[event] They're here!

Hij had nog maar net één van de muisjes op, toen hij in zijn ooghoek iets zag bewegen. "Dream," Haar volledige naam uitspreken was onnodig geweest. Er was geen tijd te verliezen. "Ze zijn hier." Zonder verder nog iets te zeggen tegen haar, zette hij snel zijn poten in beweging en maakte hij zich uit de voeten. Dreamdust zou een ander pad inslaan. Zijn doel: Riverclankamp.

Zijn poten hadden geen moment rust gehad in zijn weg naar het kamp. Dreamdust en hij hadden een hele dag op wacht gezeten en in de late avond had Shadowclan zich getoond op hun territorium. Uiteraard kozen voor de duisternis van de nacht. Bij het naderen van het kamp had hij zijn vacht niet uitgeschud met het rivierwater, maar was hij rechtstreeks doorgelopen. Hij kwam dus als een half verzopen waterrat aan in het kamp. "Cr-Crystalstar!" mauwde hij buiten adem. Zijn borstkas ging opvallend op en neer in een poging om op adem te komen. "Ze zijn de Fourtrees gepasseerd." Het water droop terplekke naar beneden en vormde een ijzig plasje onder hem. Hij had er echter gene oog voor. Er waren zaken die momenteel belangrijker waren.

Littlemane stond op wacht en komt terug met het nieuws dat Shadowclan op hun territorium staat!

Whatever she wants

Ze had haar warriors om de beurt laten rusten toen in de ochtend nog steeds geen bericht over de aanval was gekomen. Crystalstar zelf had slechts twee keer een kort moment haar kop in haar zachte nest neergelegd, dicht tegen haar mate aangekropen. Hij zou niet vechten, net zoals haar dochters. Het was een zwaar gewicht van haar schouders, zij zouden niet in gevaar zijn. Maar alle anderen wel: Hermitshell, haar twee zoons, haar deputy, mentor, en de rest van de clan. Aan het einde van de middag haalde de leader de laatste warriors persoonlijk weer uit het den. Iedereen had de kans gehad om tenminste redelijk te slapen. "Ga naar jullie groepen, het kan nooit meer lang duren." Miauwde Crystalstar, nog steeds op haar vertrouwde, zekere toon. Ze keek omhoog naar de lucht, die weer langzaam donkerder werd. De vorige nacht had ze Acornstar nog te woord gestaan, nu zouden ze vechten. Afwezig vroeg ze zich af of ze elkaar ooit nog levend terug zouden zien, of ze ooit nog woorden zouden wisselen. Ook de vermeende profetieën kwamen voorbij. Hoewel dat allemaal erg verontrustend was, wist Crystalstar het van zich af te zetten: Ze moest dit doen, dat was geen discussiepunt meer. Het was nu zwemmen of verdrinken, en zij koos ervoor om te zwemmen.

Toen de avond echt gevallen was, kwam haar wachter terug. Littlemane schoot doorweekt het kamp binnen, en Crystalstar hoefde zijn woorden niet eens te horen. Ze knikte hem toe, dankbaar voor zijn dienst. Dreamdust zou nu ook wel onderweg zijn, met haar extra vechters. Die zouden het gevaar nu nog heel even afwenden. "Vrienden, Riverclan!" Begon de grijze poes, deze keer niet vanaf haar verhoging, maar uit het midden van het kamp. "Shadowclan is er, ze zijn binnengedrongen en zijn op weg naar dit kamp." Een kleine cirkel ontstond van waaruit ze de hele clan toesprak. "Jullie weten allemaal met wie jullie meegaan, en jullie weten wat je te doen staat." Ze keek met een vurige blik om zich heen. Het feit dat ze zouden verdedigen in plaats van aanvallen zou iedereen hier een stuk intenser maken. "We nemen hier géén gevangenen, begrepen? Ze vluchten, of ze sterven." Natuurlijk ging ze haar clan niet oproepen om te moorden, dat was ook niet de bedoeling, maar ze wou ook niet dat iemand zich in zou houden. Dit was een gevecht dat hard gestreden moest worden als ze hun plek in het woud wilden behouden. Toen kwam het belangrijkste van de toespraak. Crystalstar sloot kort haar ogen en sprak met stevige stem: "Hooggeëerde Starclan, mijn voorouders en de voorouders van iedere kat hier. Geef ons kracht, bied ons genade. Laat onszelf en onze tegenstander in uw gratie strijden. Laat de gewonden helen, of verwelkom hen in uw rijk. Hoor mij aan, en bied mij de macht om te leiden." Ze opende haar ogen weer en keek rond. Sommige van deze gezichten zou ze wellicht nooit meer zien. Maar het was tijd om te gaan, ze kon niet langer nadenken over de gevolgen. "Riverclan, tijd om ten strijde te trekken." Zonder een greintje twijfel marcheerde ze het kamp uit met haar warriors, haar eerste oorlog als leider tegemoet.