Risktaker

Just when the caterpillar thought his life was over...

Hij was zo moe, zo ontzettend moe. De tocht was zwaar gevallen op zijn lichaam, dat tijdens de reis verder had moeten genezen en zijn ribben waren dan ook zichtbaar. Hij had met geluk een enkele prooi weten te vangen voordat hij weer verder moest, hij had zijn vorige thuis ver achter zich gelaten en geen hoop meer gehad dat hij ooit alleen verder zou kunnen. Enkel het geurspoor van Bloodhound had hem hoop gegeven, de kracht om door te ploeteren en niet op te geven. Nooit op te geven. Hij moest en zou de kater nog een laatste keer zien, nog voordat hij zijn laatste adem uitblies.

Het geurspoor hield echter buiten de tunnel op en hoewel hij de bergen, want het kon niets anders zijn, wel kon zien maakte hij zich zorgen dat hij nooit de grote kater zou kunnen vinden. Hij struikelde half over zijn eigen poten, en mopperde zachtjes op zichzelf. Nog even en hij zou gestoord worden, gek worden omdat hij niemand anders had om tegen te praten. Hij was echter veilig, veilig ver weg van Shadowclan en de angsten die hij daar had moeten doorstaan. Ook waren er geen monsters, honden en Twolegs geweest die hem in de tunnels het leven zuur hadden kunnen maken. 

Zijn poten droegen hem dichter naar de voet van de berg terwijl hij af en toe hijgend stil moest gaan staan. Heel soms leek hij een van zijn voorpoten te ontdoen van zijn gewicht. De poot van de wonde die nog moest wennen aan het gewicht dat hij er langzaam op kon zetten, hij was zo gewend het in de lucht te houden. Zijn tweekleurige ogen stonden angstig, hij wist niet wat voor een katten hij tegen zou komen. Enkel dat Bloodhound ergens was. 

Het geluid van pootstappen deed hem achteruit deinzen en halfhartig verstopte hij zich achter de eerste be beste struik. De geur was niet geheel onbekend maar hij kon het niet zeker weten. Was het Bloodhound? Zijn ogen kneep hij dicht, hij had wel vaker tijdens de tocht gedroomd dat hij de ander had gezien. Zijn geur was goed blijven hangen, maar hij had hem nooit gevonden. Tot nu, langzaam hinkelde hij de struik uit terwijl hij schor de naam van de kater uitsprak. 'Bloodhound,' Hij viel stil bleef hem enkel aanstaren met bange ogen, uitgeputte ogen en liet zijn lichaam trillend vallen. 'Gevonden... Ik heb je gevonden..' Prevelde hij.

He began to fly.