Silver Lining

Van buiten klonk het luide herhalende getik van regen op de stenen grond. Een verschil met de zachte sneeuw die stilletjes afgelopen tijd de bergen en zijn omgeving bedekt had in een witte deken. Met maar weinig zin om door de nattigheid te lopen en niet veel doen te hebeben, zat Calm in een hoek van de grote grot waarin de Tribe in huisveste. Zoals eigenlijk de gewoonte bij hem was, zat hij daar stil. De To-Be was niet immers niet de persoon om luidruchtig te doen en aandacht op zichzelf te vestigen. Calm wist niet eens zeker of hij dat wel kon, met zijn talent om gewoon in de achtergrond te verdwijnen. Hij keek eens naar twee vrienden die blij met elkaar kletste en verderop speelde wat andere To-Be's met elkaar. Het was overigens niet zo dat de cyperse kater een loner was in de tribe, hij had zeker wel wat vrienden en anderen waarmee hij graag een gesprekje hield. Op bepaalde momenten genoot hij van de rust, dit was dus zo'n moment. Hij sloot zijn ogen eens, luisterend naar de geluiden om hem heen. Dacht na over alle gebeurtenissen, wat dus een hoop was en liet het allemaal vervagen in zijn kop. Het leven ging door, voor wie nog bij hun waren. Het was net als de regen buiten, vervelend en koud, maar ze moesten er doorheen. Straks was het klaar en dan zou de zon weer schijnen. Calm Brook Flowing Between Rocks wist van zijn moeder dat als niet de hele lucht bedekt was, je boven de wolken een zilveren lijn kon zien. Een teken dat de zon er nog was, hij was enkel even bedekt door wat vervelende wolken. Veel tijd voor zijn soort van meditatie kreeg hij overigens niet, hij voelde dat er een kat vlakbij kwam. Zijn ogen gingen wat loom open en Calm keek maar eens wie het was. De kat in kwestie was Noctural, een kater die de Tribe diende als Prey Hunter. Of Noctural hier was voor hem, iemand anders vlakbij of per toeval langs liep zou Calm zo wel achterkomen. ''Hallo Noctural''zei hij, zijn eigen stilte verbrekend. Het kwam vaak genoeg voor dat hij iets zei en de kat waar hij tegen sprak zich rot schrok. Of ze hadden niet doorgehad dat hij er aan kwam of er al zat of ze waren het gewoon vergeten.  

Noctural// -// -

Al hoewel de siamees verrast leek, had Calm niet direct het gevoel dat de andere hem niet door had. Wat Noctural daarna zei bevestigde juist dat hij expres naar de tabby was toegekomen. Dat was een lichtelijke verrassing voor de To-be, al was het echt niet ongewoon. De andere maakte een opmerking over de volle cave en Calm gooide een blik door de ruimte. Hij haalde zijn schouders op, er niet veel last van hebbend. ''Ik kan er mee leven''zei hij op een rustige toon, maar weinig emotie verradend. Hij kon zich wel gewoon afsluiten ervoor en zich laten opgaan in de achtergrond. Zonder meegetrokken te worden in het geroezemoes om hem heen. Ergens was dat wel kalmerend. Hij vroeg zich af of Noctural er misschien meer last van had of dat de kater simpelweg gezelligschap zocht in de vorm van een bepaalde stilte.

Noctural// -// -