[OPEN] A heart to heart

Onderwerp: [OPEN] A heart to heart zo 4 apr 2021 - 16:25

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was nog niet al te vaak in dit deel van het territorium geweest. Wellicht ook omdat de geur op deze plek haar neus altijd deed prikken. Al met al, deze plek was er een die ze zou vermijden, mits ze niks anders te doen had. Vandaag had ze besloten dat ze toch wel haar poten wilde strekken en wilde kijken of ze iets voor een ander kon betekenen, op de rust van deze plek. Haar amberkleurige ogen stonden kalm terwijl ze rustig plaats nam, verborgen in het struikgewas en haar schouders rechter, op de achtergrond hoorde ze de monsters voorbij razen in een onderbroken ritme. Er was geen vaste tijd tussen die gekke wezens, met hun glimmende ogen. Een zachte zucht ontglipte haar mond voordat ze haar blik op de takken boven haar kop wierp en sloom met een poot naar een van de kale takken sloeg terwijl ze wachtte.

❅

Littlepaw stopte met denken wanneer hij geluiden en de geur van monster op merkte. Hij was weer eens richting het Thunderpath gelopen. Waarom brachten zijn poten hem steeds daar naar toe? Monsters waren gevaarlijk en er konden ThunderClankatten aan de overkant zitten. Oh daar had hij een hekel aan. ThunderClankatten, trots en eerlijk. Ook liepen daar nog wel eens rogue's langs. Zijn haren kwamen overeind van dat idee. Voorzichtig sloop hij richting het Thunderpath. Waarom was hij er dan naartoe gelopen zonder het door te hebben? Behoedzaam voor mogelijke gevaren bleef hij door sluipen. Hoe dichterbij hij kwam hoe erger de stank van monster in zijn neus prikte. Juk. Littlepaw kroop onder een struikje waar hij eerder gezeten had. Er was niks bijzonders te zien. Toch ook al stonk het verschrikkelijk snoof hij de lucht op. En het is maar goed ook. Aan de andere kant van het Thunderpath rook hij ThunderClan. Natuurlijk is dat normaal, aangezien dat het territorium van de ThuderClan is. Toch rook de geur vers en dichtbij. Hij tuurde langs struiken en bomen tot zijn blik stopte op een grijze vacht met gele ogen. "Wat doe jij daar?" vroeg Littlepaw. Het klonk niet gemeen, maar ook niet vriendelijk.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had haar ogen niet actief op de overkant gehouden. De kans dat een Shadowclanner deze kant op zou komen schatte ze relatief klein in. Natuurlijk waren er wel katten die het durfden, hun poten op de weg te zetten, echter was zijzelf zich er ook van bewust dat dit voornamelijk jonge, onbezonnen katten waren. Die de gevaren van de monsters nog niet in zagen, die nog geen gewonde katten hadden gezien. Zijzelf, met haar rang, had nu al meer gewonden gezien dan ze toe wilde geven. Gelukkig was niet elke verwonding ernstig, maar ze wist dat het simpelweg een kwestie van tijd was voordat ze katten dood zou zien gaan, voordat Clangenoten zich toe zouden voegen aan Starclan. Net zoals haar geadopteerde oom Polarbear. 'Wat doe jij daar?' Vroeg een onbekende stem van een Apprentice. Haar amberkleurige ogen gleden naar de kater voordat ze in een rustige beweging haar poot weer liet zakken. 'Zitten,' Mauwde ze droogjes, immers was ze niet echt in voor een gesprek over wat ze deed, het deed haar iets te veel denken aan de Riverclanner die boos was geworden omdat ze hem aan had gekeken.

