Little do you know

Dit was misschien niet de beste plek om naartoe te gaan wanneer hij even aan de clan wilde ontsnappen, maar het was dicht genoeg bij zijn eigen territorium dat hij nog terug kon gaan wanneer het nodig was. Maar dat betekende niet dat hier geen katten van andere clans kwamen, want dat gebeurde ook vaak genoeg. Het was hier in ieder geval totaal anders dan wanneer er een gathering was, dat was iets waar hij zich vaak genoeg nog over verbaasde, vooral nu hij al eens op de steen had mogen staan, waarmee hij over alle katten heen kon kijken. Dat was toch anders dan wanneer je beneden stond bij de andere katten en niet onder Tall stond. Dat was nu iets dat sowieso voor altijd anders zou zijn. Hij had geen idee of hij de kater ooit nog zou zien, maar dan zou alles anders zijn.

[Crowcall]

Ze moest het weten. Ze moest weten of Tall niet alleen maar gek geworden was. Doorgedraaid van wanhoop en te veel druk op zijn schouders. Of zijn... plan, die slachting, ook maar iets teweeg had gebracht naast pijn en verdriet. Had iemand iets geleerd? Was iemand beter geworden? Was Acornstar beter, zoals Tall had gehoopt? Daar stond de ShadowClan leider, in eigen persoon. Ze had gehoopt een ShadowClanner tegen te komen en dit was meer dan ze had durven verwachten. Zodra ze hem naderde, begon haar hart sneller te kloppen en begonnen haar poten haast onmerkbaar te trillen. Maar ze moest het weten. De eerste keer dat ze zijn naam probeerde te zeggen stokte haar stem en ze moest een keel haar keel schrapen, moed verzamelen, voor ze het opnieuw probeerde. "Acornstar."

Ze wist niet hoe ze moest beginnen. Zou hij haar vragen überhaupt willen beantwoorden? Als hij was zoals de gemiddelde leider, maakte ze weinig kans en ze voelde de bekende woede al bij voorbaat in zich opborrelen. Ze haalde diep adem. Wilde ze een kans maken, dan moest ze rustig beginnen. Bij de sterren, wat was ze het zat om rustig te blijven. "Hoe gaat het?" vroeg ze. Klein beginnen, rustig beginnen.

Het puntje van haar staart trok geïrriteerd bij het korte, weinig zeggende antwoord van de clanleider. "Je vorige leider heeft jullie verraden, en niet als enige, en je clan is gegijzeld geweest, en het 'gaat wel goed'?" miauwde Crowcall. Kom op, ze verwachtte meer antwoord dan dat. "Ik was erbij die nacht, ik heb gezien wat er werd aangericht. Ik heb me zorgen gemaakt. Hoe gaat het met jullie?" Haar medeleven was oprecht, haar zorgen waren oprecht, maar het kostte haar moeite om de frustratie die ze ook voelde uit haar stem te houden.

Haar gezichtsuitdrukking verstrakte. Koppige rotzak, dacht ze. Het was moeilijk het niet hardop te zeggen. Misschien was het goed dat ze zo veel kleiner was dan hij, anders had hij haar houding nog als dreigend op kunnen vatten. Katten gingen er zo snel vanuit dat iemand een gevecht wilde beginnen, terwijl dat altijd het laatste was wat ze wilde. "Als je sommige van mijn clangenoten mag geloven, ben ik ook geen WindClanner", bromde ze. Ze viel overal tussenin, dat had ze altijd al gedaan. Gemengd bloed en overal vrienden. "Ik was bereid gewond te raken, of erger, voor jouw clan, betekent dat niets? Ik ben meer dan mijn foxdung WindClangeur!" Haar stem werd luider en luider terwijl ze sprak en ze sloot een moment haar ogen, proberend haar rust te herpakken. Toen ze haar ogen weer opende, was haar blik hard, maar waren haar woorden weer zachter. Wat ze ging zeggen was een gok, en ze wist dat het compleet in verkeerde aarde kon vallen, maar ze moest toch wat. "Tall was mijn beste vriend. Ik ben hier net zo nauw bij betrokken als jij." Hij moest zien, hij moest begrijpen dat ze dit niet vroeg als WindClanner.

