Be Quiet!

Wanneer Nettleroot er niet was om hem mee te nemen op training ging Blazepaw zelf een rondje door het territorium doen. Ze hadden tot dusver alleen nog maar vechttraining gehad en het begon duidelijk te worden dat de kater al wat spieren begon te krijgen. Het begon ook duidelijk te worden dat hij een groot gebouwde kater zou worden en Blazepaw vroeg zich af of hij op zijn vader zou gaan lijken. Het zat hem dwars dat zijn vader via Thunderkit, zijn zusje van een paar manen oud, had geprobeerd om Blazepaw een slecht gevoel te geven. Als hij iemand er buiten moest laten tussen hun vete, dan was het wel de rest van hun familie. De kater was niet echt bezig met zijn omgeving en botste met zijn flank tegen een struik. Hij liep voorbij de struik en zag dat er een blik op hem was gericht. Blazepaw herkende de poes als Nighttooth en gaf haar een knikje. “Ik ben het maar,” mompelde hij tegen haar. De wind blies in zijn richting en bracht de geur van de poes voor hem mee en de geur van muis. Ze was aan het jagen. “Ik heb toch niet je jacht verpest, hè?” vroeg hij en hij wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes. Het laatste waar hij nu zin in had, was een preek van een warrior.

“Goed,” bromde Blazepaw tegen haar toen ze zei dat hij haar jacht niet verpest had. Als hij er iets niet bij wilde hebben, dan was het wel een kribbige warrior omdat hij iets fout had gedaan. Hij trok met zijn oortje en keek verward in haar richting toen ze zei dat ze hem bewonderde, maar voelde zijn lichaam verstijven toen ze het over zijn vader had. Was het zo duidelijk dat zijn vader hem negeerde? Het compliment deed hem echter wel goed, maar Blazepaw dwong zichzelf om zich daar niet te veel door af te laten leiden. “Omdat ik niet goed genoeg ben,” antwoordde hij op een simpele toon. “En misschien heeft hij ook wel gelijk. Ik ben lang nog niet zo goed als andere apprentices en ik zal zeker nooit zo worden zoals hem.” De toon van zijn stem klonk wat verbitterd toen hij dat zei en hij richtte zijn amberkleurige ogen snel de andere kant op, ongemakkelijk met zijn oortje trekkend.

Blazepaw trok met zijn oortje toen ze hem gebood dat hij naast haar moest gaan zitten. Hij had half en half verwacht dat ze nu weg zou gaan en dat ze hem gewoon aan zijn lot over zou laten, maar het leek erop dat dit niet zo was en de kater trok ongemakkelijk met zijn oortjes terwijl hij naast haar ging zitten. Zijn blik gleed van haar terug naar voren en hij onderdrukte een zachte zucht. “Goed, ik zit naast je,” bromde hij. “Wat nu?” Wat was eigenlijk heel haar punt wat ze wilde maken? Hij had geen idee, maar de hele situatie maakte hem onwennig en hij wist niet goed hoe dat hij er mee om moest gaan.