Sinister faces, growing curses

Er klonk een hoge pieptoon toen Wolfstar zijn eerste poot in StarClan zette. De kater sloeg een poot langs zijn oren terwijl hij voelde hoe zijn longen zich weer vulde met lucht. Zijn nek deed nog steeds zeer, alsof de ijzeren draad daar nog steeds zat. Het was zo snel gedaan dat hij niet eens na had kunnen denken. Had Rabbit dit express gedaan? Was het een ongeluk geweest? Maar de strik... die was niet te ontwijken geweest. Waarom was zij er dan niet ingelopen?

De stukjes klikte langzaam in elkaar en de kater voelde hoe zijn bloed kookte. Dit was met opzet gedaan. Rabbitcharm had hem moedwillig een leven ontnomen. Waarom zij? Van alle katten? Zijn blik ging naar zijn borst, zijn witte vlek in de vorm van een hart besmeurd met bloed. Hij fronste. Genazen wonden niet meteen in StarClan? De vorige keer was het veel sneller gegaan allemaal. Hij keek om zich heen. Verschillende emoties overspoelde hem. Woede, verdriet, angst.. wat zou StarClan doen?

- Closed

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Haar groene ogen glommen in het sterrenlicht terwijl ze de emoties vanaf zijn gezicht lag. Haar arme broer, verraden en verraden. Het was bijna.. alsof het verdiend was. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer terwijl ze vanaf een laaghangende tak het scala een emoties bijeenraapte, zich besefte wat er nou allemaal gebeurd was. Hoe zijn longen zich vulden met lucht, maar het bloed uit zijn wonden bleef lekken.

Pas toen het hem teveel werd, liet ze zich vallen van de tak, met een zachte plof op de grond terecht komend. Haar groene ogen lazen geen affectie meer. Het was zijn schuld dat ze hier allebei stonden, hij, wie Gorsepaw in de afgrond had gegooid, hij wie Windclan had vergiftigd met haat. Hij.. hij... Hij. En wie haat bracht, zou haat ontmoeten. Verraden door al zijn geliefden, zo had hij ook zijn clan verraden. Zo goed had hij zijn geheim bij zich gehouden. Het grootste geheim van allen.. Hoe het er nu voor stond. Goud ontmoette groen en ze liet haar kaken van elkaar af om te spreken. "Dus.. Broeflief.."

"Hoe voelt het om je laatste leven zo verloren te zijn?"

Sinister faces, growing curses TCHgk9tV_o

Een zachte plof achter hem. Wolfstar draaide zich om en ontmoette zijn evenbeeld. Of wacht.. dat was Briarbell. Zijn ogen vergrootte zich toen hij op haar af wou lopen voor een liefdevol gebaar totdat ze sprak. Zijn laatste leven. "Laatste.. leven?" hij had er toch nog een paar over? Zou StarClan hem alles afnemen vandaag? De ogen van Briarbell verraadde aan hem het antwoord.

Er kwam een grijns rond zijn lippen te staan bij de realisatie. "Smerige rotbeesten, achterbakse kontenlikkende stinkjoekels. Ik wist het." een scheld tirade van jewelste. Misschien woorden waar hun moeder niet trots op zou zijn. "Het hele leider maken, het Shatteredice-verhaal, jouw dood. Allemaal een groot meesterplan om mij een laatste hak te zetten? Om dat ik een apprentice een handje hielp met zijn plan." zijn tanden knarste op elkaar terwijl hij de woede die hij zo goed verstopt had zitten los liet. Zijn nagels drukte zich in de heilige grond. "En nu hebben ze jou gestuurd als een soort rechter. Voor een laatste oordeel." rimpels van woede vormde op zijn neus. "Daar ga ik niet op wachten." hij schoot naar voren, klauwen uitgestrekt naar Briarbell. Hij wist niet of je in StarClan nog een keer dood kon gaan, maar hij zou het voor elkaar krijgen. "Vergeet niet wie jouw lichaam terug naar WindClan grond gesleept heeft, zuslief." siste hij bij haar oor. Het verraad, de woede, zijn eeuwige marteling. Alles eiste op dit moment zijn tol: Wolfstar was werkelijk gek geworden.

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Arme Wolfheart. Zo ver gevallen, zo diep gevallen ook. Ooit haar grote held en nu helemaal niks meer. Hij begon te raaskallen, te praten over hoe het allemaal één groot plan was geweest van de sterren. Briarbell's blik sprak niks dan walging, misschien nog een kleine hint van medelijden. De kater waar ze ooit naar opgekeken had, was weg. Reddeloos verloren. "Gestorven zoals hij geleefd had, enkel een egoïst," sprak Briarbell, een stap opzij zettende voor zijn maaiende klauwen. "Stop met hysterisch zijn broerlief, je hebt hier niks te willen noch te zeggen." Zijn scherpe klauwen gingen dwars door haar heen, hij kon haar niet raken. Hij had geen recht om hier te staan immers.

"Als je voor een seconde had nagedacht over je daden, dan had je kunnen zien dat je alles zelf gedaan hebt." De zwartekracht onder zijn poten zou steeds zwaarder worden, hij zou zakken in het zand wat in drijfzand veranderde.

Ze zou hem weer wegsturen uit Starclan.

