[Event] No time to die

Als iemand had gezegd dat de rivier zich ooit tegen hen zou keren zodra het ijs eenmaal smolt en de zon steeds warmer scheen, had Blueflower gelachen. Ze zag de rivier altijd als hun bondgenoot. Hun rotsvaste defense tegen de andere clans. In de winter vroor zij vaak dicht en was het zwaar maar van newleaf tot en met leaffall, voorzag zij hen van al hun benodigdheden. Tegen de tijd dat het eerste water omhoog steeg werd Blueflower wakker gemaakt. Ze schoot naar buiten met wild bonzend hart en zag dat het water al tot haar tenen kwam. De rivier trok met pijnlijk geweld aan het riet dat een natuurlijke barriere vormde om het kamp en Blueflower zag dat zij niet standhielden. Het kamp stond onder water. Vrees en blinde paniek schoot als eerste door haar heen terwijl ze daar stond en de realiteit tot haar doordrong. Ze zouden allemaal worden weggevaagd. Genomen door de rivier voor het hun tijd was. Tenzij .. De hooglanden. Hun enige hoop. Blueflower probeerde Crystalstar te lokaliseren maar in de paniek die heerste kon ze haar leider niet vinden. Dan moest ze het zelf maar even oplossen tot die tijd. Starclan had haar goedgekeurd. Ze kon dit.. ze kon dit .. Die leugen hield haar op de been terwijl ze terug de nursery in snelde naar haar kittens. Haar kittens. Die van Shatteredice. Die van alle andere queens! “Cottonpaw!” brulde ze haast hysterisch boven het lawaai uit toen ze meende een pluizige vacht buiten het de den te zien. “Cottonpaw. Luister, wat ik van je ga vragen is iets wat ik eigenlijk nooit van je mag verlangen. Maar ik moet iedereen in veiligheid brengen. Ik moet ons hier doorheen helpen. Cottonpaw..” ze voelde hoe de emotie haar dreigde over te nemen maar ze duwde dat halsstarrig weg. Tranen kwamen later. “Je hebt jezelf al bewezen toen je moedig tegen Shadowclan vocht. In mijn ogen ben je al een warrior. Ik vertrouw Drizzlekit, Mizzlekit en Kiwikit aan jou toe.” zei ze terwijl ze haar dochter strak aankeek en haar toen een duw tegen haar neus gaf. Ze boog zich langs haar heen, pakte Azurekit op in haar bek en keek Cottonpaw nog éénmaal in de ogen. Geen tijd voor lange speeches. Geen tijd om te dralen. Werk aan de winkel. Ze sprintte naar buiten en overhandigde Azurekit aan de eerste de beste warrior die ze vinden kon. “Dreamdust. Neem zoveel mogelijk katten die je kunt mee naar de hooglanden. De rivier zal verraderlijk zijn en hard stromen.” Ze overhandigde Azurekit aan Dreamdust terwijl haar hele gevoel tegen haar schreeuwde dat ze haar kindje bij zich moest houden. Haar zwakste kindje. “Breng haar in veiligheid, ze houdt het nog geen seconden uit als de rivier haar te pakken krijgt..” zei Blueflower verstikt.

Blueflower keerde zich om. Als ze nog langer zou dralen zou ze nooit kunnen weglopen. Dan zou ze bij Azurekit blijven en haar andere kittens halen en zo snel mogelijk wegrennen als ze kon. Oh, Starclan.. ze keek omhoog naar de hemel. Kijk neer op ons. Schenk ons uwe genade en uwe kracht om deze catastrofe te overleven. “Katten van Riverclan!” brulde ze terwijl ze op de hoge rots klom. Vanaf hier kon ze pas zien hoe snel het water rees en besefte ze dat vele levens verloren zouden gaan. “We worden overrompeld door een flash flood! Help elkaar! We verhuizen naar de hooglanden hoog in ons territorium waar ons tweede kamp schuilt. Warriors-” ze verhief haar stem om boven het gedonder van het water en de stemmen te komen. “Ik wil dat elke warrior die fysiek in staat is om de queens en de kittens te helpen dat doet. Senior warriors! Help waar je kan en zorg dat er geen elder, geen kitten en geen queen achterblijft. Onze top priotireit is om iedereen veilig op het droge te krijgen, we hergroeperen bij het kamp in de hooglanden!”

samenvatting:

Iedereen wordt naar een 2de riverclan kamp HIER gebracht.

