[Event] The Queen Crumbles

Met kalme, langzame passen bewoog de zilvertabby zich door de bossen. Deze keer werd haar tempo echter niet hoger naar mate ze dichter bij haar bestemming kwam. Sterker nog, elke stap leek langzamer, zwaarder te gaan. Hoe dichter bij het kamp kam, hoe beter ze de weg kende. Hoe minder ze er naar uit zag om weer thuis te zijn. Gedachten raasden door haar hoofd. Meer dan normaal. Meer dan ooit tevoren. De kalmte in haar pas was inmiddels verdwenen. Haar poten bibberde lichtjes terwijl ze in de buurt begon te komen van de ingang. Voetje voor voetje, zo stil mogelijk, zocht ze het gat in de struiken. Ze bleef een tijdje stil staan bij de ingang. In de hoop dat niemand haar eerder zou zien. Ze durfde helemaal niet naar binnen te gaan. Ze was bang voor... alles. Het was een soort angst die ze nog nooit eerder had meegemaakt en hopelijk hierna nooit meer mee zou moeten maken. Het probleem daaraan was alleen dat ze ook totaal niet wist hoe ze er mee om moest gaan. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Het was nu of nooit, als ze langer zou blijven staan zou vroeg of laat iemand haar zien.

Met nog altijd trillende pootjes stapte ze voorzichtig door het gat in de struiken; het kamp binnen. Ze voelde meerdere hoofden haar kant op draaien. Hoorde pootstappen haar kant op komen. Ze hoorde dat haar naam werd gezegd. Katten om haar heen spraken. Hun woorden kwamen niet binnen. Trillend met haar blik een stukje voor haar op de grond gericht bleef ze staan. Ze was al op de helft, ze kon niet opgeven. Niet nu. Ze bleef nog een tijdje staan, in de hoop haar moed bij elkaar te rapen. De moed waar ze ooit zo veel van had gehad. Teveel zouden sommige zeggen. Die zelfde moed leek nu verdwenen te zijn. Niet heel gek ook, na wat er was gebeurd. Haar zelfvertrouwen was recht voor haar ogen verkruimeld. Gruis. Ze zou over de gruis heen moeten stappen om verder te kunnen. Verder gaan was eng. Een van de engste dingen die ze ooit had meegemaakt. Het deed haar denken aan de tijd dat ze nog een jonge apprentice was. Door haar brutaliteit was haar mentor omgekomen in het gevecht met Bloodclan. Door de moons heen was het gevoel weggezakt, diep bij haar naar binnen. Nu haar muur van zelfvertrouwen weg was, kwam dit gevoel weer aan de oppervlakte.

Een diepe zucht rolde over haar lippen voor ze -nog altijd trillend- een paar passen vooruit zetten. Nog een paar. De laatste paar stappen extra voorzichtig. Voor de High Rock kwam ze tot stilstand. Er op klimmen zou ze niet doen om meerdere redenen. De voornaamste reden was dat ze zichzelf het niet gunde. Het niet durfde gunnen. Op de rots stonden enkel de Leiders van Thunderclan, de belangrijke leden en degene met belangrijke informatie. Een groep waar ze zichzelf niet meer onder durfde te tellen. De trotse Medicine Cat was niet meer. Nu was ze Rousebell, enkel Rousebell. Niet meer dan een schim van zichzelf ten opzichten van een paar dagen geleden. Zo heel lang was ze niet weg geweest. Misschien een halve moon in totaal. Toch voelde het of ze hier vele moons niet was geweest. De gezichten die haar kant op keken herkende ze niet meer. Op een wat schokkerige manier probeerde ze diep adem te halen. "Katten van Thunderclan!", begon ze. Na deze woorden viel ze stil. De zilvertabby klemde haar kaken op elkaar terwijl er meer Thunderclanners voor haar verzamelde. Ze had geen idee hoe ze dit ooit ging doen. Hoe ze dit ooit ging vertellen.

Veel keus had ze echter niet. Schokkerig ademde ze uit voor ze haar ogen een fractie van een seconde op de menige richtte. De groep waarin ze ooit alle gezichten kende was nu een grote waas aan vreemdelingen. Ze richtte haar blik weer op haar poten voor ze sprak. "Ik- Ik was te zelfverzekerd. Dacht dat ik alleen wel kruiden kon halen in de Twoleg Place." Ze liet een stilte vallen. Niet voor het dramatische effect wat ze normaal zo leuk vond. Juist omdat ze niet goed wist hoe ze dit het beste aan kon pakken. Wat ze het beste kon zeggen. "Ik heb jullie verwachtingen verraden, Starclan zie ik niet langer. Het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit alleen moeten gaan. Ik heb jullie achtergelaten in mijn eigen overmoedigheid. Daar betaal ik nu mijn straf voor." Voorzichtig tilde ze haar kop op, richtte ze haar ogen op de menigte. De ogen waar ze niet langer meer goed door kon zien. Enkel wazen, kleuren, vlekken. Een melkachtige kleur lag over haar ooit ijsblauwe ogen. Het was voor iedereen die haar aankeek duidelijk te zien. Behalve voor zichzelf. In haar ogen was dit een straf die ze had gekregen van Starclan. De sterren hoog aan de hemel die ze niet meer kon zien.

