Slowtime

Sjokkend liep de kater langs de grens. Hij was hier niet per se met een doel naar toe gekomen. Hij was een eindje gaan wandelen, hopend zijn gedachtes een beetje te verplaatsen, te ordenen. Al snel was hij erachter gekomen dat hij beter gewoon echt dingen kon gaan doen dan gewoon een beetje wandelen, want hem alleen laten met zijn eigen gedachtes was een gevaarlijk iets. Iets wat Shade nog niet echt duidelijk was geweest, maar nu was het meer dan duidelijk. Uiteindelijk was hij toch zo dicht bij de grens gekomen dat hij besloot gelijk maar even te kijken of patrouilles plekjes gemist hadden. Niet dat hij geen vertrouwen in de patrouilles had, maar goed. Hij moest iets doen. Vandaar dat de zwarte kater met een zuchtje weer verder sjokte, langs de grens.

Closed

_{Met een nieuwe leiding, was dit zeker niet een plek waar ze graag rondhing. Maar toch had een duif haar er naar toe gelokt, zoals het wel vaker gebeurde. Vond meerwaarde in haar prooi, in plaats van haar onzekere houding tegenover clankatten. En het beeld dat er van haar in dit soort situaties verwacht werd. Maar net als de duif, was het daadwerkelijk iemand tegemoet lopen ook iets wat iedere keer bleek te gebeuren. De jonge kattin haar oortjes schoten op toen haar blik op de zwarte kater viel. De laatste keer dat hij haar gespot had, hadden ze hoewel een afstandelijk, een redelijk goed gesprek gehad. Ze slikte, dat waren betere tijden. Tijden waarin ze het haarzelf nog veroorloven fouten te maken. De kattin, inmiddels al wat groter, slikte. Keek Shadefeather ietwat onzeker aan voordat ze hard probeerde deze onzekerheid te maskeren. Probeerde te staan zoals Nyra altijd deed. Ze knikte, wist dat wegrennen geen optie was.}  

Hij had haar eerst niet opgemerkt, maar door het opvliegen van een vogel keek hij uiteindelijk de grens over. Hij was bijna in jachthouding gezakt, maar de vogel was te snel geweest en was nu al een eind voorbij de grens. Het had geen zin meer om erachter aan te gaan. Hij ontspande weer en zag toen lichte beweging in het klein beetje begroeiing aan de overkant. De kater knipperde en fixeerde zijn blik, waarna hij uiteindelijk de jonge BloodClan poes herkende. Zijn houding werd wat meer ontspannen. Hij wist dat hij van haar niets te vrezen had, ook al was ze duidelijk een stukje opgegroeid in de afgelopen manen. Jonge katten groeide snel, dat wist hij als geen ander nu. '..Hey,' knikte hij terug naar haar. Hij was benieuwd wat ze hier weer deed, dit was immers geen gebied die bekend stond van de vele BloodClan activiteit.

_{Vriendelijk, onspannen, de kater leek niet echt onder de indruk van haar. Cheriey kon haarzelf wel voor d'r kop slaan. Beet op haar wang om haar houding niet te doen verzwakken. Het nieuwsgierige meisje die de kater kende kon ze niet meer zijn. Niet meer nu haar thuis verandert was. Ze slikte, week af en toe haar blik van de kater om wat van haar spanning af te nemen. Hij had haar begroet, daar was niks mis mee. Waarom voelde het dan oh zo mis? "H-hey" mauwde ze, ietwat afstandelijk. Wilde haar nabijheid aan de grens goed praten. Maar vond haarzelf enkel in een staat van twijfel. "Is er iets?" mauwde ze uit eindelijk, de kater kort in de ogen aankijkende.}

De jonge poes leek erg ongemakkelijk. Nog meer dan de vorige keer, alsof ze zich bewust was van iets. Haar jeugdige nieuwsgierigheid en onschuldigheid waren niet meer zo aanwezig. Hij kon het ook wel begrijpen. Ze groeide op, leefde in BloodClan. Toch vond hij het zonde. Wenste dat hij haar kon opvangen, op één of andere manier. Maar dat ging natuurlijk niet. 'H-hey,' kwam er uiteindelijk van haar af. De kater knikte nogmaals, rustig afwachtend. 'Is er iets?' Ondanks alles kon hij een geamuseerd trekje van zijn mondhoek niet bedwingen. 'Nee, nee,' mauwde hij, zijn kop licht schudden, zijn blik heel even naar zijn pootjes wendend om vervolgens weer op te kijken met een zuchtje. 'Er is niets..' Zijn gele ogen dwaalde een klein beetje van haar af, zijn blik werd wat wazig. Er was niets in hem, maar er was zo veel om hem heen. Een zucht ontsnapte zijn bekje en hij schudde zijn kop, schudde zichzelf weg uit de gedachtes. 'Wat doe je hier?' vroeg hij haar toen, niet onvriendelijk.

Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Ze had hier ook niks te zoeken, had de duif moeten laten voor wat het was. Maar toch kalmeerde de kater zijn woorden haar een beetje, zoals hij haar vertelde dat er niks aan de hand was. Enkel vroeg wat ze hier deed. Cheriey zuchtte geluidloos "Een Duif schoot over de grens" mauwde ze, hoewel opkijkende, de ogen van de kater vermijdende "Niks meer, niks minder" de kattin, al een heel stuk groter dan hun vorige ontmoeting, knikte. Dat was wat er gebeurd was. Het deed haar zeer haar brandende nieuwsgierigheid naar zijn dagelijks leven te onderdrukken, kon nu niet zoals voorheen vragen naar zijn kop smijten. Nee, dat kon niet meer.