[Burial Rite] The storm has calmed

Come quickly. You mustn’t miss the dawn.
It will never be just like this again.

Aan elk leven kwam een eind. Dat was de belofte vanaf geboorte. De een stierf op het slachtveld vechtend voor diens clan. De ander had het geluk om rustig in te slapen. Elk leven behoorde uiteindelijk toe tot starclan. Elk lichaam diende teruggegeven te worden aan de aarde.

De grote kater voelde zwaar op haar schouders, maar samen met haar mede elders tilde ze hem naar de rivier. De eerste lentebloemen verwoven in zijn vacht. Zachte sneeuwklokjes en krokussen die hun kop al hadden laten zien. Het was leven wat zich verwoof met het eind. De directe familie van Stormwind was er bij, of had al afscheid genomen in het kamp. Voor vele was dit een te zwaar moment, maar het was haar laatste taak die ze haar clangenoot kon bieden. Een taak die ze te vaak uitvoerde maar een taak die ze liefhad.

Voorzichtig plaatste ze het sterke lichaam in de rivier, hielt de stroom tegen terwijl de andere elders ook onder het lichaam vandaan kwamen en ze liet hem los, liet hun rivier hem met zich mee trekken. Ze nam plaats op de oever en keek toe, terwijl de zon onder begon te gaan. Stormwind had zich bij hun voorouders gevoegd en zijn lichaam was deel met de rivier geworden. "Moge starclan altijd je pad verlichten." Sprak ze de schim aan de horizon toe. Een laatste afscheid voor een clangenoot, een familielid.

And when the dawn comes creeping in,
Cautiously I shall raise
Myself to watch the daylight win.