Tranen kwamen in zijn ogen toen zijn pootjes opeens helemaal nat werden. Hij was net nog aan het spelen geweest met zijn tweelingzus, maar- maar nu was alles opeens nat en het water was eng en hij kon nog helemaal niet zwemmen. "MAMA!" riep hij hard. In zijn paniek kon hij haar niet vinden. W-waar was Laurel heen?? Hij klom zijn nest in, maar zag niemand. Hij piepte een aantal keer hard, in de hoop dat iemand hem kwam helpen. Hij voelde dat zijn nest ook nat werd. Oh nee, oh nee!

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonpaw had niet eens doorgehad dat er water aankwam. Nee, ze lag met één oog dicht in de zon, badend in de warmte die er eindelijk was. Zelfs zij, die meer een ijsprinses was, kon het geluk zien van de zon op haar pels en hoe slaperig het haar maakte. Maar opeens hoorde ze haar moeder brullen, duidelijk paniek in haar stem, en Cottonpaw was klaarwakker. Ze sprong op haar poten en toen zag ze het ook, water. En meteen ging haar blik daarna naar de nursery, waar haar moeder was. Ze sprong er in een paar snelle passen heen, waar haar blauwe ogen strak op haar moeder gericht waren. Ze knikte kleintjes toen ze sprak dat ze een grote verantwoordelijkheid had. Haar broertje en zusjes, zij moest ze het kamp uit brengen. En Cottonpaw snorde toen ze sprak dat haar moeder dacht dat ze al een warrior was in haar ogen. Cottonpaw duwde haar voorhoofd nog even tegen de hare, ze waren al praktisch even groot. ‘Komt goed mama, je kan op me rekenen,’ miauwde ze met makkelijk opgewekte vrolijkheid. Het was allemaal gewoon één groot avontuur. Mama pakte haar kleinste zusje, Azurekit, de zwakste en ze liep naar buiten. Cottonpaw boog zich over de andere drie. Oké, één groot avontuur.

‘Dus jongens, jullie gaan met mij mee! Blijf dichtbij me, vroeg of laat moesten jullie toch leren zwemmen,’ pruttelde ze vrolijk, waarna ze toch met enige haast de drie tegen hun achtersten duwde om ze uit de nursery te hoeden. Ze wenkte de drie met haar staart en daardoor kreeg ze een fantastisch idee, terwijl het water al sneller optrok dan ze had verwacht. Nooit had ze zoiets gezien. ‘Oké allemaal! Pak mijn staart vast, en die van elkaar, en laat niet los! We gaan als een ketting.’ Gewoon het water zo in, ze zou ze wel op sleeptouw mee kunnen nemen. Ze waren al zo groot, en bijna apprentice, toch? Een beetje met hun pootjes slaan in het water. Het was een spelletje, niets minder.

Tag: @Kiwikit  @Drizzlekit.  @Mizzlekit</sub>

De hysterische stem van zijn moeder wekte hem ruw. Hij knipperde zijn tweekleurige oogjes open en keek verbaasd om zich heen. Wat, wat was er aan de hand? Cottonpaw was hier en mama nam Azurekit mee en Mizzlekit was nog niet eens goed wakker toen zijn grote zus mauwde dat zij met haar mee zouden gaan, dat ze toch ooit zouden moeten leren zwemmen. Zwemmen? Waarom moesten ze nu al leren zwemmen, ze waren nog geen apprentice toch? Hoewel het katertje heus wel wou leren zwemmen, geen probleem hoor. Hij snapte het allemaal niet zo goed. Maar toen ze de nursery uitstapten werd het plots allemaal duidelijk. Water, zo veel water. Alsof de rivier zich tot bij hen gebracht had. Hij had niet eens geweten dat er zo veel water bestond op de wereld. "Wauw!", mauwde hij met grote oogjes, eerder verwonderd dan bang. Cottonpaw leek vrolijk, dus dan moest alles vast goed zijn. En mama, mama was vast bezorgd om Azurekit want misschien kon die nog niet zo goed zwemmen. Cottonpaw mauwde dat ze allemaal haar staart vast moesten pakken. Mizzlekit keek even zijn twee zusjes aan. Kiwikit zou achteraan moeten gaan, want zij had geen staart waar iemand zich aan vast kon houden. "Ok, Drizzle, jij in het midden, Kiwi achteraan en ik vooraan, ok?", mauwde hij zijn zusjes toe. Hij was waarschijnlijk de sterkste, dus hij zou vooraan gaan zitten om het gewicht van zijn twee zusjes te dragen en Drizzlekit zou dan enkel Kiwi moeten vasthouden. Dan zouden ze allemaal veilig zijn, toch?

