er in een bepaalde houding verandering kon komen door gewoon de juiste woorden te spreken. “Tja, wat kan ik zeggen?” Hij hield even een dramatische pauze. “Het was het vuur in je ogen dat mijn aandacht trok,” ging hij vervolgens op een al even dramatische toon verder. “En hetzelfde vuur dat ik blijkbaar terug vind in je karakter. Leuk, leuk. Maar als je mijn aandacht dan toch zo goor vind, waarom loop je dan niet gewoon weg?” Een lichtelijke uitdagende blik verscheen in zijn ogen terwijl hij haar rustig in zich op nam, zijn houding neutraal, ontwapenend bijna. Hij ging geen ruzie zoeken als ze daar geen reden toe gaf en een pittig karakter hebben was voor hem geen reden.

Haar woordkeuze zorgde voor amuse en dat was duidelijk te zien aan zijn snorharen die lichtjes naar achteren trokken. “Je kunt veel van mij zeggen, maar dat ik afkomstig ben van een Twoleg nest, is wel misplaatste informatie. Ik zou dan ook graag weten waar je dat vandaan haalt,” zei hij op een plagerige toon tegen haar. “Ik ben geboren en getogen in BloodClan en ik heb wel een aantal katten dat dat kan bevestigen, waaronder mijn ouders.” Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij zijn goudgele ogen op haar richtte, haar blik ontmoetend zonder terug te deinzen. “Al vind ik het wel een compliment dat je vindt dat ik er gespierd uit zie. Bedankt daarvoor.” Hij zond haar een knipoogje. Het waren natuurlijk niet de exacte woorden die ze had gesproken, maar hoe ging dat nu ook alweer? Dat het leven geen feest was, maar dat je er zelf iets van moest maken? Ja, zoiets was het wel. Ach ja. Hij had zijn weerwoordje weer kunnen zeggen en nu was de beurt weer aan haar. Het was net als een interessant schaakspel en Kauhu begon er zichtbaar van te genieten.