The shiny waves of the sea, it calls me

Vrolijk huppelde hij naar de nursery toe. Het was iets dat hij minder vaak deed dan vroeger, door zijn nieuwe verantwoordelijkheid. Hij had nu eenmaal een taak van de Tribe of Endless Hunting gekregen, en daar ging hij zich aan houden. Maar genieten van het leven, daar kon je altijd wel tijd voor maken. En een deel van het leven, dat kon je vinden bij de jongsten. Ze waren nog zo nieuw in de wereld en ze zaten nog in die fase waar ze allemaal gingen ontdekken en leuke dingen gingen doen om hun eigen pleziersmeter te vullen. Ze waren nog zo zorgeloos en ze deden hem denken aan toen hij zelf nog een kleine kitten was. Hij was eigenlijk nog steeds een kitten van gedrag, een grote baby. Spelend met spinnetjes die over de muren kropen en vrolijk rondhuppelen elke dag... Maar hij genoot ook van elke minuut die voorbijging.

Met een grote glimlach kwam hij daar aan en keek eens rond met zijn ambergekleurde ogen. Het was raar om te weten dat hij ooit.. Ooit een healer zou worden. Ooit zou hij voor iedereen zorgen, waaronder ook de jongste generaties. Hij zou voor ze allemaal zorgen. De zwart-witte kater stapte wat dichterbij een bepaald nest. Eentje die niet bepaald hier geboren was in de grot, maar nog steeds evenveel liefde kregen als de rest. “Hey!”, begroette hij hen.



+Marten

Sinds hij op deze rare plek was aangekomen, had Marten niet stil gezeten. De afgelopen dagen was druk bezig geweest met van alles en nog wat. Eerst had hij vooral om zich heen gekeken, niet wetend wat er allemaal gebeurde en waar hij was. Daarna kon hij zich niet langer meer inhouden, en ging op avontuur. Nou ja, op avontuur in zijn nest, en een paar stapjes daarbuiten. Het kleine katertje had geprobeerd te rennen, wat nog niet altijd even soepel ging. Hij had ook veel met zijn broertje gedaan, en niet echt aandacht besteed aan de andere wezens die in deze kamer waren. Marten had gemerkt dat er af en toe veel grotere katten in en uit liepen, naar een van de kleinere katten zoals hij en Meadow. Wat ze daar deden of wie het waren, hij had geen flauw idee. Een grotere kat had hem en zijn broer ook opgezocht, eentje met een rode vacht. Voor de rest was er nog niemand die met hem gepraat had. Enthousiast keek de kitten dus ook op toen er een grote zwarte kat zijn richting op kwam. ‘Hawllo!’ Riep hij vrolijk terug.

Kittens waren altijd bereid om dingen ontdekken en om nieuwe dingen te leren. Om dingen te zien en te waarnemen die ze nog nooit eerder hadden gezien of meegemaakt. Voor hen was de wereld nieuw, en gevuld van wonders. Maar niemand zou ooit alles van de hele wereld leren kennen, het was een mysterieuze omgeving die zich eindeloos ver leek te verspreiden. Daarom vond de zwart-witte to-be de wereld zelf ook nog steeds heel erg mooi en bewonderde hij het iedere dag. En wat een mooi deel van de wereld was, dat was het leven. Zoals deze kitten. ‘Hawllo!’, riep de bruine kitten vrolijk terug. Die had een enthousiaste blik in zijn kittenoogjes en het was heel schattig om hem zo te zien. “Hoe gaat 'ie?”, vroeg de jonge tom nieuwsgierig aan hem. De kitten was hier nog niet zo lang en de healer to-be wilde dat hij zich hier goed in zijn vel voelde, zelfs al was deze nog heel erg jong. Want iedereen in deze cave was deel van de tribe familie en iedereen zorgde goed voor elkaar.