Ze vocht tegen de neiging om haar ogen weer op de grond te richtten. Ze schaamde zich voor haar ogen. Ooit zo helder, nu niet meer dan een teken van verlies, teleurstelling en verraad. "Ik kan amper nog wat zien, mijn taken als Medicine Cat kan ik niet meer uitvoeren in deze staat..." Haar onderlip begon te trillen terwijl ze haar blik over de wazige massa katten liet gaan. "Het spijt me!" riep ze. De tranen die ze had proberen tegen te houden schoten nu in haar melkkleurige ogen. Al snel stroomde het zoute water over haar wangen. Druppels gleden langs haar snorharen voor ze hun weg naar de grond vonden. Haar tanden beet ze op elkaar terwijl ze haar blik naar de hemel richtte. Waar ooit de sterren van de Silverpelt zo helder voor haar schenen was nu enkel een duisternis te vinden. Een duisternis die over haar heen leek te vallen. Haar op te sluiten in dit nare gevoel. Het was allemaal haar eigen schuld geweest. Haar eigen schuld. Ze was niet langer Rousebell, Medicine Cat van Thunderclan. Ze was Rousebell, teleurstelling van Thunderclan. Haar tijd als Medicine Cat was over, al voor ze haar kennis had kunnen overdragen. Wat ze gekregen had van Mistgaze en geprobeerd had door te geven aan Waterpaw en nu Remnantpaw, leek nu verloren te gaan. Verloren, beschreef de situatie perfect. Er was geen beter woord voor wat er met haar was gebeurd. Verloren.

[Open voor heel Thunderclan]

Rousebell ambulance door Femke

:.:.:

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw liet alles vallen zodra ze een bekende stem hoorde, de stem van de kattin die verloren was geweest, de kattin die haar stabiliteit had moeten zijn. Haar amberkleurige ogen werden bijna zo groot als schoteltjes terwijl ze hun den uit stormde. 'Katten van Thunderclan!' Begon ze, voordat ze stil viel. Rousebell stond voor de High Rock, en was niet de kattin die Remnantpaw nodig had, niet meer. Haar oortjes gleden angstig naar haar nek toe, ze zocht hulpeloos de blik van de gestreepte kattin, alsof ze haar kracht toe wilde spreken, alsof ze haar wilde vragen weer bij haar te komen staan. Schokkerig ademde haar mentor -want in haar hart was ze dit nog naast Newtspark- uit. Een fractie van een seconde leek de grijs gestreepte kattin op te kijken voordat haar blik weer op haar poten viel. 'Ik- Ik was te zelfverzekerd. Dacht dat ik alleen wel kruiden kon halen in de Twoleg Place.' De kattin liet een stilte vallen, alsof ze naar woorden zocht. Remnantpaw stapte twijfelend, niet omdat ze bang was voor Rousebell maar omdat ze niet wist of het geaccepteerd zou worden, naar haar mentor toe. 'Ik heb jullie verwachtingen verraden, Starclan zie ik niet langer. Het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit alleen moeten gaan. Ik heb jullie achtergelaten in mijn eigen overmoedigheid. Daar betaal ik nu mijn straf voor.' De ijsblauwe ogen die Remnantpaw voor een paar dagen elke keer had mogen zien bij de opkomst van de zon, die waren niet meer wat ze ooit waren geweest. Een witte waas lag erover heen, ze zou hen niet kunnen redden. Ze was niet zo blind als Koifish, wiens ogen helemaal verdwenen waren in zijn verwonding maar het was wel duidelijk dat ze haar zicht niet meer voldoende zou kunnen gebruiken.

