Hoewel Amortentia de avond al wel vaker had zien vallen, was deze setting haar nog steeds ongewoon. Na zeventien manen in ShadowClan te hebben geleefd en dan opeens rogue te worden, was het in het begin wennen geweest aan de situatie. Maar nu ze al drie manen op zichzelf leefde en dat eigenlijk prima ging en ze zelfs de winterperiode had overleefd, had ze er wel meer vertrouwen in dat dit de juiste keuze was. Amortentia was net op weg terug naar haar schuur toen ze een stem hoorde, eentje die bekend klonk. Zijn stem werd vergezeld met een RiverClan geur en Amortentia wist eigenlijk al wel wie het was voordat ze zich omdraaide. “Hermitpaw,” snorde ze op een vriendelijke toon. “Wat een aangename verrassing. Wat doe je hier in het rogue territorium zo tegen de avond aan?” In ShadowClan was het meestal de bedoeling geweest dat iedereen voor nachtval het kamp binnen was. Dat deed haar nog meer afvragen waarom de apprentice hier was en niet in zijn kamp, waar ze nu vast al bijna zouden beginnen aan het samen tongen.

Amortentia snorde zacht met hem mee toen ze hoorde dat hij geen apprentice meer was, maar al een volleerde warrior. “Gefeliciteerd met je nieuwe rang, Hermitshell,” sprak ze en ze gaf hem een goedkeurend knikje. De warrior had het vast wel verdiend om zijn naam te krijgen. Ze trok echter met haar oortjes en haar blik betrok toen hij zijn volgende woorden sprak. Waarom zou een RiverClanner rogues willen zoeken? “En voor wat zoek je precies rogues, als ik dat vragen mag?” sprak ze op een terughoudende toon, haar bladgroene ogen strak naar hem gericht. Ze wist dat Hermitshell luchtig probeerde te doen door een grapje te maken, maar ze stelde zich serieus vragen bij waarom een warrior zo laat op de avond nog een rogue kwam zoeken. “Kan RiverClan hun eigen gevechten niet winnen?” vroeg ze vervolgens door toen ze hoorde dat hij huurlingen zocht. Misschien zou ze nu een gevoelige snaar raken, maar er was niet veel eervols aan het zoeken van rogues om hun gevechten voor hun te vechten. Amortentia vroeg zich af waarom RiverClan naar dat niveau wilde zakken.

Amortentia richtte haar blik naar Hermitshell toen hij begon te praten. Ze begreep ondertussen wel dat hij wilde dat zij mee zou doen aan de vete tussen ShadowClan en RiverClan, maar voor nu had ze geen gegronde reden om dat te doen. Ze had haar historie met ShadowClan achter zich gelaten en wilde dit afsluiten en dat ging niet als ze hierbij betrokken zou raken. “In welke zin hebben ze zich misdragen?” vroeg ze aan Hermitshell. Ze bewoog kort met haar oortjes. Nee, dat waren niet de juiste vragen. “Ik weet wat Crystalstar probeert te doen, maar er is niks eervols aan een gevecht waarbij katten buiten je Clan zijn gemoeid. Ik weet niet of Crystalstar al vaker op een speciale manier haar leiderschap door heeft gevoerd, maar ik denk dat ze zich moet beseffen wat voor een impact dit gaat hebben op zowel de band tussen ShadowClan en RiverClan als de band binnen haar eigen Clan. Niet iedereen is met dat soort beleid akkoord, Hermitshell. Ze moet uitkijken dat ze geen vijanden binnen haar Clan maakt,” sprak Amortentia op een waarschuwende toon, haar gifgroene ogen strak naar de kater gericht. Het was misschien niet het antwoord wat hij wilde horen, maar Amortentia wist hoe beïnvloedbaar sommige warriors konden zijn, al zeker als ze ambitieus waren. Hermitshell leek geen uitzondering op de regel te zijn en ergens vond ze dat wel jammer, want ze had hem wel slimmer ingeschat dan dit.

De sfeer sloeg om, maar dat was niet iets wat Amortentia bang maakte. Niet meer. Ze had al haar hele leven in angst geleefd en ze weigerde om haar leven nog eens te laten vergallen door ambitieuze katten. Ze had Hermitshell een stuk slimmer ingeschat dan dit en ergens vond ze het wel jammer dat ze deze reactie kreeg, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zich zomaar door hem ging laten doen. “Weet je dat echt?” Ze kneep haar ogen samen. “Of zie je alleen maar de bonus die je ervoor krijgt aan het einde van de rit?” Amortentia kon zich niet voorstellen dat Crystalstar dit van haar warriors had gevraagd zonder er iets tegenover te zetten. En ze wist niet hoe veel rogues of RiverClanners er al mee gemoeid waren, maar dat was ook niet waar ze zich in ging mengen. Ze sloot kort haar ogen toen ze zijn woorden hoorde. “Hermitshell,” begon ze zachtjes en ze opende haar gifgroene ogen weer, ze naar hem richtend. “Niemand verdient het om te sterven. Er zijn katten die een straf verdienen, ja, maar de dood is daar niet één van en zeker niet voor wat er mij overkomen is.” Ze bewoog met haar oortjes. “Ik ben benieuwd waar Hermitshell begint die hier tegen me spreekt en waar het overgaat naar Crystalstar, want dit zijn geen woorden die ik verwacht zou hebben de laatste keer dat je bij me stond.” Ze schudde haar kopje. “Doe wat je wilt met de andere rogues en doe wat je denkt dat goed lijkt, maar ik laat mijn mindset niet intoxiceren door haat en ambitie. En zeker niet als je als reden probeert te gebruiken wat mij is overkomen, want daar heb je eigenlijk helemaal geen zaken mee,” sprak ze op een koele toon tegen hem, waarna ze afwimpelend met haar staart naar hem zwaaide. Als hij enkel deze onzin uitkraamde, dan kon hij gaan.

Amortentia’s vacht schoot de lucht in toen de warrior op een hoogmoedige toon tegen haar begon te praten. Het zat er dik in dat hij beïnvloed was geweest door zijn mentor en dat hij zich maar wat had laten inpraten door zijn leader. Misschien had ze het mis gehad over de bonus, maar het mocht haar duidelijk zijn dat als deze warrior nog een eigen wil had gehad, dat compleet verpulverd was door de ideeën die hem opgelegd werden door zijn leader. En zij weigerde om daar onderdeel van uit te maken. “Je kent mijn hele verhaal niet en je weet niet waarom ik de Clan verlaten heb, dus spreek me niet aan over mijn gebrek aan loyaliteit,” sprak ze op een koele toon tegen de RiverClanner. Ze had in eerste instantie weg willen gaan, maar iets in de warrior trok toch haar nieuwsgierigheid. Waarom liet hij zich zo beïnvloeden door zijn leader? “Ik snap niet waarom je van me verwacht dat ik me bij jullie groep voeg als ik blijkbaar nog niet de helft snap van wat er gebeurd is. Ik denk dat het tijd wordt dat je me als meer dan een rogue aan gaat zien en dat je me wat meer uitleg geeft, want ik ben niet zoals de meeste rogues die gewoon een gevecht aan willen gaan voor geen reden.” Ze kneep haar ogen kort samen. “De reden dat ik een rogue ben geworden, is omdat ik juist dit soort situaties wil vermijden. Ik ben tijdens mijn korte leven in mijn Clan al genoeg voor het blok gezet en wraak is voor mij geen hulpmiddel. Ik vind het ergens jammer dat je dacht me daarmee te kunnen lokken.” Ze trok met haar oortje en keek hem afwachtend aan.