wishful drinking

Daar stond ze dan, op de plek waar het allemaal was gebeurd. Ze had er zelf niet bij mogen zijn, dus de ravage liet haar ondanks de heftige verhalen alsnog schrikken. Voorzichtig stapte ze de open plek op. De atmosfeer was net zoals altijd. Het voelde haast normaal. Na enkele momenten de situatie in zich te hebben opgenomen besloot ze weer te gaan. Het had immers geen zin om hier nog langer bij stil te staan. De verschijning van iemand anders aan de bosrand hield haar tegen, zeker na te hebben ingezien dat het geen clangenoot was. Zonder zich te verplaatsen sprak ze de ander aan. "Goedemiddag, mevrouw..?" Aan haar toon was duidelijk dat ze een naam verwachtte.

[Newtpaw, voor de SC x RC oorlog]

_{Stiekem was ze misschien best een beetje nerveus. Er hing een oorlog in de lucht en de spanningen waren hoog opgelopen af en toe. Ze was op een rustig moment het kamp uit geglipt en waggelde vrolijk door de dunne laag sneeuw. Het was geen tijd om verdrietig te zijn, al was het aanzicht van de grote bomen een triest iets. ”Hallo! Oh, ik be Newtpaw. Wie bent u?” Met een glimlach keek ze naar de thunderclanner. Nee. Ze had niks tegen die clan. Ook niet tegen windclan trouwens. Het enige probleem leek riverclan te zijn voor nu.}

Aha, Newtpaw. Die naam had ze weleens gehoord. Nu ze tegenover een medicine cat stond was ze zéker veilig. Aan haar blik was overduidelijk te zien dat ze wist wie de ander was. "Ik ben Spottedrain." Mauwde ze vriendelijk, waarna ze een blik op de afgebrande eik wierp. Opeens besefte ze dat de ander waarschijnlijk wel eigen herinneringen had aan de verschrikkelijke gebeurtenis. Misschien was het beter om.. "Zal ik je alleen laten? Het is niet niks wat hier is gebeurd.." Iemands eerbetoging in de weg zitten was wel het laatste wat ze wilde.

_{Hoewel Newtpaw haarzelf vrolijk voorgesteld had bleef er een sombere sfeer hangen. Na de gathering was ze hier niet meer terug geweest en nu ze de ravage zag had ze misschien ergens gehoopt dat ze nog een tijd weggebleven was. "Oh, nee hoor. Wat mij betreft kunnen we hier net zo goed met zijn twee zijn." Dat voelde minder eenzaam. Haar pootje gleed over een grasspriet die uit de grond geschoten was en zachtjes zuchtte ze. Het was een triest aanzicht.}

Ergens vond ze het wel fijn dat ze niet weg hoefde. Ze wist namelijk zeker dat er op de terugweg een steen in haar maag zou liggen. Bovendien was dit een goed moment om de ander te peilen, iets te leren over ShadowClan. Dit was geen strategische gedachte, maar enkel interesse. Met een knikje bedankte ze de ander. Na een korte stilte waarin ze moed bijeenraapte begon ze weer te spreken. "Was je er bij?" Vroeg ze zo voorzichtig mogelijk. Ze kon zich er niet eens een voorstelling van maken.

_{Newtpaw hield haar blik op de verkoolde bomen gericht, op het as. Haar hart brak in stukjes terwijl ze er naar keek en ze ademde een keer diep in en uit. "Ja" beantwoorde ze de vraag van de warrior zacht. "Het was een zee van vuur, een tsunami van verwoesting" mompelde ze en ze liet haar poot door het as glijden. Het plakte aan haar poot en het gras eronder was een bruingeel. Ergens had ze gehoopt dat het gras zich in ieder geval alweer genoeg hersteld had om groen te zijn zoals het was, maar dat zou nog langer duren. Ook onkruid had tijd nodig om te helen.}