[Geboorte] A New Memorylane

Eerder had hij met de poes een gesprek gehad over de mysterieuze pijn in haar buik en alhoewel hij niet volledig zeker wist wat het kon zijn, probeerde hij toch in de buurt te blijven voor als het onverdraagbaar zou worden. Hij wilde haar niet in de steek laten, hij wilde niet dat een ander pijn leed terwijl hij zijn eigen gelukkig leventje leed. Het was zijn taak om de katten met pijn te helpen zelfs al wist hij bijna niets over geneeskennis. Hopelijk leerde hij op de één of andere manier toch hoe hij met kruiden moest omgaan. ‘Shine, Kom snel!’ galmde er opeens angstig door de grot heen, de echo zo sterk dat hij zijn oren meteen naar die richting had geschoten en hij zich recht zette. De jonge tom liep naar de Sick Cats Den toe en zag de witte kattin kreunen. Oh nee oh nee oh nee. “Twinkle?” hij kwam wat dichterbij. “Adem rustig in en uit oké? Het komt goed…”, het komt goed. Daar moesten ze in geloven. Pijn was altijd erger wanneer je geloofde dat het op een slecht eind zou komen. “Is de pijn erger geworden?”, vroeg hij aan haar. Dat was waarschijnlijk waarom hij geroepen werd, omdat de pijn erger was dan hiervoor. En hij zou haar helpen, hij zou proberen, hij zou leren. Hij zou er voor haar zijn in haar moeilijke tijden.

Wat een vreemde ervaring was dit toch, wanneer je nog niet eens écht leefde, maar wel al bestond. Hij deelde deze warme kamer met drie andere kittens en hij hield wel van de aangename warmte, tot de kamer opeens wanhopig begon te schudden door de mama die in paniek ging. Met een kleine bewegen knalde hij tegen één van zijn zusjes aan voordat hij mee werd gesleurd. Blijkbaar moest hij als eerste, natuurlijk. Erg comfortabel was het niet, want de koelte die opeens zoals een sterke windvlaag op hem af kwam was niet erg fijn voor zijn erg warme gestalte. Toen hij buiten was hoorde hij wat geschreeuw waardoor hij zijn oortjes naar achteren hield en piepte wat. Wat gebeurde er, wat was dit, waarom was hij weg uit de kamer? En belangrijker, waar was er melk? Hij kroop wat rond, maar kon de bron van het melk niet vinden omdat de moeder op haar rug lag. Hierdoor begon de kit hard te piepen, smekend om zijn voeding.

‘Ja ik kan dit niet meer Shine…’. Haar gele ogen keken recht in de zijne terwijl ze heftig knikte. Ze kon het blijkbaar echt niet meer aan en ergens wist hij echt niet wat te doen. ‘Wees alsjeblieft eerlijk tegen me okay? Ga ik doo-‘. Haar zin werd afgekapt door een harde kreun en een kleine gasp verliet zijn bekje. Hij observeerde haar, bemerkte dat haar achterpoten al helemaal bedekt waren met rood door bloed. Twinkle begon te hyperventileren, het was zo opmerkelijk aan hoe snel ze ademde. Nee nee nee, ze mocht nog niet dood, dit mocht nog niet gebeuren. Hij kon niet nu al falen in zijn rang als een healer to-be. Gespannen bleef de zwart-witte tom toekijken, rustte zijn poot zachtjes op haar schouder toen ze op haar rug was gerold. Misschien kreeg ze zo nog een beetje steun.

Opeens kwam er iets tevoorschijn en hij sloeg een keertje met zijn staart toen hij verbaasd keek. ‘SHINE WAT IS DAT!!?’, vroeg de kattin schreeuwend, heel erg in paniek zijnde. Hij stapte snel naar het kleine bewegende ding toe. Het had oren, een staart… En het zocht naar melk die het niet kon krijgen omdat ze op haar rug was gerold en zo niet tot haar tepels kon komen. “Twinkle… Het is een kitten”, kondigde hij nog steeds heel verbaasd aan. “Je krijgt kittens!”. Oei, nu moest hij daar mee helpen. De kitten liep wanhopig luid te piepen en hij likte het even snel schoon, wat behoorlijk raar aanvoelde. “Umm, je moet op je zij gaan liggen… Ze hebben melk nodig”.

Gelukkig bleef de zoektocht naar melk toch niet zo lang duren want nadat één of andere hoge stem zei dat mama op haar zij moest gaan liggen werd hij opgepakt en na schoongelikt te zijn bij het melk gebracht. De kalme geur van melk bereikte zijn neusje eindelijk en rustig drukte hij met zijn pootjes in mama’s buik om melk te kunnen drinken. Toen kwamen zijn zusjes er nog bij, waaronder één van hen die hem aan de kant leek te duwen. Aggresief piepte het katertje nog eens voordat hij een plek vond dat goed was en verder dronk waarna hij in een rustig slaapje viel. En zo zijn eerste droom tot leven wekte. Hallo mooie wereld.

Blijkbaar was Twinkle dus aan het bevallen van kittens. Ze had zijn advies opgevolgd, was op haar zij gaan liggen en zo kreeg de wit met zwart bevlekte kitten wat melk binnen, wat natuurlijk goed was. En om het nog positiever te maken, was dit de allereerste keer dat hij het bloei van nieuw leven live had meegemaakt, en dat was eigenlijk iets heel bijzonders. Maar eerst moest ze natuurlijk nog die andere kits eruit persen.

“Je doet het goed zo!”, moedigde de kater haar aan voordat het tweede kind tevoorschijn kwam. Deze was mooi wit en leek heel erg op haar moeder. De kitten werd rustig naast haar broer gelegd en toen kwam de volgende. Hij bemerkte dat het wat moeilijker was dan de vorige twee, het leek alsof Twinkle wat meer pijn leed en heviger ademde. “Je kan et”. Na een tijdje was deze er ook uit. Het was een enorme kitten. Het leek wel een tuxedo katertje, maar dat was die niet helemaal. Het was overduidelijk een meisje des ondanks haar grootte. Wat een mirakel dat ze de pijn van zo’n groot poesje had overleefd zeg. Een opgeluchte zucht kwam uit Shine’s bek. Het kwam allemaal goed zo, het ging al goed. En zelfs als hij niets wist over kruiden kon hij toch nog steeds een goede steun zijn.

Vervolgens kwam de laatste kitten. Deze was helemaal zwart en het leek erop dat er niets meer uitkwam. Het was voorbij. Er waren vier kits geboren. Gezond? Hij had geen idee, hij hoopte van wel. ‘Welkom kinders’, hoorde hij hun moeder zeggen. “Ze zijn zooo lief!”. Verwonderd richtte hij een blik op de kits. “Je hebt het goed gedaan Twinkle”, glimlachte hij zachtjes. Ergens was hij wel nog steeds lichtjes geschokt, verbaasd, en vol van bewondering tegelijkertijd. Maar het feit dat er nieuw leven was die deze wereld vulde maakte hem helemaal blij. “En? Hoe ga je ze noemen denk je?”