Let's go {Trainingstopic}

Great. Kreeg hij eindelijk een nieuwe mentor en dan was het weer iemand die half duizelend op zijn poten had gestaan en zich duidelijk niet goed voelde. Disarmingpaw had tijdens de ceremonie opzettelijk zijn afstand gehouden zodat hij door niemand aangestoken zou worden, maar de situatie leek steeds onveiliger te worden: hij had zelfs kleine kittens naar medicine cat’s den zien gaan. Hoe veel apprentices waren er dan al niet besmet? En sliep hij in de buurt van eentje? Als Disarmingpaw ergens geen zin in had, dan was het wel ziek worden. Natuurlijk zouden ze hem van alle apprentices de beste zorg moeten geven omdat als iemand er goed door moest komen hij dat wel was, maar het allerliefste werd hij helemaal niet ziek. Zijn blik was dan ook wat terughoudend toen hij het getik tegen zijn den hoorde. Hij liep naar buiten en volgde zijn nieuwe mentor op een zorgvuldig bewaard afstandje, waarna hij op een flinke afstand van de rots ging zitten. “Zou je dat niet beter eerder hebben gedaan voordat je begon aan de training met mij, dwaas,” murmelde hij zachtjes onder zijn adem door zodat Darktrail het zeker niet zou horen. Daarna vervolgde hij iets harder: “Ik ken de meeste jachttechnieken al, heb al geleerd hoe ik een boom moet klimmen en heb al een patrouille gevolgd. Ik was de eerste van mijn groep die tijdens de eerste training een prooi wist te vangen.” Een arrogante glimlach verscheen om zijn lippen en hij hief zijn kopje hoog op. Dit zou al zeker beter zijn dan de andere apprentices die hij tot dusver had gehad, daar was hij zeker van!

Disarmingpaw viel haast op de grond van verbazing toen hij zijn opdracht kreeg. Hij wist dat kikkers niet gemakkelijk waren om te vangen, maar hij wist ook waar hij kikkers kon vinden en dat stond hem niet aan. Waarom wilde Darktrail hem naar een koud, moerasachtig gebied sturen als ze ook interessantere dingen konden doen? “Ik weet dat mijn pels de kleur van de nacht is. Je moet vast jaloers zijn op zijn pracht en praal om me die gore opdracht te geven.” Hij hield even een stilte, maar zijn mentor leek onverbiddelijk te zijn en met het rollen van zijn ogen keerde Disarmingpaw hem de rug toe. “Great. Hij is misschien ziek en ik word gestraft omdat ik te perfect ben,” mompelde hij onder zijn adem door. “Ah,” begon hij op een luchtige toon en hij draaide zich opgewekt om, alsof hij net een goed idee had gekregen. “Nu je je toch niet lekker voelt en je smaak niet hetzelfde zal zijn nu je misschien wat ziekjes bent, is het misschien een idee dat jij mijn gevangen kikker vanavond opeet? Ik zou het niet aankunnen om mijn mentor geen souvenir van mijn perfectie te geven. Dat is wel het minste wat ik kan doen.” Zijn ogen flikkerden uitdagend terwijl hij wachtte op een reactie van Darktail.

De smalende uitdrukking van Disarmingpaw veranderde naar een vies gezicht toen zijn mentor hard begon te hoesten. Meteen deed de apprentice snel een paar stappen naar achteren en wiebelde met zijn oortjes. “Als ik dadelijk ziek word van jouw gehoest, dan ben jíj diegene die voor mij prooi mag vangen,” zei hij met samengeknepen ogen. “Maar om je eerdere vraag te beantwoorden: een zwarte kat met witte streeppatronen is niet iets wat je veel tegenkomt. Ik denk dat dat al een reden is waarom je jaloers zou moeten zijn op mijn vacht. Mijn vacht glanst ook altijd zo mooi en is dus een streling voor het oog.” Dat elk vuiltje er wel op bleef hangen en dat hij zich na een jachtsessie grondig moest wassen, hield hij maar achterwege. Dat waren details. “Weet je wat, ik zal het nog beter maken,” zei hij met een overdreven glimlach. “Ik zal een kikker voor je zoeken waar een geheime kruid in zit die je direct weer beter maakt. Zo word ik niet besmet en heb ik misschien ook nog iets aan mijn training.” Hij liet zijn fake glimlach weer varen, draaide met zijn ogen en liet zijn mentor toen achterwege. Als die kater dacht met slimme antwoorden te komen, dan zou Disarmingpaw hem nog wel eens laten zien wat hem te wachten stond. De kater schoot vooruit en ging naar het moerasachtige gebied, waar hij een vies gezicht trok omdat zijn poten al gelijk wegzakten in de modder. Zijn blik viel op een kikker die er nog best wel oké uitzag en met een draai van zijn ogen liet hij zich in een jachthouding zakken. Hij sloop dichterbij en sprong, bijna op een verveelde manier, naar voren. Zijn klauwen bleven perfect achter de kikker halen, maar er was één ding waar hij geen rekening mee had gehouden. Wat hij voor drassige moerasgrond had gezien, was blijkbaar in werkelijkheid drijfzand. Disarmingpaw zette zijn klauwen stevig in de grond en smeet de kikker naar voren zodat die niet mee zou gaan in het drijfzand. Het drijfzand begon aan zijn lichaam te trekken en geïrriteerd begon Disarmingpaw met zijn poten te trappen, wat er enkel naar resulteerde dat hij nog verder naar achteren zakte. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij zou geen hulp roepen van een zieke kat. Mooi niet! Hij voegde zich nog liever bij StarClan dan dat hij dat deed!