❅

Littlepaw keek de ThunderClanner recht aan. De poes aan de overkant liet rustig haar poot zakken. "Zitten." zei de ander droogjes. Littlepaw kneep zijn ogen tot spleetjes. "Dat hoop ik." zei Littlepaw. Hij zou dit waarschijnlijk moeten melden. Gewoon om dit stukje tijdelijk in de gaten te houden. De apprentice bekeek de ander eens goed. Hij kende niet veel katten. Hij was nog niet lang apprentice en had eigenlijk nog nooit katten van andere Clans gezien. Behalve een rogue. "Wie ben jij?" vroeg Littlepaw. Het klonk al wat vriendelijker, maar hij was vast besloten om gemeen te blijven. De ShadowClan is de beste. Hij accepteert geen katten van andere Clans.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw kon het niet laten met haar ogen te rollen door de vijandigheid. Wat had ze met andere katten die haar de hele tijd wantrouwde. Dat terwijl ze als Medicine Cat Apprentice buiten alle oorlogen hoorde te staan. Haar oortjes gleden naar haar nek en ze zuchtte diep toen ze de woorden van de nog onbekende Shadowclan Apprentice hoorde. Waarom, oh waarom was ze hier überhaupt gaan zitten. Ze deed niks, ze zat gewoon en dan nog. Het was niet alsof ze oorlogje zou spelen. 'Dat hoop ik.' Mauwde de gestreepte kater waardoor ze haar ogen, totaal niet onder de indruk, tot spleetjes kneep. 'En wat dan nog, ik zit op mijn territorium en ik heb er een hekel aan als ratten zoals jij mij weg willen hebben van mijn territorium. Ik dacht dat katten respect kregen aangeleerd. Zeker voor Medicine Cat Apprentices.. en andere hoge rangen. Maar blijkbaar dacht ik dat verkeerd.' Ze was echt klaar met katten die haar telkens zouden onderschatten. Klaar met uitdagingen aan de grens, ze was Thunderclan, trots en fiers. 'Wie ben jij?' Het klonk niet zo onvriendelijk maar deed haar wel met haar snorharen trekken en diep zuchtten. 'Remnantpaw,' Het was een combinatie van een zucht en een wat rustigere manier van spreken. Haar amberkleurige ogen gleden richting die van hem. 'En jij Apprentice?' Het was misschien niet normaal voor de meeste Medicine Cat's maar ze was bijzonder beschermend over haar Clan. De andere Clans zou ze niet negeren maar Thunderclan stond op een. Dit zou waarschijnlijk ook zo blijven, de trots die ze had naar haar Clan was immers haar motivatie.

❅

Littlepaw zag de dat de ogen van de ander ook spleetjes werden. "En wat dan nog, ik zit op mijn territorium en ik heb er een hekel aan als ratten zoals jij mij weg willen hebben van mijn teritorium." zei de ander. Littlepaw blies. Hij was geen rat en hij had een hekel aan katten die mogelijk in zijn territorium komen. "Ik dacht katten respect kregen aangeleerd. Zeker voor Medicine Cat Apprentices.. en andere hoge rangen. Maar blijkbaar dacht ik dat verkeerd." Littlepaw keek naar zijn poten. Hij wist niet dat de ander Medicine Cat Apprentice was... Toch vroeg hij voor de zekerheid nog even wie ze was. "Remnantpaw." zei de medicine cat apprentice met een combinatie van een zucht en een rustigere manier van spreken. "En jij Apprentice?" Littlepaw keek weer naar de ander. "Ik ben Littlepaw," beantwoordde hij de vraag. "Ik ben bijna 7 moons. Ik heb nog nooit een poes of kat van een andere Clan gezien. Ik wist dus niet dat jij een Medicine Cat Apprentice bent. Sorry." Het was niet dat hij haar zag als hogere rang, maar hij zal haar wel met meer respect behandelen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw maakte wellicht op deze manier geen vrienden, maar vrienden had ze op dit moment niet nodig. Ze wilde enkel duidelijk maken dat zijzelf geacht werd om voor iedereen er zijn, ze mocht een gewonde Clankat niet negeren maar daar tegenover stond dat ze trots was, en zeker wilde zijn dat ze met het respect behandeld werd dat iemand van haar rang verdiende, zelfs als deze nors was of sterk in haar schoenen stond. De kater blies toen ze hem op zijn plek zette, haar woorden waren duidelijk. Gedraag je, haar amberkleurige ogen waren zachter geworden, minder dan ze richting een Thunderclanner zou tonen maar ze wilde geen ruzie. Enkel tonen dat hij zich beter kon gedragen, zeker als iemand niet over de grens heen ging, en al helemaal als die kat over de grens heen mocht. Soms zelfs moest. De kater keek naar zijn poten voordat hij haar weer aan keek, toen duidelijk was dat ze hem niet op zou vreten. 'Ik ben Littlepaw,' beantwoordde hij haar vraag. 'Ik ben bijna 7 moons. Ik heb nog nooit een poes of kat van een andere Clan gezien. Ik wist dus niet dat jij een Medicine Cat Apprentice bent. Sorry.' De jonge kattin knikte even voordat ze kalm sprak. 'Geeft niet, heb net iets te veel katten gesproken die meteen vijandig zijn terwijl ik niks doe. Ik ben pas benoemd tot Medicine Cat Apprentice en heb er een hekel aan als katten.. zo vijandig zijn terwijl het onnodig is.' Ze haalde haar schouders op voordat ze langzaam weer haar poot naar haar mond bracht om die te likken. Een goede wasbeurt naar deze spanning was wel op zijn plek.

