Lentekriebels

<sub>Na alles wat er tussen haar en Flutterpaw gebeurd was bij de grenzen had ze de kater waar ze nu naar opzoek was niet echt meer gesproken. Beide waren ze te druk geweest met hun taken om samen af te spreken en het laatste nieuws die met hun clanleader gedeeld was had dit niet makkelijker gemaakt. Haar blik gleed af naar de roze strepen op haar schouder en een zucht rolde over haar lippen. Ze had hem niet verteld over wat er echt gebeurd was. Niemand wist het behalve Flutterpaw en zijzelf. Niemand behalve hun en de sterren die minder helder op haar neer leken te schijnen bij elk ding dat ze deed.

Newtpaw schudde met haar kop en versnelde haar pas om in de buurt van de warrior te blijven. Wachtende op het perfecte moment met een ondeugende glimlach op haar snuit die er niet af te poetsen was. De flame point zakte wat door haar voorpoten en maakte zich klaar voor de sprong. De sprong die hem zou tackelen. ”Boe!” Riep ze terwijl ze uit de bosjes sprong en in zijn richting vloog.</sub>

Twistedheart liep niets vermoedend door het territorium, op zoek naar prooi. Hij had zijn Apprentice een middagje vrij gegeven, om zelf ook even tot rust te komen. Jeetje, Morningpaw was wel... Een hele hoop. Daarbij had hij nog geen prooi geleverd aan de Clan vandaag, dus dat was mooi iets voor nu. Even tot rust komen. Tenminste, dat dacht hij. Met een luide kreet viel hij op de grond, door iemand. Er werd iets geroepen, maar Twisted had schrik. Hij viel op zijn zij en met grote ogen keek hij op naar zijn aanvaller. Hij had zich al schrap gezet voor een tegenaanval, maar wie hij zag was Newtpaw. Newt had hem laten schrikken. Hij keek haar een tijdje aan zonder iets te zeggen, moest nog steeds van de schrik bekomen. 'Newt,' ademde hij vervolgens uit, een zenuwachtig lachje verliet hem. Oh jee, die kreet had vast heel stom geklonken.

<sub>Wanneer ze bij hem in de buurt was leek alles wat ze gedaan had niet gebeurd te zijn. Dan was ze gewoon weer Newtpaw. De Newtpaw die hij had leren kennen toen ze nog apprentice was en de grote boze wereld haar nog niet in zijn klauwen vastgegrepen had. Zijn lange vacht voelde zacht en warm onder haar poten, net als zijn hart, zijn ziel. Waar hij warm was voelde haar korte vacht altijd koud aan en misschien was zij dat ook wel. Koud en kil.

Met haar poten tegen zijn borstkas en een grote glimlach op haar snuit keek ze hem recht in zijn ogen aan. ”Dat was heel mannelijk,” miauwde ze giechelend waarna ze haar neusje tegen zijn wang drukte als een begroeting.</sub>

Newtpaw leunde met haar pootjes op zijn borst, een positie die steeds bekender leek te worden. Twisted vond het niet erg. Haar mooie glimlach toverde bij hem ook een glimlach tevoorschijn. 'Dat was heel mannelijk,' miauwde ze giechelend. De kater grinnikte, zijn oortjes waren er warm van. Toch snorde hij toen ze haar neusje tegen zijn wang drukte. Hij gaf haar een lik over de hare. 'Ik weet het, ik ben ook heel erg stoer,' miauwde hij plagend. Zijn dikke staart krulde omhoog, de hare vindend.

_{Haar wangen voelde warm aan, net als de rest van haar lichaam eigenlijk. Alles voelde warm aan wanneer ze zo dicht bij hem in de buurt was. Wanneer ze elk haartje op zijn snuit kon tellen en ze elke kleur die zijn ogen sierde kon bestuderen. Zachtjes begon de poes te spinnen door het voelen van zijn warmte. Met een glimlach knikte ze en wikkelde ze haar staart om die van hem. "De allerstoerste" sprak ze zachtjes waarna ze haar neusje dichter naar die van hem bracht.}

Hij keek op in haar blauwe ogen. Elke keer als hij dat deed dacht hij altijd al hoe mooi ze waren. Maar in momenten zoals deze, dan verdronk hij helemaal in ze. Dan waren ze de prachtigste blauwe meren, zeeën. Wat het ook was, het was prachtig. Het enige water waar hij niet bang voor was. Haar schattige snoetje, lieve snorhaartjes. Hij had het wel eens eerder opgemerkt, maar hij leek het nu nog wat meer te merken. Zelf begon hij immers ook wat dingen te merken. 'De allerstoerste,' sprak ze zachtjes tegen hem, haar neusje dichter naar de zijne brengend. Twistedheart slikte, snorde bijna automatisch en kon het niet laten zijn neusje tegen de hare te drukken. Dit mocht eigenlijk niet, maar het gebeurde toch wel een beetje. Hij verschoof zijn grote lijf wat tussen het gras, mos en takjes, krulde zijn dikke staart helemaal om de hare. Het voelde te goed om er mee te stoppen.