[EVENT] Crackle of Lightning

Zijn wekenlange gevangenschap. Het verraad van Coppertusk. De situatie van Waterpaw. De overname van BloodClan. Het nog grotere verraad van Stagtine. Een ThunderClankitten dat nog in de klauwen van BloodClan zat. Ceremonies. Het was allemaal zo veel, en Thornstar was zo moe. Het tolde in zijn hoofd. Hij kon het allemaal niet langer bevatten. Hij was blij dat hij bevrijd was, hij was blij dat hij twee van Eveningglows kittens had kunnen redden. En toch, toch was hij uitgeput. Het voelde alsof er een constante storm in zijn hoofd woelde, met bliksemschichten die toesloegen als hij ook maar probeerde om na te denken. Het was hem niet eens meer gelukt om een gewone Ceremonie te houden; vlak voordat hij naar de High Rock zou gaan was hij vergeten welke Warriornamen hij had bedacht. Zijn poten hadden als blubber gevoeld. Hij had Eveningglow de Ceremonie laten doen, en dat was goed gegaan. In de afgelopen dagen had hij veel met haar overlegd. Heel veel. Hij was er speciaal voor uit de Medicine Cat Den gegaan om alles te kunnen bespreken in zijn oude nest in de High Rock, waar niemand kon horen waar ze het over hadden.

Het was zover.

Thornstar stapte naar de High Rock toe. Zijn poten voelden zwaar als stenen en tegelijkertijd zo licht als veertjes. Zijn achterpoot was in de afgelopen weken goed genezen. Hij keek op naar de grote rots. Nog één keer… Nog één keer. Hij klom erbovenop, met enige moeite. Even voelde hij zich wankel, daar boven, maar het lukte. Hij deed zijn mond open, maar hij kreeg er geen geluid uit. Hij slikte. Nu lukte het wel. Min of meer. “Laat… Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om… om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting.”

In wat seconden of minuten hadden kunnen zijn verzamelde ThunderClan zich aan de voet van de rots. Thornstar keek hen één voor één aan. Zouden ze zich verraden voelen door wat hij te zeggen had? Misschien kon hij beter niets doen. Misschien moest hij volhouden, de leider zijn die ze nodig hadden… Nee, Thornstar, dacht hij bij zichzelf. Dit is de juiste keuze. Ze hebben een leider nodig die er voor hen is. Hij haalde diep adem, heel diep adem, en zocht de juiste woorden. “ThunderClan... Drie newleafs lang hebben jullie mij gekend als jullie leider. We hebben samen veel doorstaan, samen als ThunderClan. Maar-” Hij kreeg het nog niet gezegd. Hij likte zijn lippen. Kom op, je kan niet meer terug. Je keuze is gemaakt. Even sloeg hij zijn ogen op naar de ochtendlucht. Zou StarClan dit goedkeuren? Een stemmetje in hem riep luid “nee”, maar hij wist dat die stem loog. Dit was goed. Thornstar zuchtte en richtte zijn blik weer op de Clan. “Ik ben… Ik ben niet langer geschikt om jullie leider te zijn.” Het was eruit. Het woord was eruit. “Eveningglow zal het van mij overnemen. Ze zal een geweldige leider worden. Een veel betere dan ik… dan ik nog kan zijn,” zei hij, waarna hij naar de grijze kattin keek met trots in zijn ogen. Hij meende wat hij had gezegd: Eveningglow was er klaar voor. “Wij vertrekken vandaag nog naar de Highstones. Vanavond keer ik terug als gewone Warrior, en Eveningglow zal jullie leider zijn.” Nog even bleef hij staan boven op de rots. Hij nam in stilte afscheid van dit uitzicht. Hij wist niet eens hoe hij deze mededeling fatsoenlijk af moest sluiten. Hij klom weer van de High Rock af om weer met vier poten veilig op de grond te staan.

