[open]I'm the product of an artist

Hij leefde nog, liep hier nog rond op de aarde. Alleen uiteindelijk maakte het nog weinig uit. Ze zagen hem liever dood, ze zouden graag bij zijn rottende lichaam zitten. Geen afscheid zou hij waardig zijn en niemand zou komen wanneer ze hem lieten gaan. Ze wachtte erop, iedereen wachtte daarop. Alleen hadden ze allemaal pech, want hij gunde ze het niet. Niemand die hem wat gunde, alles werd van hem afgepakt. Dus waarom zou hij ze ook maar een pleziertje doen. Hij zou ze vlug tevreden maken, zou ze laten geloven dat het allemaal voorbij is. Oh hoe wanhopig zouden ze zijn als ze ontdekte dat hij er altijd zou zijn. Alles wou hij vernietigen, of hij nou leefde of zijn woede uit de Dark Forest zou neerdalen. Ze zouden spijt hebben van alles, wacht maar af.

Grimestripe was sinds alles minder aanwezig in het kamp en verliet het territorium vaak. Soms dwaalde hij over het land van de andere clans heen, kort het weinige plezier dat het hem gaf. Het was nog te gevaarlijk, hoe erg hij wenstte naar meer. De reden dat hij ontsnapte naar waar die rogues leefde, daar waar hij wist vlug ook thuis te horen. Rogues, Grimestripe had weinig mening over ze. Ze waren niet geboren in clans of hadden die verlaten, vrijwillig of niet. Ze deden niet alsof, zoals Bloodclan. Eigenlijk waren Rogues alleen een probleem als ze een poot bij de clans zette. Iets wat hem kort geleden nog zou hebben uitgemaakt, maar inmiddels kon hem dat geen flikker meer schelen. Ze deden maar. De donkergestreepte Warrior struinde door de velden heen, rondkijkend naar wat er was en alvast nadenkend over zijn toekomst. Zijn besluit stond allang vast, enkel moesten ze weten dat hij niet stilletjes ging vertrekken.

[open]I'm the product of an artist Ongeti12

[open]I'm the product of an artist 3ulghSs

Misschien was het niet zo slim om zover van weg te dwalen. Vooral nu, met de politieke bende waar ze in verwikkeld waren. Maar toch slenterde de jonge poes door het (voor haar) onbekende woud heen. Ze was niet erg diep, ze kon makkelijk zien waar de lijn van bomen stopte langs de horizon. Mousepaw trok aan haar toen ze een bekende geur rook. Of tja; het was duidelijk een riverclanner. Maar veel meer kon ze ook niet ontcijferen. Toch was ze wat gerust gesteld. Dit was haar volk, dan moest ze wel veilig zijn toch? Ze volgde haar neus, en kwam al snel een donkergrijze vacht tegen. Ze herkende de kat in kwestie als Grimestripe, de kater was een beetje- hij had niet de beste reputatie laten we het daar op houden. Toch keerde dat Mousepaw niet af. Dus besloot ze zichzelf aan de kater te tonen. "We zijn wel ver van huis vind je niet?" Lachte ze vriendelijk.

destruction was not what I intended but this is what happens to all who follow in my wake

Hij wou alleen zijn, dat was alles wat hij nu wou. Op dit moment. Ze waren hem toch zat? Of niet soms? Ja, ze hadden allang genoeg van hem. Dus waarom in Starclan's naam moest er hier een clangenoot opduiken. Hij staarde haar aan, met ongeloof. Wat deed een dochter van hun oh zo geweldige Leader zo ver van huis, ze had geen reden om hier te zijn. Haar hoefde ze niet kwijt en hij wist zeker dat haar moeder het hier niet mee eens zou zijn. Ze gedraagde zich vriendelijk. Blijkbaar was ze nog niet gewaarschuwd voor hem of ze sloeg dat in de wind. ''Wat ben je in vredesnaam aan het doen?''vroeg hij haar, geërgd. Als Crystalstar haar hier zag met hem, dan zou ze vast meteen haar belofte afmaken. En werkelijk, Grimestripe snapte niet wat Mousepaw in haar kop haalde om hem te benaderen. Omdat hij de enige andere Riverclanner hier was, omdat ze hem vertrouwde? Hij wou het wel weten, misschien dat hij eindelijk weer eens kon lachen.