Remnantpaw hapte geschokt naar adem, terwijl tranen over haar wangen begonnen te lopen, omdat ze wist dat dit betekende dat Rousebell haar training niet meer over zou kunnen nemen van Newtspark en hoewel ze de flamepoint niet haatte, was het geen Thunderclanner. Niet in de zin van de manier waarop ze opgevoed was, niet in het bloed, niet in het hart. Aan de andere kant, misschien had ze de kattin ook geen eerlijke kans gegeven. 'Ik kan amper nog wat zien, mijn taken als Medicine Cat kan ik niet meer uitvoeren in deze staat...' Rousebell's onderlip begon te trillen terwijl ze haar blik over de wazige massa katten liet gaan. 'Het spijt me!' Riep de grijs gestreepte kattin voordat Remnantpaw naar voren stoof en haar lichaam om die van de ander heen boog. Voorzichtig maar beschermend, warm, een actie die wellicht niet van de Medicine Cat Apprentice verwacht kon worden. Onhandig likte de jonge grijze kattin over de wang van haar vroegere mentor. 'K-kom..,' Fluisterde de kattin zachtjes in de oor van de oudere kattin. Ze zou haar niet lang laten staan, hier in het midden van het kamp. 'Het is al goed,' Het was niet goed, ze kon het zich niet terug geven maar ze was niet alleen, ze had Newtspark. Ze had de flamepoint om haar te leren wat ze moest kennen, zelfs al was die kattin niet Rousebell en zelfs al waren ze niet bepaald op de goede poot gestart. 'I-ik ben niet alleen Rousebell,' Ze was niet alleen, ze zou niet falen, haar mentor had niet gefaald. Zij had haar niet kunnen beschermen en het was niet alsof ze Warriors in overvloed hadden om overal heen te gaan. Het had niet op een lastiger moment kunnen gebeuren. Zacht drukte ze haar kop onder de kin van Rousebell terwijl ze met haar staart zwiepte. 'H-heb je p-pijn?' Vroeg ze zachtjes, terwijl ze beschermend tegen haar vorige mentor aan bleef staan. Ze ontblootte haar tanden naar iedereen die ze te overweldigend vond, ze mocht klein zijn maar haar hart, wanneer ze het toonde, was groots. Haar amberkleurige blik zocht naar Newtspark, haar nieuwe mentor. 'Newtspark?' Mauwde ze haar stem neutraal, zo rustig mogelijk. Zij moest nu sterk zijn, zelfs al was ze zo jong en klein. Zelfs al drupten er tranen over haar wangen omdat ze met haar vorige mentor mee voelde. Ze zou sterk zijn.

❅

_{Ietwat verbaasd keek de flame point op toen Remnantpaw zomaar alles liet vallen. De stem van Rousebell was een stem die ze niet vaak gehoord had en dat in combinatie met alle andere katten die ze niet kende in de clan had ze er niet veel achter gezocht. ”Verdomme! Remnantpaw-“ begon ze te mopperen op de apprentice. Haar geduld begon op te raken. Niet alleen voor de kleine poes maar voor alles en iedereen. Het voelde alsof ze op het punt stond van ontploffen en er niet veel meer voor nodig was om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren. Newtspark volgde haar met een rustig tempo en keek dan ook iets geschrokken toen ze Rousebell op de high rock zag staan. Betekende dit dat ze naar huis kon? Dat ze weer terug kon naar shadowclan? Die gedachte brak haar eigen hart zoals de woorden van Rousebell haar hart straks nog een keer zouden breken. Ze had straks geen thuis meer, alleen dit en het leven als een rogue. Newtspark ging zitten en luisterde verder naar de woorden van de oudere kattin. Op haar ogen na waar ze duidelijk niks tot bijna niks meer mee zou kunnen zien was er fysiek nog niks aan te merken, geen reden tot paniek dus bij de jongere medicine cat. Zonder enige emotie op haar snuit keek ze toe. Het was geen poes waar ze wat mee had gehad, niet zoals Waterpaw toen hij het kamp binnengekomen was.

”- mijn taken als Medicine Cat kan ik niet meer uitvoeren in deze staat... “ haar klauwen doorboorde de grond onder haar poten in woede. Frustratie. Ze wilde schreeuwen dat ze het best zou kunnen als ze haar best deed, dat alle thunderclanners watjes waren en dat ze zich niet zo moesten aanstellen, maar in plaats daarvan beet ze op haar wang. Ze beet op haar wang tot ze het bloed door haar mond voelde druppelen. Nee. De flame point stond op bij het horen van haar naam en haar kille ogen richtte zich op die van de apprentice die om haar had geroepen. "Breng haar naar de den als ze hier klaar is." Sprak ze emotieloos naar de grijze poes, alsof haar oude mentor niet aanwezig was. Met een zwiep van haar staart draaide de medicine cat zich om en verdween ze in de den.}

forgive me father
for i have sinned in all the most intricate,
exquisite and aesthetically pleasing ways i was capable of