Acornstar was niet zoals Tall. "Nee, dat merk ik", zei Crowcall zacht. Haar schouders zakten omlaag, haar gezicht werd uitdrukkingsloos. Ze staarde hem een moment lang zwijgend aan. O, ze zou wel boos kunnen worden. Ze zou wel kunnen razen en tieren en verwijten naar zijn hoofd slingeren. Maar eigenlijk was ze vooral heel moe. Ze was doodop van dit alles, van dit soort katten en dit soort gesprekken. Waarom praatte ze überhaupt nog met katten? Waarom stopte ze niet gewoon? Het leek plots aantrekkelijk, gewoon nooit meer iets zeggen, iedereen negeren. Wat zouden de anderen dan doen? Zouden ze proberen haar wakker te schudden of zouden ze haar gewoon negeren? Zou ze als een spook onder haar soortgenoten kunnen leven?
Maar stil zijn, het lag niet echt in haar aard. Vroeg of laat borrelden de woorden weer op, de woede in haar die groeide en haar keel dichtdrukte tot ze hem uitsprak. De woorden die nu kwamen waren echter kalm. "Ik weet waarom hij het gedaan heeft", miauwde ze. "Weet jij het?" Ze hield haar kop een beetje scheef. Hij wist het vast niet. Als Tall al iets losgelaten had, had hij het vast niet begrepen. Je moest je eigen twijfels hebben om het te begrijpen en Acornstar leek veel te stijfkoppig om te twijfelen. Hij geloofde in StarClan, in de heiligheid van de warrior code. Hij zou het nooit vatten.

Hij zei een idee te hebben, maar ze betwijfelde het. Wat kon een kat als Acornstar hier nou van weten? Wat kon hij hiervan begrijpen? Hij vroeg of ze van zijn plan geweten had en ze zweeg. Nee, ze had niet geweten wat hij van plan was. Niet in zo veel woorden. Ze had ernaar kunnen raden. Ze had het bij elkaar kunnen puzzelen. Ze had het zelfs kunnen vragen. Maar dat had ze allemaal niet gedaan. In blind vertrouwen had ze besloten niet aan haar vriend te twijfelen en al haar hoop in te zetten op een plan dat hij haar nooit had uitgelegd. 'Ik wist het niet' was geen excuus voor haar weigering vraagtekens te zetten. Ze had het plan niet gekend maar ze was er wel schuldig aan. Wat zou Acornstar doen als ze dat zei? "Ik wil eerlijk met je zijn, Acornstar", miauwde ze. "Maar de waarheid is niets zonder vertrouwen." Ze zette een stap naar hem toe en keek hem recht in de ogen. "Jij vertrouwt mij niet. Als wat ik zeg je niet bevalt, zul je me niet geloven. Zo simpel is het bij katten zoals jij."

Bij zijn woorden begon ze te lachen, zonder een spoortje vreugde. Wat dacht hij wel niet? Wat voor absurd leidersvertoon was dit, dat hij van haar verwachtte dat ze haar kaarten op tafel legde zonder ook maar iets terug te geven? "Nee", zei ze hoofdschuddend. "Nee, ik heb er genoeg van dit spelletje volgens jullie regels te spelen, Acornstar." Ze sprak het achtervoegsel uit alsof het iets vies was. Ze staarde hem een tijdje aan, zich afvragend wat ze hier eigenlijk deed. Wat wilde ze nog van hem? Hij had haar vragen ontweken, maar geen antwoord was net zo goed een antwoord. Niet dat waar ze op had gehoopt, maar misschien wel wat ze had kunnen verwachten. De woede in haar ogen maakte plaats voor verslagenheid. "Ik weet genoeg", miauwde ze toonloos. "En jij stikt maar in je vragen." Ze hoopte dat hij er wakker van zou liggen, maar dat was vast te veel gevraagd. Waarschijnlijk zou hij het allemaal gewoon achter zich laten en van zijn clan hetzelfde vragen. Zonder iets te veranderen. Zonder zich af te vragen wat de oorzaak van deze ramp was geweest.