"Immers heeft je hele leven gedraaid om anderen te gebruiken, of niet dan?" zei ze smalend terwijl ze een rondje om hem heen liep. "Gorsepaw's totale toekomst om Shatteredice te raken. Mijn emoties om mij onder de duim te houden. Amberstorm's, Rabbitcharm's en Shatteredice's emoties om hun te gebruiken? En toen zij niet voldeden, was Ashenpatch ook nog goed genoeg.. of niet dan?" Ze bleef stil staan voor hem, buiten bereik om gebeten te worden. Maar zijn klauwen uitslaan kon hij toch al niet meer nu hij tot aan zijn ellebogen was weggezakt in de koude, natte aarde. "Zelfs mijn laatste afscheid moest om jou draaien, want de clan heeft nooit afscheid kunnen nemen en mijn geest nooit van hen, ook dat moest je voor jezelf grijpen... Elk laatste beetje." Haar koude groene ogen ontmoetten zijn gouden terwijl ze wachtte op wat hij hier nog te zeggen had.

Verwachtingen werden waar gemaakt en zelfs meer dan dat. Zijn klauwen hadden Briarbell nooit kunnen raken, die waren aan de grond genageld. Toen hij naar zijn wegzakkende poten keek wist hij het ook zeker - hij had geen kracht hier. Het was duidelijk wie StarClan's favoriete kind was. Zijn goude ogen gingen panisch weer naar die van Briarbell terwijl hij boos grauwde naar de woorden die hij niet wilde horen.

Maar hij kon ze niet overstemmen, alsof er in zijn oor geschreeuwd werd. Hij probeerde zijn poten los te trekken, maar elke keer als hij er eentje los kreeg zakte een ander net zo ver weer weg. Hij ontsnapte hier niet aan. "Ze hebben het allemaal verdiend!" grauwde hij terwijl hij met zijn losse poot nog een uithaal deed, maar die kwam niet ver genoeg naar voren omdat de rest vast zat. "Allemaal. Jij ook. Ze waren van mij. Shatteredice was van mij. Ashenpatch was van mij. Rabbitcharm was van mij. En jij. Vooral jij was van mij." hij voelde hoe zijn buik nu tegen de aarde drukte en opnieuw de lucht uit zijn longen drukte, maar langzamer dit keer. "En jul-lie zijn van mij.." hij zakte verder. "Voor a-altijd." daar zou hij voor zorgen. Hij zou terug komen. Hij zou ze te grazen nemen. Er zou geen happy end zijn voor de wijven die hem het leven zuur gemaakt hadden. De laatste lucht werd uit Wolfstar gedrukt en opnieuw stikte de kater. Maar dit keer niet door gebrek aan lucht. Nee, hij stikte in zijn eigen woede en razernij.

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Het was zo jammer om te zien hoe de kater zichzelf ten schande bracht. Zijn razend uitgespuugde woorden. Ergens lieten ze een steek van verdriet door haar hart heen trekken. Maar ze verhardde haar hart, haar ogen bleven rustig terwijl ze naar hem keek, keek hoe hij zichzelf steeds verder vastzette in het zand. Het was een verloren zaak en dat wist hij ook terwijl al die verschrikkelijke woorden zijn bek verlieten. Terwijl hij als een jong kind wild om zich heen sloeg om zoveel mogelijk schade te berokkenen.

"Ik weet nog hoe we daar stonden, samen op de outlook rock. Jij een jonge warrior en ik een apprentice. Misschien dat het daar wel mis is gegaan, terwijl je naar de horizon staarde pratend over hoe je een leider wilde worden." Haar toon was triest, maar met weinig medelijden. Wolfstar kreeg wat hem toekwam. "Misschien was het wel het moment dat Shatteredice haar liefde verklaarde aan Stallionheart, of het moment dat ze vertrok." Ze hief haar kop en ontmoette zijn ogen, dezelfde vorm, andere kleur, maar duidelijk gelijk aan haar ogen. "Misschien is het wel iets waar je mee geboren bent en had niks of niemand dit kunnen voorkomen."

Ze zette een stap naar voren, dichter in zijn buurt. Sterren daalden neer op de grond terwijl ze bewoog, vallend van haar pels als een sterrenregen in de nachtlucht. "Maar uiteindelijk zul je zien hoeveel vrije zielen je daadwerkelijk hebt kunnen claimen.. Wanneer je herinnering verdwijnt naar slechts een spookverhaal, hoe je naam niet meer genoemd zal worden door je clangenoten." Ze bleef vlak voor hem stil staan. " en hoe zonder jou Windclan weer zal kunnen genezen en groeien. Zonder alle haat die je meenam."

Plotseling drukte zette ze haar poot hard op zijn kop, haar nagels in zijn vel zettend. Ze trok zijn kop omhoog en liet haar nagels diep over de hartvormige marking over zijn borst gaan, daar voor altijd een litteken tekenend. Daarna drukte ze zijn kop diep het zand in. "Vanaf nu zal je bekend staan als Wolfheart, niet langer voor je dappere hart, maar voor het hart wat enkel meer en meer wil als een razende wolf..." Dieper en dieper drukte ze hem het zand in. "Nooit zul je nog Star in je naam dragen. Nooit zul je het licht van de sterren terugzien." En met die woorden, verdween de kater onder het zand en stapte ze terug. Haar poten begonnen te trillen en haar schouders te schokken om wat ze had moeten doen.

Haar voorbeeld, haar grote broer, haar Wolfheart zou nooit meer het licht van de sterren zien.