❅

Nadat Littlepaw zijn informatie had gezegd en excusses had gemaakt knikte de ander. "Geeft niet, heb net iets te veel katten gesproken die meteen vijandig zijn terwijl ik niks doe. Ik ben pas benoemd tot Medicine Cat Apprentice en heb er een hekel aan als katten.. zo vijandig zijn terwijl het onnodig is." zei Remnantpaw. Dit keer knikte Littlepaw. Dat gebeurt wel vaker en dat begrijpt hij wel. Sommige zijn gewoon aggresief, maar er zijn ook katten die hun Clan beschermen en daardoor overdreven doen. Littlepaw was niet echt een ruziezoeker, meestal gebeurde het automatisch. De cyperse apprentice was arrogant tegen katten van andere Clans en zo krijg je snel ruzie. Plus, het is natuurlijk logisch dat je bij grenzen ruzie krijgt met andere Clans. "Dat is wel irritant." zei Littlepaw. Hij haalde zijn schouders op. "Maar soms begrijp ik het wel. Er zijn natuurlijk agressieve en katten zonder respect, maar ook katten die te beschermend zijn." Hij dacht even na wat hem vaak irriteerde over andere katten. Al snel kwam het in zijn gedachten. "Wat ik het meeste haat, is katten die denken dat wij koude harten hebben. Alleen maar omdat wij Shadow in onze naam hebben. Misschien zijn we wel gemeen, maar zo erg zijn we toch ook weer niet?" Wat hij net zei meende hij echt. ShadowClan is sluw, maar niet enorm gemeen ofzo. In het kamp is het altijd rustig en gezellig. Natuurlijk zijn er altijd wel wat ruzies, maar het is daar echt niet anders dan bij andere Clans.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze Medicine Cat Apprentice was zeker geen haatdragende kattin. Ze was trots en een rots in de branding voor hen die haar daarvoor nodig hadden, maar haatdragend stond niet in haar woordenboek. Littlepaw leek gelukkig wel te begrijpen dat ze niet op zoek was naar ruzie maar wel naar respect. Respect voor elkaar was soms al het halve werk. 'Dat is wel irritant,' Mauwde de cyperse kater waardoor de jonge kattin langzaam knikte. Zijzelf hield er gewoon niet van, het kon zoveel makkelijker. Zoveel beter, en zeker in deze tijd was oorlog een grote tijdsverspilling. Prooi was schaarss, planten groeiden niet of nauwelijks en ziekten namen levens van onschuldige katten. 'Maar soms begrijp ik het wel. Er zijn natuurlijk agressieve en katten zonder respect, maar ook katten die te beschermend zijn.' Alles met te ervoor was een probleem, of nu ja, bijna alles. Iets kon niet te mooi zijn, tenzij het te mooi om waar te zijn was. 'Wat ik het meeste haat, is katten die denken dat wij koude harten hebben. Alleen maar omdat wij Shadow in onze naam hebben. Misschien zijn we wel gemeen, maar zo erg zijn we toch ook weer niet?' De jonge kattin haalde haar schouders op, wat was erg? Ze was wel katten gewend die een goed masker voor hielden, die niet toonden wat ze voelden, behalve in een zeer gesloten kring. Ze wiebelde een oortje voordat ze uiteindelijk sprak. 'Ik ken Shadowclan niet goed genoeg om daar een oordeel over te trekken.' Wie weet was Littlepaw wel een uitzondering.

