Where memories hide

<sub>En toen was hij even alleen. De zon straalde fel op zijn sombere grijze vacht, wat hem een beetje beter deed voelen… Misschien minder eenzaam. De gedachte dat hij niet helemaal alleen was beurde hem ergens toch wel wat op en zette een vage glimlach op zijn gezicht. Het waren gewoon vreemde tijden geweest afgelopen manen… Alhoewel… Als de clan er nog was, dan kwam alles goed toch? Want clanmates waren er altijd voor elkaar, op ieder moment, daarom waren ze ook een clan. En hopelijk zouden ze hem kunnen opbeuren op een dag.

Rustig zette hij zich recht na een tijdje gezeten te hebben, starend naar de vogeltjes die aan het rondvliegen waren in de lucht. Ze leken het wel gezellig te hebben nu het langzaam aan newleaf werd en daarbij was het teken dat ze binnenkort meer prooi zouden kunnen vangen. Dan zou hij zelfs een nog betere apprentice kunnen worden wanneer hij betere kansen had om dingen te vangen als er meer waren. Maar opeens was de rust en de stilte hier even verstoord toen een geur zich aankondigde in de wind en pootstappen hoorbaar werden gemaakt. Hij draaide zijn kopje nieuwsgierig om, een andere apprentice bemerkend. “Hey Pipit, hoe gaat het?”.</sub>

_{Met een blij gevoel trippelde de rode poes door het gebied. Hoewel het een lastigere tijd was voor de clan nu de rivier veel te hoog stond probeerde ze er toch het beste van te maken. Zo was het weer een mooie dag en vloten de vogeltjes vrolijk in de lucht. Wat wilde je nog meer? “Hey Pipit, hoe gaat het?” Pipitpaw kneep haar oogjes iets samen toen ze de apprentice naar haar om zag draaien. Eerlijk gezegd was hij vanaf deze afstand nog een beetje wazig en kende ze hem en zijn geur nog niet goed genoeg om te zeggen wie het was. "Hey," begon ze met een vriendelijke glimlach. Toen ze nog wat dichterbij hem stond herkende ze hem als Greypaw, een apprentice van haar leeftijd. "Prima hoor. Met jou?"}

_{Hij glimlachte zachtjes naar haar terwijl ze dichter bij kwam en hem terugbegroette. Hij had haar vaak zien rondlopen in de apprentices den maar had verder dan haar naam niet veel kennis over haar. Maar met kleine gesprekjes zoals deze leerde je elkaar toch altijd wel wat beter kennen toch? Dat was wat hij er al van had begrepen tot nu toe. En daarbij was het wel goede afleiding voor hem. ‘Prima hoor. Met jou?’, vroeg de rode poes. Rustig trok hij met zijn oor terwijl hij denkend zijn kop knikte. “Mwa, het gaat wel”. Dat was een dikke leugen, maar het kon nu ook niet echt veel schelen. Ooit zou de storm binnenin wel vergaan en hij zou er zelf wel overheen komen. Dat was alleen nog even afwachten helaas.}

_{De rode poes positioneerde haarzelf naast de kater en met een kleine glimlach vroeg ze hem hoe het met hem ging. "Mwa, het gaat wel" Pipitpaw hield haar kop wat scheef bij zijn antwoord en keek hem vragend aan. Als hij zijn antwoord verder wilde toelichten kon dat, maar ze zou het ook accepteren als hij dat niet wilde doen. Ze was nou eenmaal een vreemdeling, al was dat soms makkelijker om je hart te luchtten dan bij een bekende. Iemand zonder oordeel.}

_{Rustig bleef hij toekijken terwijl de ander met een glimlach naast hem kwam staan.  Na dat hij had gezegd dat het redelijk goed ging zag hij dat ze haar kopje had gekanteld en voelde een klein alarmpje in zijn kop rinkelen. Ze wilde weten wat er scheelde, of niet soms? Het zou ergens wel fijn zijn om op te biechten wat er precies mis was. Maar aan de andere kant was dat niet wat iemand zoals hij zou doen. Het werd niet van hem verwacht dat hij zou huilen of alle emoties zou uitlaten. Hij zou het gewoon binnenhouden, voor hemzelf. En misschien later wanneer niemand keek even alles uitlaten. “Um… Uh…”, even treuzelde de kater met zijn woorden. “Zo... Wat heb jij afgelopen tijd nog gedaan?”. Een onschuldige blik verscheen in zijn ogen. Even het onderwerp veranderen ja. Totaal niet obvious ofzo.}