Paniekerig keek hij om zich heen toen hij zag dat Mizzlekit, Drizzlekit en Kiwikit al opgehaald werden. Oh nee, oh jeetje, dadelijk bleef hij als enige over! Maar toen hoorde hij opeens zijn naam in een heel bekende stem, en zijn kleine hartje maakte drie gelukkige salto's toen hij de witte vacht van zijn papa herkende. Meteen was hij gerust gesteld en niet meer zo bang voor het water dat nu al tot de helft van zijn pootjes kwam. Het was nu alleen nog maar heel koud, niet meer zo eng. Hij knikte wild met zijn kop toen zijn vader zei dat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken, en zijn traantjes van net waren nu niet meer van verdriet maar blijdschap. "Papa!!" riep hij waarna hij zich gelukkig op liet pakken. Snel stak hij zijn neus in zijn vaders vacht. Alles kwam goed. "Ik- ik weet het niet papa," zei hij toen zachtjes op diens volgende vraag. Hij wist niet waar mama en zus waren.. Een rilling trok door zijn lichaam. Klein Violetje was nog niet gewend aan het koude water waar alle apprentices en warriors dagelijks doorheen zwommen.

Ze werd wakker in een nat nest. Violetkit had toch niet..? Nee. Laurelkit keek verbaasd om zich heen en mauwde zachtjes. Koud en nat. "Wat gebeurd er?" vroeg ze aan haar broertje. Het was het water! Er was overal water in de den. Er kwam een grijns op haar gezicht. Ze heette niet voor niets RiverClan! Laurelkit kwam overeind en sprong het nest uit. Tussen alle katten en ander kittens die opgehaald werden viel ze niet echt op. "Zeg maar tegen mama dat ik het water terug ga duwen! Ik ga ons redden." riep ze achterom naar haar broertje terwijl ze door het water heen stapte naar buiten. Het werd wel steeds dieper en dieper. Maar als ze heel hard zou duwen, dan zou ze het water terug de rivier in krijgen! Ze geloofde heilig dat ze die kracht had.

Tag: open! Laurel is het water aan het terug duwen.

Ze had haar intrek nog niet genomen in de nursery. Iets wat misschien wel zou moeten onderhand, maar ze had ze lang mogelijk door willen gaan. Zodat ze er hopelijk zo min mogelijk vragen over zou krijgen. Maar als ze heel eerlijk was ging bijna niks meer volgens plan door het extra gewicht. Jagen ging niet zoals ze wilde, zwemmen ook niet meer. Wat ze alleen niet had verwacht was dat er vandaag iets goed mis zou gaan. De rivier trad buiten zijn oevers en voor ze het wist had ze het water aan haar poten staan, dat ook nog eens bleef rijzen. Nee, ze was niet bang voor water, kon zelfs goed zwemmen, maar dit steeg snel, te snel bijna. Ze hoorde de woorden van Blueflower wel, ze moesten er zeker van zijn dat alle elders, queens en kittens het kamp uit waren. Dat was niet te moeilijk hoopte ze, ook al vergat ze hierbij misschien dat ze zelf onder categorie queen zou horen nu. Toch begon ze een weg richting een van de dens te maken om te zien of er nog katten waren die hulp nodig hadden.

Ze had nog nooit zoveel water gezien en nu was het midden in het kamp. Ze hoorde haar moeder wel dingen zeggen, maar het was duidelijk dat Cottonpaw voor hun moest zorgen en dat ze zouden moeten gaan zwemmen mogelijk. Met grote ogen keek ze naar het water. Het was niet alsof ze het eng vond, maar spannend wel. Cottonpaw deed vrolijk, maar ze was er wel wat onzeker over allemaal. Toch nam ze Mizzlekit's staart tussen haar tanden en merkte ze op dat Kiwikit in die van haar beet. Hoe gingen ze dit doen? Gewoon pootjes bewegen?

Tag: Cottonpaw, Mizzlekit, Kiwikit

De rivier was teruggekomen. Ze voelde het in de lucht, de kou was geweken. Ze hoorde het aan het water dat buiten haar huis kolkte, en aan het geschreeuw van haar clangenoten. Ze rook het water zelfs, dichterbij en gevaarlijker dan ze het ooit had meegemaakt. Dat alles vanuit haar besloten den. Nog niemand was naar haar toegegaan. Crystalstar keek toe terwijl een dun straaltje water over de vloer van de ingang kwam, spoedig zou er meer zijn. En het zou niet het fijne heldere water zijn waar ze met z'n allen in hadden leren zwemmen. Dit water zou ijskoud zijn, en gemengd met modder. Een moment lang kwam de leader niet in beweging. In dat moment was ze verzonken in gedachten. Starclan had al veel van haar genomen; haar overwinning, haar kind en haar eerste liefde. Ze had kunnen lachen. Lachen en huilen in dezelfde waanzin die greep van haar had genomen toen ze het levenloze lichaampje voor haar nest had gevonden. Maar geen enkel geluid verliet haar keel. Het straaltje water werd breder, en veranderde in een stroompje. Als ze niet snel wegging zou ze hier al natte poten krijgen.

