Winter's glow

De sneeuw die al dagen af en aan bleef vallen leek eindelijk even te zijn weggetrokken en had plaats gemaakt voor een warm zonnetje. Althans, zo warm als de zon kon zijn in leafbare. Hoe dan ook had het zeker een positieve invloed op haar humeur, en dat was te merken aan de manier waarop ze soepel zich door het territorium heen bewoog. Prooi was lastig te vinden, zeker nu, maar ze was vastberaden om niet met lege handen terug te keren. En Bittersweet was een warrior van haar woord. De halve dag was al verstreken toen ze eindelijk tevreden was met zichzelf. Twee muizen, mager, maar goed genoeg. In greenleaf was het slechtst magertjes, maar in deze tijden was het meer dan gemiddeld. Haar vermoeidheid was niet te zien en ze besloot nog even naar de waterfall te gaan, gezien ze toch in de buurt was. Met een zachte zucht keek ze uit over hun gebied, dat goud kleurde door de ondergang van de zon. Goud, zoals zij was.

&Firespirit

Zijn poot was donkerder dan de rest van zijn lichaam, wat er op wees dat Firespirit had zitten vissen. Maar waarschijnlijk was 't de vis in zijn bek nog de duidelijkste aanwijzing dat de kater aan het jagen was geslagen. Hij schudde zichzelf eventjes uit en met een snelle beet, stopte de vis met spartelen. Het was niet veel, maar op dit moment was alle prooi mooi meegenomen, dus vond hij 't welletjes zo. De rode kater wandelde terug in de richting van het kamp, met de hoop dat hij zijn moeder niet nog een keer hoefde tegen te komen. Iemand anders als gezelschap zou ook wel eens prettig zijn. Zijn zeegroene ogen keken tegen het zonnetje in en vielen op een schaduw dat in de verte zat. Rustig liep hij erop af en merkte een jonge warrior op. Firespirit legde de vis op de grond en kuchte zachtjes, om te zorgen dat hij niemand liet schrikken. "Bittersweet," miauwde hij rustig.

Ze had hem al horen aan komen, maar keek pas om toen hij kuchte. Bittersweet draaide haar oortjes zijn richting op en glimlachte. "Oh, dag Firespirit," sprak ze vriendelijk. Zijn figuur leek haast in vlammen op te gaan met het licht van de ondergaande vacht en tussen zijn kaken had hij een vis geklemd. Even leek Bittersweet hem te bekijken, alsof ze hem inspecteerde. Snel genoeg had ze een keuze gemaakt. "Heb je misschien zin nog even de zonsondergang te bekijken, met mij?" de poes gunde hem een vluchtige glimlach. "Riverclan hoeft ons maar kort te missen, dat verzeker ik je,"

Hij kreeg een vriendelijk antwoord terug op zijn opmerking en een kleine glimlach flitste over zijn gelaat heen. Hij stapte dichterbij en ging op een staartlengte afstand zitten, waarna hij de vis in het oog hielt. Hij ging er niet van uit dat Bittersweet ermee vandoor zou gaan, maar hij moest 't zelf ook niet vergeten. De grijze kattin vroeg aan hem of hij mee wilde kijken naar de zonsondergang met haar. Zijn zeegroene ogen weerkaatste een blik van onzekerheid. "Als je dat wilt," miauwde hij onzeker. Hij was geen fan van deze situaties. Situaties waarbij hij dingen niet in de hand zou hebben, waarbij alles zou afhangen van onzekerheden. Het maakte hem ... onzeker. Firespirit schudde zijn kop en glimlachte daarna, met nog iets van diezelfde onzekerheid erdoorheen schijnend. "Crystalstar zal mij niet missen," sprak hij, misschien op een iets kwadere toon dan dat de bedoeling was.

Het maakte niet uit dat de band met zijn moeder schijnbaar niet ideaal was, de kater zijn vacht leek haast te branden in het licht van de ondergaande zon. Hij was het ideaalbeeld van Riverclan, net als zij. De lichte onzekerheid in zijn ogen bracht een kleine, geruststellende glimlach op haar gelaat terwijl ze hem aan keek. "Met jou? Natuurlijk wil ik dat," De onzekerheid die hij leek te voelen, ontbrak haar duidelijk volledig. Bittersweet streek met haar staart langs de zijne, kort, maar duidelijk. "Dan moeten we daar maar even gebruik van maken, vind je niet?" lachte ze charmant en zwaaide met haar bekken terwijl ze een stukje naar voren liep, waar het uitzicht nog mooier was. Bittersweet wenkte de kater. "Kom je? Ik ga je iets laten zien,"