mama's gun

Het was al veel te verdomme laat. Iedereen met een gezonde herseninhoud had zich inmiddels al lang in z'n nest geïnstalleerd, maar Wolfblood niet. Geïrriteerd en vermoeid ploeterde ze doelloos door hun territorium heen. De laatste paar moons ging het steeds beter met haar slaap schema, maar dan had ze weer momenten zoals dit waarin ze terug viel. Waarin ze telkens hijgend wakker werd en paniek haar naar de keel greep wanneer ze dacht aan de droom met haar moeder. Nee, de nachtmerrie. Hoewel ze niet de meest fantasierijke poes ter wereld was, kon ze met gemak dat beeld weer voor de geest houden. Bloed bijna zwart rond haar keel, hoe het spetterde wanneer ze obsessief sprak over alles waar ze zo bang voor was.

Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen en de robuuste warrior kwam tot een stilstand bij het kleine riviertje. Normaal kabbelde het, nu was het bevroren. Ze keek af naar het glasse ijs, zette haar enorme poten erop. Ze staken af tegen het wit, en ondanks dat ze haar nagels niet uitgeklapt had, glinsterden ze in het vale maanlicht. Ze was inmiddels ouder, en als er iemand was die geen zin had in sentimenteel gezeik was zij het wel. Maar toch, iedere keer dat ze haar poten zag, als ze terug dacht naar het bloed dat daaraan kleefde - het bloed waar ze haar naam aan dankte - dan sloeg het recht op haar ziel. Want ze leek op haar. Naarmate ze ouder werd, steeds meer en meer. Ze hadden die zelfde grote bouw, dezelfde vechtlust, dezelfde trucjes - dezelfde ogen. Na haar dood was alles stil. Alles ging goed de laatste tijd en dat voelde fout. Altijd had ze iemand gehad om te volgen, die de keuzes voor haar maakte, naar wie ze opkeek. Een simpel doel - om haar moeder trots te maken, om de Wolfstar te worden waar haar moeder van droomde. Nu was dat allemaal weg. Nu moest ze dag in dag uit verder ondervinden wie ze nou eigenlijk was, los van haar moeder. En hoewel het een verademing was om niet meer iemands slaafje te zijn, voelde ze zich alsnog alsof ze voor eeuwig in de schaduw van haar moeder geketend stond. Misschien zagen andere haar als Wolfblood, maar wanneer ze haar eigen reflectie zag, zag ze alleen het kind van haar moeder. Dat was ze altijd geweest, en wat als dat was wat ze moest zijn? Wat als haar moeder gelijk had? Als Tallstar gelijk had? Immers was ze geen heler, zoals Pepperpaw. Ze was geen diplomaat, zoals Settleddust, geen leider zoals Acornstar. Zij was gemaakt om te volgen, haar poten gemaakt om alleen maar stuk te maken. Want dat was iets dat ze wél kon, dat was iets wat haar goed deed voelen, wanneer ze in haar element was. De herinneringen aan de moord van zowel haar moeder als Shade lagen bitter en pijnlijk op haar geweten, maar het was zo simpel geweest. Ze wist welke slagader ze moest doorsnijden, welke botten ze kapot moest trappen. Als ze niets anders kon zijn, was ze dan alleen maar een moordenaar? Precies zoals haar moeder had gewild?
Een grom verliet haar bek en in een opwelling sloeg ze met haar poten tegen het ijs. Het bevroren water spat uit elkaar in scherven en vielen in stilte neer op de grond. Wolfblood klemde haar kaken op elkaar


&Open!