En dus ging ze weg. Crystalstar kwam op uit haar den en zag dat haar deputy op de verhoging stond. Ze had de clan al geboden om het kamp te verlaten en richting de hooglanden te gaan. Ze was een goede kat, die Blueflower, een goede keuze. Desondanks had haar stem niet het gewicht, en zij niet de stalen zenuwen van haar leader. Crystalstar zou de exodus moeten leiden, en als laatste weg moeten zijn. "Blueflower! Ga! Neem de Warriors mee en ga!" Riep ze omhoog naar haar deputy, terwijl ze naast haar de verhoging op klom. Vanaf dat punt zag ze de ravage die het water al aan haar kamp had aangericht, maar ze zou zich er niet door laten verlammen. "Breek de ingang van het kamp open! Breek het riet! Ontsnap!" Als ze allemaal door die kleine doorgang moesten zouden er katten verdrukt raken, en op den duur verdrinken. Een kamp kon herbouwd worden, de levens van deze katten zouden niet teruggeven worden. De enige die die gave had, stond hier vanaf haar verhoging te schreeuwen. Oh Starclan, waarom.

Tag; Blueflower & Clan

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Het was een spelletje, gewoon een avontuurtje. Het was leuk! Cottonpaw vertelde dat meer aan zichzelf dan aan haar siblings, die toch ook allemaal het avontuur geproefd te leken hebben. Mizzlekit orderde zijn zusjes om in formatie te komen en voor ze het wist waren ze aan elkaar gehaakt. Cottonpaw zwiepte haar staart voor haar broertje, hij zou die van haar vast moeten pakken. ‘Oké, het is belangrijk dat je de staart van je voorganger zo hoog mogelijk houdt! Wie dat het beste kan, wint!’ miauwde ze opgewekt. Ja, een spelletje! En het zou hun meer moeite doen om hun kopjes boven water te houden. Het water likte al aan haar voorpoten en het was ijskoud, en het deed haar weer herinneren aan de keer dat ze met Hermitshell door het ijs was gezakt. ‘Zwemmen is niets anders dan lopen door water, jullie zullen zien dat het makkelijk is! Geen zorgen,’ miauwde ze, waarna ze haar ketting op sleeptouw richting de uitgang van het kamp probeerde te brengen, waar het water toch steviger stroomde dan ze had verwacht.

Maar er was iemand die hulp aanbood. Ze glimlachte naar de grijze kater. Ze had ze nu net zo mooi voor elkaar, braaf, als een ketting. En een voordeel, zolang ze de staart van hun voorganger voor hadden, konden ze ook niet mopperen. ‘Oh, dankjewel, Lionstrike,’ miauwde ze zoetjes. ‘We zijn een ketting, als je wil aansluiten en opletten dat we niet breken, zou dat fantastisch zijn,’ miauwde ze. Cottonpaw was ergens verbaasd hoe ze haar kalmte wist te bewaren, dat ze nog hele zinnen kon spreken, dat het geschreeuw om haar heen, haar zenuwen niet deed omhoog deed katapulteren. Nee, dit was een spelletjes. Ze keek nog eens achterom naar haar slinger en een vastberaden blik stond op haar gezicht, waarna ook eindelijk de stem van Crystalstar door het kamp heen bulderde. Breek de muur. Haar kop ging naar het riet. Oké, niet haar verantwoordelijkheid, zij moest haar familie eerst redden. ‘We gaan,’ miauwde ze resoluut, en ze begon haar siblings het water in te leiden.

Tag: Kiwikit, Drizzlekit, Mizzlekit & Lionstrike</sub>

Het was in een keer chaos. Eerst had de kitten nog vrolijk gespeeld en toen ineens werd de nursery overspoeld door een kleine gold water die haar pootjes kletsnat maakte. Dat hoorde niet. Het water bleef rijzen, en stemmen schreeuwden om haar heen. Specklekit keek wild de nursery rond, opzoek voor haar mama en broertje. Waar waren ze? “Mama!?” Gilde ze luidkeels. Ze vond dit alles behalve leuk. Ze had immers nog niet veel meer als pootjebaden in een klein poeltje gedaan. Dit water kwam snel naar binnen en raakte al bijna haar buikje. Alle kittens werden ineens de nursery uit gehaald en de lichtgekleurde calico volgde, want ze wist niet wat ze anders moest doen. De warriors die in de buurt stonden konden haar vast wel helpen, toch? Ze waren warriors; groot en sterk. “Mama!? Stormkit!?” Gilde ze nogmaals luidkeels. Oh, waar waren ze nou?


-open