❅

Littlepaw keek Remnantpaw strak aan. Zou zij ook een oordeel geven over naam, uiterlijk en geruchten? Hij hield echt niet van die katten. Het is leuk om als sluw gezien te worden. Klinkt aardig stoer. Maar gemeen? Dat is toch niet helemaal waar. De grijze poes wiebelde met een oortje. "Ik ken ShadowClan niet goed genoeg om daar een oordeel over te trekken." zei Remnantpaw daarna. Hmm, beter. Nu haalde Littlepaw zijn schouders op. "Nog gevaren gehad?" Dit was misschien niet slim. Waarom zou hij naar een andere Clan vragen? Toch kon hij zijn vraag al snel beantwoorden. Ten eerste is dat leuke informatie en ten tweede kunnen hun gevaren ook voor ShadowClan gelden. Gevaren en problemen zijn echt niet handig. Er zijn zoveel problemen. Onmogelijk dat ThunderClan geen problemen heeft. Zou ze antwoord geven? Dit zou handig kunnen zijn. Littlepaw wist dat de ThunderClan te vertrouwen is. Ze zijn sterk, maar de kans dat ze een gevaar gaan vormen is klein. Toch is het handig dat je de andere kent. Je weet maar nooit... Iedere leader is anders en er kunnen altijd nog plannen gemaakt worden.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze Medicine Cat Apprentice was niet van plan om alle geheimen van haar Clan met een onbekende kat te delen. Zeker als deze de Shadowclan Apprentice niet aan gingen. Momenteel mochten ze de Tallpines verloren zijn maar de jonge Apprentice wist ook dat de Clan nog geen direct gevaar leek te hebben. Daarnaast waren er kittens en de Deputy door Bloodclan ontvoerd en was het in haar ogen niet bepaald veilig om het hier over te hebben met een ander. Zeker niet omdat de Warriors nog niet besloten hadden wat ze wilden doen. Ze moesten momenteel niet als zwak worden gezien. 'Nog gevaren gehad?' Vroeg de kater nadat hij zijn schouders had opgehaald bij haar antwoord. De Medicine Cat Apprentice schudde enkel haar hoofd, meer omdat ze niet de beste was in liegen, al zou Littlepaw dat niet weten. Enkel katten die haar goed kenden konden haar erop betrappen. Toch was het misschien beter om te zwijgen. 'Iedere Clan heeft zo zijn eigen problemen maar deze zal ik niet met je delen omdat ik weet dat jij ze ook niet zal delen met mij. Dat heet trouw zijn aan je eigen Clan. Trots zijn op je eigen Clan en het beschermen van de Clan.' Mauwde ze terwijl haar ogen een vlammend licht lieten zien, warm maar ook licht waarschuwend. Hij was er te vlug in gedoken en niet iedereen zou hem er zo licht mee weg laten gaan. Het was te opvallend dat hij haar probeerde te ondervragen.

❅

Littlepaw zag dat de grijze poes haar hoofd schudde. "Iedere Clan heeft zo zijn eigen problemen maar deze zal ik niet met je delen omdat ik weet dat jij ze ook niet zal delen met mij. Dat heet trouw zijn aan je eigen Clan. Trots zijn op je eigen Clan en het beschermen van de Clan." antwoorde Remnantpaw zijn vraag. De kater knikte even. Normaal zou hij geïrriteerd worden over het feit dat iemand iets lijkt uit te leggen wat bijna iedereen weet. Dat heet trouw zijn aan je eigen Clan. Ugh. Maar als een kat van een andere Clan dat zou zeggen, dan zou die problemen kunnen verwachten. Dit was een Medicine Cat Apprentice, dat is toch wat anders. Kalm en beheerst keek hij de ander aan. Er was een klein beetje bezorgdheid in zijn ogen te zien. "Dat begrijp ik. Het is gewoon onzeker. Ik kan amper vechten en ik denk dat jij net zo goed als mij weet dat er nog velen gevaren zijn op dit moment. Bij ShadowClan, RiverClan en zelfs voor ThunderClan" zei hij. Littlepaw ging maar niet spreken over de WindClan. Hij heeft echt geen idee hoe het er daar aan toe gaat. En de Tribe? Nou, die heeft hij nog nooit gezien of gesproken. "Het is goed dat je de zaken va ThunderClan geheim houdt. Ik weet zeker dat je Clan daar blij mee zal zijn. Je bent een Medicine Cat Apprentice, maar toch heb ik het gevoel dat je eerst tot warrior opgeleidt werd." zei Littlepaw met respect. Sommige woorden leken op die van een warrior. En natuurlijk, een Medicine Cat weet dit ook wel, maar het klonk toch wat anders. "Ik weet zeker dat je het prima zal gaan doen." Oh StarClan! Waarom moest hij dit nou weer zeggen. Het woord Medicine spookte in zijn hoofd rond. Toch zou hij het liefst wat vijandiger zijn, maar hij was beleefd. Nou ja, tegen zijn Clan en Medicine Cat (Apprentice).

