Cursed is the fool who's willing

Elke dag leek een nieuwe dag te zijn vol uitdagingen voor Jaggedgaze. Hij dacht dat hij het interieur van zijn kamp zo goed kende, maar nu zijn zicht voor een groot gedeelte weggevallen was, merkte hij toch op dat het niet zo simpel was als dat het leek. Hij botste te vaak tegen de wanden van het kamp op en schaamde zich daar wel voor, maar natuurlijk was er niemand die hem uitlachte. Waarschijnlijk niet omdat ze het niet durfden, maar gewoon omdat ze het erg vonden voor Jaggedgaze. De kater was echter niks met medelijden en wilde dan ook niet dat ze het hadden. Hij had een fout gemaakt en daar moest hij nu de prijs voor betalen, maar daar had hij zich al bij neergelegd. Of dat probeerde hij toch zo goed mogelijk te doen. Het was niks voor hem om weg te rotten in het kamp en verbitterd te raken en dat was dan ook niet wat hij deed. Hij ging de uitdaging juist aan om met zijn nieuwe handicap om te gaan en boekte stukje bij beetje vooruitgang, al ging het erg moeizaam. Zijn oortje trok naar opzij toen hij het riet rechts van hem hoorde bewegen en hij draaide zijn kopje, concluderend dat het van de apprentice’s den af moest komen. De geur van Honorpaw kwam hem tegemoet en een kleine glimlach ontstond om Jaggedgaze’s lippen. “Hallo, Honorpaw,” sprak hij op een vriendelijke toon terwijl hij probeerde in te schatten waar ze ongeveer was.

+ @Honorpaw