Boos

Settleddust deed een laatste check voor de avond langs de grenzen, even in zijn eentje. Hij had zijn apprentices er samen op uit gestuurd om te jagen en er een competitie van gemaakt. Een beetje motivatie kon nooit kwaad. De winnaar hoefde morgen niet met hem mee op de ochtend patrouille. Settleddust had die middag geslapen en zou voor het compleet vallen van de avond weer even langs kamp gaan, voordat hij de nacht weer weg zou gaan. De nachten waren nu degene waar hij zich het prettigst voelde. Verstopt, verscholen, met enkel de sterren boven zijn hoofd. De kou hield hem wakker, scherp en de stilte oplettend. En meestal was hij alleen, weg van moeilijke vragen. Maar nu stond de zon laag en wierp ze lange schaduwen. Ze vielen comfortabel over zijn schouders toen hij langs de grenzen liep, en zijn gedachten dwaalden weer af naar de huidige stand van zaken. Het maakte hem zoals elke keer weer kwaad. Hij kon het gewoon niet geloven wat er gebeurde. En niemand mocht het weten. Die rogue zou in hun kamp blijven. Als iemand hem spotte bij de grenzen, dan waren ze done. Dan zou niemand hun meer respecteren, dan waren ze verder gezakt dan Crystalstar, die de honden gebruikt had om te vechten. Als ze ze vrijwillig in hun kamp lieten. Hij schaamde zich ervoor, hij schaamde zich voor zijn leider, hij schaamde zich voor die hele oorlog. Het was vernederend en hij haatte het. Hij haatte het dat hij niet meer had kunnen doen. Hoe hard hij ook werkte, het leek nooit genoeg te zijn. Altijd ging er weer iets mis.

+ Blazesong

In de ondergaande zon was de rode pels van de Windclan deputy als vuur. Hij had hem al gespot. Hij was ook moeilijk over het hoofd te zien, op zo'n kaal en treurig gebied als die van Windclan. En toen stonden ze tegenover elkaar, en Settleddust zag dat de Windclan deputy ook niet de beste dag had gehad. Niet dat Settleddust er een wedstrijdje van wilde maken, maar zijn leven op het moment was Foxdung. Het boeide hem niet meer of hij kinderachtig was, of kleinzielig. Zijn woede was gerechtvaardigd. ‘Blazesong,’ reageerde Settleddust terug op de kleine deputy. Hij vernauwde eventjes zijn ogen. Wat moest hij hier tegen zeggen. ‘Ik zou kunnen vragen hoe het gaat, maar volgens mij gaat het ruk, of niet?’ miauwde hij tegen hem. Hij kende Blazesong als een beetje een pessimist, dus je moest zijn woorden met een korreltje zout nemen. Maar hij verborg het nu slechter dan normaal. Zijn glimlach was nep. ‘Is het persoonlijk, of is het Windclan?’