and so I named the stars

<sub>In stilte had de oude kater elke nacht hij zijn zoon gezeten. Hij had geluisterd naar zijn woorden en was bij hem gebleven tot hij zijn ogen sloot en de slaap hem meenam naar dromenland. Dat waren de momenten dat Bee ook wat rust leek te vinden, al was er nog niet de zekerheid dat zijn slaap droomloos zou zijn.

Nachten gingen voorbij en elke nacht deed het hem steeds wat meer pijn om zijn zoon zo te zien. Bij de tribe of endless hunting had hij niet geluisterd naar wat er over hem fluistert werd. Nee. Dit was zijn eigen vlees en bloed, zijn jongen.

Bee that chases pollen voelde zijn hart breken voor zijn zoon. Zijn zoon die al zo veel meegemaakt had in zijn leven en geen seconde rust leek te krijgen. Op momenten zoals deze wilde hij dat hij de aarde nog bewandelde, fysiek. Maar aan de andere kant wist de kater ook dat het misschien beter was zo. Zowel lichamelijk als mentaal was hij flink achteruit gegaan, iets wat Day alleen maar meer zorgen aan zijn kop zou geven als hij eenmaal zou beginnen met dwalen.

Het was de zevende nacht. Ze waren al weer een week verder. Bee bewandelde het pad naast zijn zoon, echter ietwat langzamer. De tribe of endless hunting had zijn lichamelijke toestand niet veranderd. Alleen zijn mentale. Met een zucht luisterde hij weer naar zijn zoon, wensende dat hij iemand had die hem kon opvangen. Een ouder figuur, een broer of een zus. Iemand anders dan een geliefde waarvan Bee niet eens wist hoe dat nou precies zat. Hij zou zijn oude kop er ook niet meer over na laten denken. Nee. Pas als hij zijn kleinkittens eindelijk had. Er speelde een vermoeide glimlach op zijn snuit. Day was vast nog niet vergeten hoe vaak zijn vader wel niet aan zijn oor zeurde voor kittens.

”Day, mijn zoon...” bromde de kater zacht, al wist hij dat hij hem niet kon horen. ”Ik ben hier. Ik ben er voor je. Ik sta naast je.” Zijn stem klonk rauw in zijn eigen oren, rauw van emoties die hij voelde voor zijn kind die in zijn ogen nog maar net uit de nursery kwam. Naast hem. Ja. Niet voor hem, niet achter hem, maar aan zijn zijde. Met elk woord dat hij sprak streelde de wind door de chief zijn vacht, maar in tegenstelling tot de koude, kille wind die door de bergen joeg was hij bijna warm. Warm als een knuffel van zijn vader. Warm als de liefde die hij voor zijn zoon zou blijven voelen. Warm. Want zijn zoon kon nog zoveel fouten maken, maar bij Bee was hij altijd vergeven nog voordat het gebeurd was. Hij was zijn zoon en hij was ondanks alles trots op hem.

[ reactie op: https://www.warriorcatsnl.com/t46172-schuld-gesloten ]</sub>