Met zijn grote gouden oogjes bleef hij nieuwsgierig naar de grote zwart met witte kat kijken. Hij vond het maar wat leuk, een nieuw iemand die aandacht aan hem gaf. Veel anderen naast Meadow had hij nog niet gezien, en heel veel behoefte aan veel vriendjes had Marten ook niet, maar een extra speelmaatje kon geen kwaad. Zeker niet deze, die hij nu al aardig vond. 'Goed!' Piepte de kleine kitten. Sinds hij op de vreemde plek was aangekomen, was zijn taalkennis veel vooruitgegaan. Elke mogelijkheid om te oefenen greep hij. Wat zijn naam betekende, was hij nog steeds niet. En om eerlijk te zijn interesseerde het hem ook niet zoveel, zolang anderen hem maar wisten. 'Mwarten!' Riep hij dan ook vrolijk naar de kat die tegenover hem stond, een besloot het nog maar een keer te herhalen, voor de zekerheid. 'Ik Marwten.' Nu moest de ander hem vertellen wat zijn naam was, zo had hij het geleerd. Daarna konden ze verder praten. Of op avontuur gaan, nog leuker!

De gouden ogen van de kleine kitten keken hem aan. Ze hadden bijna dezelfde oogkleur, al was de zijne net iets meer ambergekleurd. De ogen van de kitten waren gevuld van nieuwsgierigheid, een karakteristiek dat bijna elke kitten wel had. Ze hadden ook nog zoveel te zien en te ontdekken. Die fase van zijn leven herinnerde de to-be zich nog goed en hij had er veel plezier mee gehad. Jammer genoeg vloog de tijd zeer snel als je je elke dag, en daarmee ook echt elke seconde, vermaakte. Het leven was altijd al goed voor hem geweest. De kater had een lieve familie, veel vrienden en had op geen betere plek kunnen leven dan hier. En dat maakte hem blij. 'Goed!', antwoordde hij zijn vraag die hij daarjuist had gesteld. De zwarte tom gaf een accepterend knikje. 'Mwarten!'. Het vrolijk stemmetje van de bruine cyperse kitten riep zijn naam uit. 'Ik Marwten.', herhaalde die nog eens. "Leuke naam, Marten!", meldde hij plezierig. "Mijn naam is Shine"

En inderdaad, de zwarte kat vertelde ook zijn naam. Shine, het was een mooie naam, maar veel interesse in zijn naam had Marten niet. Waar hij wel in geïnteresseerd was was vermaak. Praten was leuk, maar iets doen was nog leuker! Nieuwsgierig keek hij dus langs Shine naar de uitgang van de nursery, waar van alles gebeurde. Katten liepen rond, hadden gesprekken en kwamen binnen met grote vogels. Dit was zijn kans om die wereld een keer van dichterbij te zien. Het kleine katertje richte zijn blik weer op de ander, en keek hem vrolijk aan en zei toen met een vastberaden stem:'Shine, wij gaan avontuur!' Het was geen vraag, de kitten had al besloten dat ze op avontuur gingen. Toch was er nog altijd de kans dat dat ene woordje werd gezegd waar hij niet van hield, nee. Dat moest hij voorkomen, en dus keek Marten zo lief mogelijk naar Shine, in de hoop dat hij "oké" zou zeggen.

De bruine kitten richtte een vrolijke blik naar hem en zei met een vastberaden stemmetje, ‘Shine, wij gaan avontuur!’. Unlike zijn broertje, stelde deze geen vragen. Hij wist precies wat die wilde doen en wilde dat hij meedeed zonder enige twijfel. Marten keek wel zo lief mogelijk naar hem, alsof die verwachtte dat hij een nee zou zeggen. “Hangt er vanaf”, zei hij bedenkend. “Naar waar wil je op avontuur?”. Als het buiten de grot was, dan zou hij een nee geven. Er waren zeer grote roofvogels, eentje had zijn vroegere mentor letterlijk gewoon vermoord, hij had er nog steeds trauma’s aan. En kittens mochten sowieso niet te ver buiten de cave. Het was veiligheid eerst, en als healer to-be was dit ook zijn grotere verantwoordelijk geworden.