React, distract, connect

Onderwerp: React, distract, connect zo 16 mei 2021 - 15:53

Direct vervolg op dit topic

Een leeg gevoel bekroop haar. Eerder had ze nog zoveel verdriet, schrik en weerzin gevoeld. Maar nu: niks. Was dit hoe rouw werkte? Voelde je gewoon niks meer totdat je wel iets voelde? Ze had geen idee wat ze allemaal niet wist en het duizelde haar. Als Dreamdust niet had voorgesteld om te gaan jagen dan had ze geen idee wat ze nu zou doen. Vast niks nuttigs.. Met de warrior voelde het haast als een doodnormale training en iets daaraan wist haar te kalmeren. Het leven was bijna weer normaal. Samen liepen ze door de Small Forest, een plek die zij had uitgekozen. Ze was nu liever niet bij de rivier. Hoewel er heel wat woorden op haar lippen lagen, zei ze niks. Ze zou gewoon doen wat ze ander zei dat ze moest doen.

[Dreamdust]

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

Hermitshell had nogmaals duidelijk gemaakt dat iedereen weg moest en Dreamdust had het gevoel gehad dat zij alsnog te dichtbij zat. Tearpaw teveel zou zien en horen. Dus had ze de jonge apprentice toe gefluisterd dat ze samen wel konden jagen tot haar moeder terug zou zijn. Afleiding die Tearpaw had toegeknikt en ze had aangegeven naar the small forest te willen gaan.

Het voelde vreemd. Alsof ze de apprentice meenam op training terwijl zo dichtbij, op hun zelfde territorium hun leader. Tearpaw's moeder haar ongeboren kit zou begraven. De wereld van verschil maakte Dream lichtelijk misselijk maar ze zette een glimlach op en knikte naar Tearpaw. "Heb je al eerder om dit tijdstip gejaagd?" Vroeg ze haar, haar stem nog altijd zacht maar een zekere verantwoordelijkheid er doorheen druipend. Het was lichtelijk geforceerd maar ook natuurlijk. Dream had al een apprentice in Heatherpaw en dat was een poot vol. Zo'n jonge apprentice als Tearpaw voelde een stuk natuurlijker. Ze wachtte het antwoord af terwijl haar oren gericht bleven staan op de richting van het kamp. Ze kon niet veel horen op zo'n afstand. Maar misschien was het goed ook.. een nieuwe schreeuwaanval zou ze kunnen horen.. toch?

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Met een nietszeggende blik keek ze de ander aan, waarna het weer even stil was. Owja, antwoorden. "Nog niet." Schudde ze van nee. "Quaildance wilt dat ik eerst overdag leer jagen en dat we het dan stapje voor stapje moeilijker maken." Hierna viel ze weer stil. Ze liepen nog steeds in dezelfde cadens door. Tja, wat zei je in zo'n situatie? Ze had er eigenlijk ook helemaal geen zin in. Ze had nergens zin in. Maar ze zou gewoon wat vangen om tenminste nog íéts voor de clan kunnen doen.

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

De reactie van Tearpaw was vrijwel emotieloos en het liet haar slikken. Ze kon haar niet pushen. Maar ze kon ook niet de apprentice op deze toon laten doorgaan. Tearpaw zou zichzelf opvreten als er geen tegen beweging kwam. Dus moest ze iets anders bedenken. "Oke." Reageerde ze rustig op de woorden en kwam tot stilstand. "Wil je jagen. of wil je praten." Ze knipperde terwijl ze haar aankeek. Tearpaw mocht zelf beslissen wat ze wou, wat goed voelde nu en Dream zou met haar meegaan.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

De ander kwam plots tot stilstand en besloot haar te vragen wat ze wilde. Wist zij veel? Het liefst zou ze zich bij haar moeder opkrullen, terwijl ze met een verhaaltje in slaap gepraat werd. Ze wilde niet dat er iets zou veranderen, maar dat zeker nu sowieso gebeuren. En ze had geen manier om zich erop voor te bereiden. "Jagen?" Zei ze schouderophalend. "Of wil jij praten?" Ze voelde zich schuldig over de manier waarop ze zich nu gedroeg. Dreamdust was hartstikke lief tegen haar en ze deed alleen maar koud terug.

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

De emotieloosheid in haar stem was iets dat Dreampaw liet twijfelen. Ze had altijd beter om kunnen gaan met emoties. Ze was zelf een bom van emoties, handelde naar emoties en wist te reageren op emoties. Het lack daarvan maakte haar onzeker. Maar Tearpaw's vraag aan haar liet haar glimlachen en ze knikte langzaam. Als dit haar manier was van dealen met het moment. Wie was zij dan om te beslissen of het goed of fout was. "We kunnen praten wanneer jij daar klaar voor bent. Voor nu jagen we." Ze knikte de kattin zacht toe. "Muizen zijn het meest actief, het minst bang, in de vroege ochtend. Focus jezelf. Ze zijn om ons heen, zelfs nu ondanks dat we hebben lopen praten."

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Ergens voelde ze opluchting toen de ander voor haar besloot dat ze zouden gaan jagen. Zo was ze niet alleen, maar hoefde ze ook niks uit te spreken. Het was al erg genoeg dat deze gedachten door haar kop vlogen, maar ze ook nog eens bevestigen.. Zo aandachtig als ze kon forceren luisterde ze naar de uitleg. Gefocust spitste ze de omgeving af op tekenen van muizen. Na niet heel lang hoorde ze geritsel in de struiken. Met een vragende blik keek ze de ander aan. Zou ze? Het was vrij recent dat ze had leren jagen, pas sinds de rivier bevroor

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

De stilte om hen heen bracht ruimte voor andere geluiden. Al snel klonk het geritsel van muizen en Dreamdust trok even met haar snorharen. De jonge apprentice keek haar vragend aan en ze knikte langzaam. Ja het was oke. De muis was haar prooi. Zonder wat te zeggen keek ze in de richting van waar ze de muis had gehoord. Wachtend tot Tearpaw haar actie zou maken.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Het was oké. Stroef zonk ze in een jachtpositie, deels door haar gebrek aan training, maar vooral door de ijskoude emoties die haar hadden weten te overvallen. Waar eerder een rauw verdriet in haar keel hing, lag nu een steen in haar maag. De steen maakte haar poten zwaar en haar gedachten wazig. Het was dan ook wonderbaarlijk dat ze de muis niet volledig miste, maar slechts een beetje. Toen het beestje niet alleen wegschoot, maar ook nog eens tussen haar poten door ging brak er iets. Oncontroleerbaar begon ze te huilen. Met gejammer, happen naar lucht, al wat je maar kan bedenken. Zonder om te kijken naar Dreamdust liet ze zich vallen en rolde ze op tot een bolletje, alsof ze zichzelf in slaap huilde.