Te hoge verwachtingen? Ze snoof. Dat bleek maar weer, inderdaad. Zelfs haar in haar ogen toch vrij beperkte verwachtingen waren voor codetrouwe leiders simpelweg op onbereikbare hoogte. Na wat hij had meegemaakt, hm? Het was een beetje moeilijk zich daarin in te leven zolang hij weigerde te vertellen wat het dan allemaal precies was wat hij had meegemaakt. Hij was hier degene die het afdeed als 'het gaat wel goed', niet zij. Hij was degene die weigerde medeleven aan te nemen van een kat die niet dezelfde geur had als hij. "Je zou kunnen beginnen de katten te vertrouwen die je hebben willen helpen", beet ze hem toe. "Als je dat niet kan, zou je geen leider moeten zijn." De manier waarop hij het verwoord had, zou dat betekenen dat hij zijn clangenoten ook niet vertrouwde? Als dat zo was, waarom noemde hij zichzelf dan überhaupt nog -star? Ze benijdde ShadowClan niet. Je zou maar compleet afhankelijk zijn van een kat die jou niet eens vertrouwde. Niet dat haar eigen situatie nou zo heel anders was. Wat Wolfstars denkbeelden precies waren wist ze niet, maar ze had zo'n vermoeden dat zij niet bovenaan zijn lijstje vertrouwelingen zou staan. Niet na die ruzie die ze met zijn voorganger had gehad.

Er viel altijd wel een excuus te bedenken. Misschien had hij nog gelijk ook, misschien kon hij niemand vertrouwen, maar waarom leidden hij dan in StarClansnaam een clan? Oh. Natuurlijk. In StarClansnaam. Dat verklaarde alles. De naam van de dodenclan bracht haast een fysieke walgingsreactie in haar teweeg. "Want o wee als je niet naar je veenlijken luistert", gromde ze. Dus hij was van plan om alles recht te zetten, hm? Alsof er ooit iets recht geweest was. Ze moest bijna weer lachen, maar misschien was ze daar te wanhopig voor. "Goed, je doet je best maar, breng alles maar terug naar hoe het was voordat Tall bestond, negeer de rotting die hij aan het licht heeft gebracht. Bedek het weer met blaadjes, en weet je wat, pluk meteen wat bloemetjes, tegen de stank."

De rotting verbannen? Alsof het zo makkelijk was. Alsof het niet meer was dan een paar slechte katten waar je je vanaf kon doen om daarna met een schone lei weer verder te gaan. Ze snoof, en wist niet of ze moest lachen of huilen. Wat was het zinloos allemaal. Zo compleet zinloos, al die doden, al die offers. "Tall had het mis", mompelde ze, terwijl ze wegkeek. Ze wilde hem niet meer zien. Ze wilde niet kijken naar die leider die zo overtuigd was van zijn eigen gelijk. Het zou bijna op een grappige manier beschamend zijn als het niet zo ontzettend treurig was hoe verkeerd hij de boodschap had begrepen. "Hij heeft je overschat. Hij heeft mij overschat." Hij had gezegd dat zij de opbouw moest zijn, maar ze had geen idee wat ze moest doen. "Hij had het net zo goed niet kunnen doen." Haar stem klonk hees. Ze wist dat het hoe dan ook verschrikkelijk was, wat hij gedaan had. Maar als het nou tenminste nog iets had uitgehaald, iets had veranderd... als het het nou tenminste nog een klein beetje waard was geweest...