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Dat zij zich neutraal en goed moest gedragen naar alle Clans betekende niet dat de kater tegenover haar zich aan dezelfde regels zou houden en de geheimen van Thunderclan niet door zou vertellen. Ze waren op dit moment niet bepaald de sterkste Clan. Zeker omdat ze de laatste Moons een Leader waren kwijtgeraakt en nu ook een Medicine Cat Apprentice, beide verdwenen en of ze nog leefden was de hoop maar wel de vraag. 'Dat begrijp ik. Het is gewoon onzeker. Ik kan amper vechten en ik denk dat jij net zo goed als mij weet dat er nog velen gevaren zijn op dit moment. Bij ShadowClan, RiverClan en zelfs voor ThunderClan,' Mauwde de Apprentice beheerst. 'Het is goed dat je de zaken va ThunderClan geheim houdt. Ik weet zeker dat je Clan daar blij mee zal zijn. Je bent een Medicine Cat Apprentice, maar toch heb ik het gevoel dat je eerst tot warrior opgeleidt werd.' Een klein glimlach gleed over de lippen van de jonge Apprentice voordat ze langzaam knikte. 'Heel kort, een paar dagen en nu een paar dagen Medicine Cat Apprentice. Al dacht ik als kitten altijd een Warrior te worden en heb veel geleerd van de Elders en mijn vader.' Haar stem klonk kalm en rustig, dit was namelijk geen geheim. Met deze informatie kon hij Thunderclan weinig doen. 'Ik weet zeker dat je het prima zal gaan doen.' Mauwde hij waardoor ze vriendelijk haar kop neeg. 'Dankje, laten we hopen dat ik een beetje een goede Medicine Cat wordt. Het is een leuk pad maar wel een lastige.' Mauwde ze zachtjes, bijna meer voor zichzelf dan de ander.

❅

Littlepaw zag een klein glimlachje bij de grijze poes ontstaan voordat ze langzaam knikte. "Heel kort, een paar dagen en nu een paar dagen Medicine Cat Apprentice. Al dacht ik als kitten altijd een Warrior te worden en heb veel geleerd van de Lezers en mijn vader." zei Remnantpaw tegen hem. Littlepaw knikte rustig wanneer de ThunderClan poes tegen hem zei dat ze een paar dagen een apprentice voor warrior was geweest en veel er over had geleerd als kitten. Eigenlijk voelde het wel goed dat hij het door had. Niet precies, maar wel iets. De stem van de ander was kalm en rustig. Zelf was hij ook wat kalmer en rustiger geworden. Littlepaw was zeker dat het goed zou komen. Dankje, laten we hopen dat ik een beetje een goede Medicine Cat wordt. Het is een leuk pad maar wel een lastige. zei Remnantpaw zacht. Hij deed zijn best om het te verstaan. Het klonk zacht en een beetje onduidelijk, maar de cyperse apprentice dacht dat hij het wel goed gehoord had. "Medicine Cat is heel anders en het lijkt lastiger, maar ik denk dat Warrior ook niet makkelijk is. Je moet moedig zijn. Alleen de sterksten overleven." Littlepaw zuchtte. "Ik weet zeker dat het jou wel lukt om Medicine Cat te worden. Hoop ik voor jullie dan." Nee het was niet dat hij dit helemaal vriendschappelijk bedoelde, maar het zal wel fijn zijn dat de andere Clan uiteindelijk een goede Medicine Cat heeft. Dit was gewoon als steun. Apprentice zijn is lastiger dan je zou denken. Een rilling ging door hem heen. Alles was gevaarlijk. Alles. Helaas heeft hij dat al wel een paar keer gemerkt. Het woord gevaar dreunde door zijn hoofd, waardoor hij schrok van een monster die langs scheurde. Met recht over eind staande haren sprong hij de lucht in. Geschrokken keek hij even om zich heen. Littlepaw ontspande zich weer toen hij zag dat het een monster was. Snel keek hij Remnantpaw aan. Een beetje beschaamd.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze kattin had niet verwacht dat ze een kat uit een andere Clan zou kunnen respecteren. Naast natuurlijk de hoge rangen, immers was ze zelf nu ook een hoge rang, een directe verbintenis met Starclan en betekende dit dat de jonge Thunderclanner zich op een bepaalde manier diende te gedragen. Iets dat ze natuurlijk de komende Moons ook zou leren en verbeteren. De kalmte die ze bezat was echter wel een natuurlijk gegeven, alleen was ze soms nog net iets te fel. Ze was altijd een felle, krachtige kattin geweest en waar het goed kon zijn dat ze dapper en trots was, moest ze ook de balans daarin goed houden, een gezonde manier vinden om haar leefstijl en karakter naar die van een Medicine Cat aan te passen. 'Medicine Cat is heel anders en het lijkt lastiger, maar ik denk dat Warrior ook niet makkelijk is. Je moet moedig zijn. Alleen de sterksten overleven.' Littlepaw zuchtte, terwijl de jongere kattin langzaam met haar staart zwiepte. 'Ik weet zeker dat het jou wel lukt om Medicine Cat te worden. Hoop ik voor jullie dan.' Ergens hoopte de jonge Medicine Cat Apprentice dat ze voorlopig nog niet helemaal alleen zou staan. De training tot volwaardig Medicine Cat duurde vaak langer dan de training van een Warrior. Er was zoveel meer kennis dat overgebracht moest worden en mentaal moesten de katten er ook klaar voor zijn. 'Vast wel, ik zal mijn Clan nooit laten vallen.' Zover ze wist dan, want als ze echt een Bloodclan achtige Leader zou krijgen. Dan zou ze hem niet snel begeleiden en helpen. Tenminste als ze dit door had.