Disarmingpaw luisterde niet meer naar de woorden die de warrior tegen hem sprak. Hij was te veel bezig met het feit dat zijn poten dienst weigerden en wanhopig probeerde hij zichzelf uit de situatie te redden. Zijn mentor zat er rustig bij en leek zich of van geen kwaad bewust of zag dit als de ideale situatie om van Disarmingpaw af te geraken. Disarmingpaw keek naar de kikker voor hem en zag tot zijn schrik dat die opeens een stuk verder weg was. Het drijfzand bleef inmiddels aan zijn lichaam trekken en Disarmingpaw zette zijn klauwen stevig in de grond, maar dit hielp amper. “Oké, oké,” hijgde hij naar zijn mentor. “Ik vang de grootste, de lekkerste en de dikste kikker voor je die ik kan vinden, maar je kunt me nu nog niet naar StarClan sturen. Ik heb nog heel veel poezen die ik blij moet maken met mijn aanwezigheid en nog heel veel Clanmates die ik tot in de oneindigheid moet treiteren. Ik wil nog aan best veel oorlogen meedoen en ik wil aan iedereen laten zien dat ShadowClan een Clan is waar niet mee valt te sollen. Dat gaat echter niet als ik in StarClan zit, dus een beetje help mag wel?” Hij keek zijn mentor hoopvol aan. Ging deze hem hier nu echt laten doodgaan?

“Had je dat echt niet van te voren kunnen zeggen?” gromde Disarmingpaw naar zijn mentor toen deze hem meegaf dat hij niet mocht bewegen als hij in drijfzand terechtkwam. Dit was niet hoe hij verwachtte dat zijn eerste training zou lopen: hij die wegzakte in drijfzand en door zijn verzwakte mentor geholpen moest worden. Zijn mentor kwam aan met een tak en Disarmingpaw voelde hoe deze onder zijn lichaam door werd geduwd. De apprentice duwde zijn klauwen stevig in de tak en begon zichzelf daarna naar boven te hijsen. Zijn mentor leunde met zijn volledige gewicht op de tak, wat het voor Disarmingpaw mogelijk maakte om uit het drijfzand te klimmen. Het was een heel kluswerk en het vergde veel energie, maar uiteindelijk lukte het hem toch om eruit te komen en Disarmingpaw viel op zijn zij neer naast de kikker. De moeheid begon na een tijdje weg te ebben en Disarmingpaw kwam overeind, waarna woede hem overviel. “Dat deed je expres, of niet soms?” snauwde hij naar zijn mentor toe. “Wat wilde je me leren? Een lesje in excuses aanbieden? Ik had wel dood kunnen zijn!” Hij sloeg met een harde zwaai de kikker naar zijn mentor toe. “Hier heb je je kikker. En dat is meteen ook de laatste die ik voor je gevangen heb. Ik ga aan Acornstar vragen of ik een nieuwe mentor mag en ook meedelen dat er een moordenaar rondloopt in zijn Clan.” Disarmingpaw stak zijn kopje hoog de lucht in en keerde zijn mentor toen de rug toe, waarna hij weg begon te wandelen. Naar zijn idee was hun training hier nu klaar!

