I want sparkles! Show me sparkles!

De zon was nog maar net op en de kater rekte zich eens goed uit. Hij was het eigenlijk na al die tijd nog steeds niet gewend om wakker te worden zonder dat hij de taak had om te komen opdagen bij zijn twee vroegere mentors voor een training. Nee, nu had hij andere dingen te doen. Het leven bewonderen, naar buiten gaan, ‘trainen’ met de Healer en nog wattes. Het was nog steeds een beetje ingewikkeld, maar het viel eigenlijk nog reuze mee.

De zwart-witte kater had een klein halfuurtje zitten staren naar de muur, wachtend tot zijn spinnenvriend naar buiten zou komen. Maar waarschijnlijk sliep die nog, want die spinnetjes waren geen ochtendvogels, jammer genoeg. In plaats hiervan ging hij dus vrolijk naar de kittens toe, want zij waren ook erg leuk gezelschap. De kater ging recht voor een nest zitten en keek met een warme blik naar de kittens. “Hoi!”



+Meadow

_{Tijd en warmte deden de jonge man goed. De tijden in het veld, alleen leken jaren geleden zoals hij daar lag. Veilig en warm naast zijn broertje. Hij lag met zijn kop op de rand van zijn nest, wellicht een oncomfortabele houding, maar zijn nieuwsgierige oogjes waren zeer tevreden. Kon zo met gemak alles lekker in de gaten houden, voelde zich veiliger zo. Bovendien had hij zo oog op de wonderen van de tribe. Er waren immer veel katten hier om te bekijken, de twee kleintjes hadden voorheen nooit zo veel gezelschap gehad. Maar inmiddels  voelde het niet meer dan gewoon. Hij was zoiezo nooit echt een verlegen jongen geweest. Keek zonder enige zenuwen op naar de grote verschijning die langzaam zijn zicht op de rest van de nursery ontnam. Hem op een vriendelijke toon begroette. Meadow's oortjes schoten omhoog, zijn oogjes vonkelde. Hij sprak graag, het was zijn favoriete tijds besteding, iedereen in de nursery kon er alles van weten. "Allo!" piepte het jonkie, probeerde zichzelf onhandig uit zijn nest te verplaatsen. "Allo!"}  

De groene ogen van het kleintje leken wel te fonkelen toen hij hem had begroet. ‘Allo!’, piepte hij ondertussen en probeerde zich uit het nest te verplaatsen. ‘Allo!’. Pretlichtjes kwamen in de to-be zijn ambergekleurde ogen terecht. Kittens waren veel te lief, echt niet normaal. Hun wereld werd elke dag weer groter en ze stonden altijd paraat te ontdekken. Hun harten waren groot en bonsden krachtig, elke slag waren ze bereid om hun liefde voor anderen te delen. Dat was heel erg mooi om aan te denken. “Wat was je aan het doen?”, vroeg hij nieuwsgierig. Misschien was het gewoon slapen ofzoiets. De to-be wilde het gewoon graag weten omdat het nogal wat zijn nieuwsgierigheid opwekte. En wanneer hij nieuwsgierig was, wilde hij graag antwoorden! Want dat gaf hem vaak een nieuwe kijk op wat er gebeurde.

_{Terwijl het kleintje uit zijn nest rolde en op zijn pluizige ruggetje terecht kwam vroeg de vreemdeling hem wat hij aan het doen was, een vraag die al snel beantwoord werd met een grote trotse glimlach. Hij had het begrepen hoor, was al best goed in praten. Onhandig rolde hij zichzelf op de pootjes, schudde het stoffige zand uit zijn dikke pels. "K-ijken!" meadow knikte, stapte met onzekere pas op de vreemdeling af en drukte zijn kopje ter begroeting tegen diens poot. "I-k, Meadow" de kitten knikte, liet zichzelf op zijn bips vallen en keek op met nieuwsgierige oogjes. Als hij andere gesprekjes goed had bestudeerd, had begrepen, moest de vreemdeling zich nu voorstellen! Toch?}

Hij had de jonge kitten gevraagd wat hij aan het doen was. Zag hoe die zich onhandig terug rechtzette en zichzelf even schudde voordat hij de vraag beantwoordde. 'K-ijken!', piepte die vervolgens en drukte zijn kopje tegen de zwarte to-be zijn poot aan. Dat was één van de meest schattige begroetingen ooit, moest hij toegeven! Maar in ieder geval liep de bruine kit naar iets te kijken. Al wist de to-be niet zo goed waarnaar hij keek. Het kon van alles zijn. Misschien was het niet eens hier in de realiteit. Wie wist. Misschien keek hij in zijn gedachten naar een land vol regenbogen. Of misschien liep hij de grond te bewonderen, net zoals Shine zelf deed. Of misschien was hij aan het kijken naar hoe de andere kittens vrolijk liepen te spelen vanuit zijn nest. 'I-ik, Meadow', stelde hij zich vervolgens voor. Oh, Meadow was een mooie naam ja! "Ik ben Shine!", vertelde de kater met pretlichtjes in zijn ogen en een brede glimlach op zijn lippen gesierd. Hij had er weer een vriend bij, bedacht hij zich.