❅

Littlepaw dacht vaak aan zijn trainingen. Hij zou hard werken met Quailspark. Hij had alles er voor over om warrior te worden. Het was al zijn droom sinds hij kon zien. Het woord klonk al cool. Warrior. "Vast wel, ik zal mijn Clan nooit laten vallen." zei Remnantpaw. Littlepaw knikte langzaam. Clan nooit laten vallen. Iets schoot hem te binnen. Thornstar was weg van wat hij wist. Het enige wat hij verder nog wist, was dat Stagtine het over had genomen. "Zou jij het geloven als Stagtine, nu Thornstar weg is, Stagstar zou worden?" vroeg hij. De ShadowClan apprentice wist niet veel over de ThunderClan kater. Eerlijk gezegd viste Littlepaw ook niet naar informatie. Er klopte gewoon iets niet. Nee dat kon niet.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Apprentice was wellicht niet vervelend maar sommige vragen had ze gewoon geen antwoord op. Veelal omdat ze nog jong was en een andere rang droeg. Er was zoveel om over na te denken, om op te slaan en dan was politiek niet bepaald haar sterkste punt. 'Zou jij het geloven als Stagtine, nu Thornstar weg is, Stagstar zou worden?' De jonge kattin haalde haar schouders op, het was immers wel haar vorige mentor geweest en zover zij wist was het een goede Warrior. 'Elke Clan heeft een Leader nodig en tot nu toe heb ik nog geen fouten ontdekt. Hij heeft Thunderclan goed proberen te leiden terwijl Thornstar vermist is.' Mauwde ze zacht. Hij deed zijn best, meer dan zijn best en misschien was niet iedereen het eens dat hij levens ging halen, maar de andere kant was dat ze een kat nodig hadden die door Starclan goed was gekeurd om aan het roer te staan. Stagtine zou vast wel goedgekeurd worden tenzij er natuurlijk nog hoop was voor Thornstar. Zelf wist ze niet wat ze moest hopen. Ze was bijzonder jong geweest toen Thornstar was verdwenen. Niet meer dan een kitten.

