Mother’s love has always been a sustaining force for the family

Naast de Gathering was Shatteredice om de zoveel tijd bij de grenzen te vinden om een glimp van haar kinderen te krijgen. Falconpaw was nu een tijdje in Riverclan en ze kon niet blijer zijn dat ze haar adoptiezoon weer vaker kon zien maar het maakte haar ook verdriet. Ze zag haar andere twee dochters een stuk minder vaak dan Falconpaw en dat was natuurlijk niet met opzet. Ze hield evenveel van ze als hun broertjes. Ze hoopte dat Windclan hen niet zo terroriseerde zoals bij haar gedaan hadden. Ze hoopte dat Daintywhiff haar ogen enkel op haar had gericht en niet zoals haar dreigementen ook achter haar familie aan zou gaan. Ze hoopte ook dat Wolfheart hen met rust liet. De enige wens die ze nog had was dat ze veilig waren tot de dag kwam dat ze sterk genoeg was om het dreigement uit te roeien. Op hun vader rekende ze niet eens meer. Na de dag dat Shatteredice hoog persoonlijk door hem verbannen was terwijl ze hun dode zijn in haar poten had gehad kon ze niks meer anders voor hem voelen dan woede. Daarna was die lijer zelf de clan verlaten om hun kinderen dubbel zo hard in de steek te laten. Ze richtte haar woede echter niet af op de kinderen als ze hen zagen. Ze zou nooit een slecht woord over hun vader zeggen ondanks dat hij een breinloze zak was geworden. Het bleef hun vader. Ze mochten zelf bepalen wat ze over hem dachten en als ze met hem om wouden gaan. Het zelfde gelde voor haar. Als ze niks meer met haar te maken wouden hebben zou haar hart breken maar zou ze hun keuze respecteren.

[only Icicledrop]

Mother’s love has always been a sustaining force for the family Dckm6p10

Rotten and broken. to the core.

_{Icicledrop. Een naam die ze gekregen had van hun leader nadat ze hem gevraagd had haar een andere naam te geven. Eentje die haar niet aan haar overleden vader deed denken en eentje die haar band met haar moeder zou ontbinden, maar in plaats daarvan kreeg ze er eentje in diezelfde genre. Deze naam had ze nog niet zo lang, misschien net anderhalve moon, maar het voelde goed om een andere naam te hebben. Eentje die ze tenminste met trots durfde te dragen in plaats van schaamte. Wie was er nou trots op om naar een kleine, weerloze mier vernoemd te worden? Precies. Niemand.

Met grote passen liep de poes door de heide, langs de grens met haar gedachten ergens anders. Het was de eerste keer dat ze deze grens afliep. Alles was zo veranderd de laatste tijd en ze kon het soms maar moeilijk accepteren. Vanuit haar ooghoek spotte de poes een riverclanner. Eentje waarvan ze niet zeker wist of ze blij was haar te zien of niet. Icicledrop bevroor, ze stond vastgenageld aan de grond en staarde naar de riverclanner. Haar moeder. Iemand die ze niet meer had gezien sinds ze verbannen was.}

“you do look like your mother”
I guess I carry her tenderness well
“You have the same eyes”
because we are both exhausted
“But the rage-“
you’re right. This rage is the only thing I got from my father.

Haar poten kwamen tot stilstand. Ze was op de grens en daar wachtte ze. Soms stond ze dagen hier zonder een glimp van haar gezin en soms had ze geluk. Nu ook. Meer geluk dan ooit, want het was haar dochter die ze al sinds haar verbanning niet had gezien. Ze had elke Gathering gehoopt haar ook in haar armen te sluiten maar ze was er nooit geweest. Ze vroeg zich af als het was omdat ze haar nooit meer wou zien of door andere redens. In ieder geval wist ze wel één ding en dat was dat Shattered geprobeerd had altijd te tonen dat ze nog van hen hield. Zo had ze vaker gevraagd aan zowel Falconpaw als haar oude vrienden om haar kinderen een kus te brengen. Ze vertrouwde op haar adoptiezoon dat haar berichten waren overgekomen. Dat ze wisten dat ze hun nooit vrijwillig in de steek had gelaten. De reden was nog niet bekend, dat had ze altijd voor zich gehouden. Tenminste, de échte reden. Niet het verhaal die de Windclanners zelf in hun hoofd hebben ingeprent. Het was aan haar kinderen om te kiezen wat ze geloofde en ze waren altijd vrij te vragen hoe het echt gezeten had. Shatteredice voelde haar moederhart kloppen toen de glimp van Antpaw steeds dichter naderde. Natuurlijk wist ze direct wie het was. Oh haar kleintje toch.. Antpaw.. Ze voelde haar oogje nat worden maar snel veegde ze haar emotionele mama traantjes weg. Een waterig maar warme glimlach stond op haar snoet. ''Dag lieverd..'' Sprak ze, voorzichtig maar altijd even warm als eerst. ''Je mag gerust dichterbij komen als je dat wilt.'' Ze wou niet pushen als ze niet wou maar ze moest weten dat het altijd mocht.

Rotten and broken. to the core.