_{Shine! Dat was zijn naam, Shine, Shine, Shine. De kitten glimlachte breed, had het goed begrepen. "S-Ine!" kopieerde het dan ook al snel. Horen en na doen, dat was de naam van het spel. Het was hoe de kleine pluisjes hun woordjes leerde, deze opsloegen in het langer termijn geheugen. Meadow hield van praten, kon zo al de dagen vol praten met zinnen die niet echt veel voorstelde. Nog niet in ieder geval, ooit zou hij de zalen vol praten hoor! "S-ine?" de jonge kitten knikte, hief zichzelf op zwakke pootjes "vehaaltje vertellen? Ikke hou van vehaaltjes!""}

'S-Ine!', piepte de kitten zijn naam uit. De zwarte kater was geamuseerd. "Jaaa goed zo!", meldde hij vrolijk terug. Hij herinnerde hoe hij leerde praten, elke naam probeerde te onthouden en het dan ook terugkaatste, al liep het soms wat moeilijk. Het was hem in ieder geval gelukt en daar was hij toen super duper trots op geweest! En nu nog steeds, trouwens. In zijn leven had de tom tot nu al heel erg veel bereikt, nog meer dan hij zelfs zou denken. Altijd zouden er verbeterpunten zijn, maar vaak leerde de kater ook weer nieuwe dingen bij. Dat was hoe het leven in elkaar zat! 'S-ine?', vroeg de kit aan hem. 'Vehaaltje vertellen? Ikke hou van vehaaltjes!'. Oh! Hij wilde een verhaaltje horen. "Yes, luister maar goed en dan neem ik je mee naar verhaaltjesland!", grinnikte hij, zich eventjes goed zettend, bereid om te beginnen met vertellen.

_{Shine, dat was zijn naam, zou hem meenemen naar een ander land. Verbaasd draaide de jonge kater zijn oortjes naar voren, een ander land? Dat klonk spannend zeg, maar dan zou hij dat toch echt eerst moeten laten weten aan Marten hoor! Anders was hij zo maar weg toch? "M-maar Marten is niet ier" piepte hij ietwat sipjes "Ik niet weg zonder M-arten en b-bloss-m."  Marten had hem nodig net zoals hij hem nodig had, hij kon toch niet zo maar verhuizen zonder Marten? Zonder Blossom? Hij zou ze zo erg missen.}

Het was tijd om te gaan duiken in Verhalenland! Echter leek de kitten een beetje sip te worden. De zwarte kater kantelde zijn kopje even terwijl hij hem aankeek. Wat was er mis? ‘M-maar Marten is niet ier. Ik niet weg zonder M-arten en B-bloss-m.’ Oh, hij snapte het al. “Nee, silly”, grinnikte hij. “Verhaaltjesland is overal waar je bent!”. Hij knikte enthousiast naar de kleine bruine kitten terwijl zijn amberen ogen glitterden van pret. De kitten nam het ietsje te letterlijk, maar dat was het spelen met woorden nu eenmaal. Verhaaltjesland was iets dat voortleefde in jezelf, iets wat leefde aan de hand van woorden en fantasie. “Oké, ben je er klaar voor?”.

_{Overal waar hij was? Meadow fronste verward terwijl hij naar de grotere kater opkeek. Dat klonk, hoewel nog ietwat lastig voor zijn jonge brein, erg interessant zeg. Een land dat overal was waar hij was, hoe kon het toch dat hij het niet kende? En nog één vol verhaaltjes ook! Al snel schoten zijn mondhoekjes naar boven, ja dan wilde hij wel mee hoor! "O-kay! Dan wil ik mee S-hine!" piepte hij enthousiast.}

Verhalenland, een land dat overal en nergens was. Het zag er niet erg anders uit, het was ook geen fysiek land. Maar dat hoefde je niet te begrijpen, dat was het mooie er aan. Je kon er doen wat je wou, je kon alles laten gaan zoals je wilde. ‘O-kay! Dan wil ik mee S-hine!’, piepte de bruine kitten enthousiast. Yay, hij wilde mee! “Okay, luister goed”, adviseerde hij. Dat was beter voor de verbeelding, en verbeelding hebben bij een verhaal die verteld werd was altijd goed. Zo ervaarde je meer in verhaaltjesland, want dat was hoe het nu eenmaal werkte. Het was een erg simpel systeem. De to-be ademde eens in en begon, denkend aan een verhaaltje die hij had gehoord toen hij zelf kitten was. “In een mooi land vol met bloemetjes en zonneschijn, was er eens een vrolijke poes die iedere dag met haar zusje op wandeling ging…”

_{Luisteren, dat kon hij wel. Aandachtig draaide de kitten zijn oortjes naar voren terwijl hij tegen de kater aan viel. Zijn staart om zijn kleine lichaampje sloeg om het zichzelf comfortabel te maken. Zo liggend kon hij beter luisteren, want dan hoefde hij geen moeite te doen om te staan. Logisch toch? De oudere kater begon zijn verhaal, en meadow hoorde elk woord er van, glimlachte vredig. In een super mooi land vol bloemen, nou daar wilde hij ook heen. Was dat verhaaltjes land? "Ik ook wandeling daar" mauwde hij glimlachend, dat zou nog is leuk zijn.}