Pff. De eerste basiskennis die zijn eerste mentor had moeten geven? Disarmingpaw had heus wel met eigen ogen aanschouwd hoe Darktrail hem had laten springen en vervolgens pas laat in actie was geschoten toen hij weg begon te zakken in het drijfzand. Hij mocht blij zijn dat Disarmingpaw geen uitval deed om hem zelf in het drijfzand te duwen! Hoewel die drang hoog was, wist hij wel beter dan dat te doen. Hij had nog veel loyaliteit naar zijn Clan en hoewel hij arrogant was en het bloed onder anderen hun nagels vandaan kon halen, was hij geen moordenaar. Zijn haren schoten overeind toen zijn mentor zijn woorden sprak. “Vertel maar gerust wat je wilt vertellen, maar ik zag wel met eigen ogen hoe je te laat in actie kwam. En je bracht me niet eens op de hoogte van het drijfzand. Nee, je wachtte tot ik er werkelijk in weg begon te zakken.” Disarmingpaw’s klauwen schoten uit hun hulzen en hij keek zijn mentor furieus aan. Het was niet zijn schuld dat hij zijn omgeving was vergeten te controleren, dat was die van Darktrail. Maar toch… Hij dacht kort na. Misschien moest hij Darktrail nog maar een kans geven. Misschien zouden er nog wel dingen gebeuren waardoor hij zijn punt uiteindelijk duidelijk kon maken aan zijn leader. “Maar goed, ik vergeef het je voor deze ene keer,” sprak hij op een rustigere toon. Hij draaide zijn mentor de rug toe en keek daarna kort over zijn schouder. “Wat is de volgende opdracht?” vroeg hij redelijk kortaf. Hij had misschien voor deze ene keer zijn temperament op laten spelen, maar dat zou hem de volgende keer niet meer gebeuren. Nee, de volgende keer zou Disarmingpaw hem nog eens betrappen en dan zouden ze wel eens zien wiens kant Acornstar zou kiezen.

Darktrail besloot uiteindelijk te gaan bemiddelen, maar Disarmingpaw besteedde al geen aandacht meer aan zijn woorden. Zijn mentor was er niet honderd procent bij, dus het was zijn schuld. Niet die van Disarmingpaw. De smoke tabby luisterde naar de opdracht dat hem werd gegeven en trok kort met zijn oortje toen Darktrail het over vallen had. Ja, daar had hij al wel eerder van gehoord. Hoarsepaw was daar in getrapt en nu was er iets raars aan hem. Disarmingpaw ging ervoor zorgen dat hem niet hetzelfde zou overkomen en met een knikje draaide hij zich om en rende hij naar het gedeelte waar zijn mentor het over had. Zijn blik gleed naar de grond, maar hij zag niks opvallends en hij besloot om het inderdaad op veilig te spelen en naar de open plekken te gaan. Hij verborg zich achter een stel bosjes en keek toe hoe een vogel van een boom naar de grond ging. Zijn aandacht was gefixeerd op een worm en dat was alles wat Disarmingpaw nodig had. Hij verliet de struiken en begon er stil naar te sluipen, maar natuurlijk ving een vogel sneller trillingen op dan een landdier en Disarmingpaw sprong hoog in de lucht terwijl hij een uitval met zijn klauw naar de vleugel van de vogel deed. Hij doodde het beest voordat het de rest kon alarmeren en begroef zijn prooi. Zijn volgende slachtoffer was een poosje later een kleine muis dat tussen de struiken naar eten zat te zoeken. Disarmingpaw sloop dichterbij en ontweek behendig de vorst en de paar bladeren die op de grond lagen. Hij doodde de muis in één klap met zijn klauw en begroef deze in de buurt van de vogel. Zijn blik viel op een eekhoorn dat van de ene tak naar de andere aan het springen was en de kater begon het te volgen, zijn blik naar boven gericht. Hij verborg zich uiteindelijk achter een paar struiken en wachtte tot het beestje naar beneden zou komen, wat het uiteindelijk ook op een behoedzame manier deed. Als een gek kwam Disarmingpaw uit de struiken gevlogen, waarbij hij de eekhoorn deed schrikken. De eekhoorn wilde zich terug naar de boom draaien en Disarmingpaw sprong naar voren. Zijn klauw miste de eekhoorn op één haar na en snel deed hij een uitval met zijn bek naar voren, waarbij hij op goed geluk de staart van de eekhoorn te pakken kreeg. Hij trok het dier ruw naar achteren en doodde het daarna door uit te halen met zijn klauw, maar niet voordat het beest de rest van de prooidieren had kunnen alarmeren met een kreet. Hij trok met zijn oortje en zuchtte geïrriteerd. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar in elk geval had hij bewezen dat hij kon jagen. Hij liep dan ook met de magere eekhoorn in zijn bek terug naar waar zijn mentor was, zijn staart geïrriteerd zwiepend. Wanneer gingen ze nu eens over naar het echte werk?