Silverwish zat er rustig bij in het kamp. Ondanks de paar loze opmerkingen over Rascal en of hij wel of niet in ThunderClan hoorde was ze in een opperbest humeur. Er was nog steeds verdriet van de oorlog die pas gestreden was, maar de autoriteit was weer hersteld in ThunderClan. Speaking of, Thornstar beklom de welbekende rots om de Clan toe te spreken. Silver keek nieuwsgierig op naar de kater, die zoveel geleden had de afgelopen weken. De mededeling die hij had verbaasde haar toch een klein beetje, maar toen ze er meer over nadacht begreep ze ook wel waarom hij afstapte. Een droevige glimlach sierde Silvers snoetje. Ze mocht Thornstar, maar Eveningglow zou het ook geweldig doen als Leader.

Toen haar naam genoemd werd wiebelde haar oortjes nog een keer verbaasd, maar dit keer werden haar blauw ogen ook wat groter. Zij moest het kamp in de gaten houden? De jonge poes slikte en knikte. 'Ja, natuurlijk. Komt goed,' miauwde ze waarna ze een klein glimlachje liet zien. Ze was vereerd dat Eveningglow haar vertrouwde, ook al was het maar voor eventjes. Kon ze wel. 'Heb een veilige reis,' knikte ze de beiden katten toe.

Een hele voormiddag was de kater weg geweest en had hij zijn tijd gevuld met jagen en het onderhouden van zijn vechttechnieken. De jonge boompjes moesten er aan geloven. Nu hij geen mentor meer was, kon hij niet langer dagelijks sparren. Hij had Sundance heel wat vechttechnieken aangeleerd die niet binnen Thunderclan te vinden waren. Zijn kennis had hij gedeeld en had hij op die momenten ook kunnen demonsteren. Het was dé perfecte moment geweest om die technieken nog eens te oefenen. Nu moest hij het echter doen met levenloze boompjes.

Tallfright had zich net neergezet met één van zijn eigen prooien, toen hij Thornstar en Eveningglow naar voren zag stappen en plaats zag nemen op de rotsen. Met lichte tegenzin liet hij zijn prooi liggen waar hij hem had gelegd, om dichter naar de rotsen te stappen. Straks zou hij de prooi wel terug komen vergezellen en verorberen. Hij luisterde in stilte naar wat er gezegd werd en trok even met zijn oren toen hij de uitspraak hoorde. Hij wist niet zo goed hoe hij zich hierbij moest voelen. Hoe zou Sinclaw hier op reageren. Hoe moest hij van haar reageren? Hij schudde die gedachten van zich af. Ondanks dat zijn moeder al een tijdje dood was, zat ze nog steeds in zijn kop. Hij liet een glimlach op zijn snoet verschijnen, liet zijn dat hij de beslissing goed vond en knikte even naar het duo als teken van goedkeuring. Zijn loyaliteit zou hij altijd uitstralen, hoe hij zich echt voelde bleef echter geheim, zoals hij van zijn moeder had geleerd.

Er hing een voelbare spanning in de lucht toen Thornstar naar zijn woorden zocht. Hij zat ermee, met wat hij ging zeggen. Het kwam dus ook niet als verrassing dat hij geen vrolijk nieuws te melden had. Aan de andere kant was Eveningglow een ongelooflijk vaardige poes die een veel betere leader zou zijn. Niet dat Spotted dat ooit zou uitspreken, want Thornstar had zo ongelofelijk veel voor hen gedaan. Maar zijn tijd zat erop. Wat haar gek genoeg meer shockeerde was de korte mededeling dat Silverwish het kamp tot hun terugkeer ging leiden. De calico poes voelde haar klauwen de grond in gaan, die ze geschrokken meteen weer introk. Het was heus niet alsof ze het de ander niet gunde, want ze mocht de zilveren poes graag, maar waarom was zij niet gekozen? Ze had verdomme de aanval op BloodClan geleid en vervolgens het leven van de Deputy gered. Als iemand de erkenning en verantwoordelijkheid verdiende, dan was zíj het wel. En stiekem was ze er sinds kort ook van overtuigd dat zij best de volgende Deputy kon worden. Wie zou er immers anders gekozen kunnen worden? Veel bijzonder vaardige en loyale warriors had de clan niet over. Maar blijkbaar toch wel. Met een schaduw over haar gezicht trok ze zich terug uit de menigte en stapte ze de Warrior's Den in. Ze was er even klaar mee voor vandaag.