❅

Littlepaw vertrouwde Stagtine niet helemaal. Hij kende hem niet goed, maar van wat hij had gehoord voelde het verkeerd om hem als leader te zien. "Elke Clan heeft een Leader nodig en tot nu toe heb ik nog geen fouten ontdekt. Hij heeft Thunderclan goed proberen te leiden terwijl Thornstar vermist is." beantwoordde Remnantpaw zijn vraag zachtjes. Een monster raasde weer voorbij. Met een kille blik keek hij het monster na. Stomme dingen. Hij draaide zijn kop weer richting Remnantpaw. "Ik zweer op de StarClan dat ik niet op informatie uit ben." begon Littlepaw. Hij was echt niet uit op info, hij wilde waarschuwen. "Ik ken Thornstar niet. Maar er is een dingetje. Zelf heb ik niet het gevoel dat jullie Thornstar maar één leven had toen hij verdween. Hoe zou hij dan meerderen levens kwijtraken. Ik bedoel, twee benen zijn gestoord. Dat weet iedereen, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat hun zoiets doen. En BloodClan..." Hij stopte met praten. BloodClan was wreet. Gevaarlijk voor iedereen. Hij herinnerde van verhaaltjes dat BloodClan eens een keer over ShadowClan de baas was. "StarClan geeft niet zomaar levens aan een ander wanneer de leider daarvoor nog leeft en niets verkeerd gedaan heeft."

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Voor Remnantpaw was het leven in Thunderclan momenteel al wel ingewikkeld genoeg. Zeker aangezien de grijze kattin haar best moest doen om er voor haar Clangenoten te zijn. Ze was nog jong en met haar mentor bij haar zijde en hopelijk Starclan die haar zou begeleiden waar nodig, zou ze als Medicine Cat Apprentice het juiste kunnen doen. Hopelijk zou ze wie er ook aan het hoofd van de Clan stond kunnen bijstaan zonder dat het levens zou kostten. De dood was een waar maar meestal ook zwaar begrip. 'Ik zweer op de StarClan dat ik niet op informatie uit ben.' begon Littlepaw waardoor Remnantpaw een tikkeltje ongemakkelijk met een oor trok. Als hij zo iets moest zweren dan geloofde ze hem bijna niet. 'Ik ken Thornstar niet. Maar er is een dingetje. Zelf heb ik niet het gevoel dat jullie Thornstar maar één leven had toen hij verdween. Hoe zou hij dan meerderen levens kwijtraken. Ik bedoel, twee benen zijn gestoord. Dat weet iedereen, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat hun zoiets doen. En BloodClan...' De kater stopte met praten waardoor de Medicine Cat Apprentice haar ogen kort sloot. Starclan zou hen in ieder geval meer vertellen, want als Stagtine het zou proberen en hij zou afgewezen worden, dan hadden ze nog hoop voor Thornstar. 'StarClan geeft niet zomaar levens aan een ander wanneer de leider daarvoor nog leeft en niets verkeerd gedaan heeft.' Remnantpaw zuchtte kort. 'We zullen Starclan's tekens afwachtten. Zoals je al zei, ze zullen nooit zomaar een kat levens geven. Misschien dat hun beter weten hoe en waar we Thornstar kunnen vinden.' Mauwde ze enkel en daarmee was voor haar het onderwerp afgesloten. 'Weet jij of Pepperpaw en Newtpaw nog iets nodig hebben van Thunderclan territorium?' Dat was een veiligere vraag.

❅

Littlepaw vertrouwde die Stagtine niet. Natuurlijk hij kende hem niet goed, net zoals Thornstar, maar Littlepaw had het gevoel dat er meer waren die Stagtine niet vertrouwden. De apprentice kon niet echt weten wat de tijdelijke ThunderClan leader deed. Dat is een beetje lastig. Hij zag dat Remnanpaw kort zuchtte. "We zullen Starclan's tekens afwachtten. Zoals je al zei, ze zullen nooit zomaar een kat levens geven. Misschien dat hun beter weten hoe en waar we Thornstar kunnen vinden." zei Remnantpaw. De ShadowClan apprentice knikte langzaam. Misschien was het raar dat hij zich er zorgen over maakte, maar als Stagtine echt niet te vertrouwen was, zou ShadowClan er best last van kunnen krijgen. Nou, ze zouden in ieder geval meer opletten. "Weet jij of Pepperpaw en Newtpaw nog iets nodig hebben van Thunderclan territorium?" vroeg de ander. Littlepaw dacht even na. Hij kwam daar niet vaak. Soms en meestal kort. Gewoon om iets te brengen ofzo. De kater schudde zijn hoofd. "Niet dat ik weet, maar ik kom daar niet zo vaak." beantwoordde hij de vraag. Hij was ook blij dat hij er niet vaak kwam. Al waren Pepperpaw en Newtpaw goed en vriendelijk.

Onderwerp: Re: [OPEN] A heart to heart