Dancing on tables

Settleddust zijn oogleden voelden gewoon permanent zwaar aan. Het koste hem fysiek moeite om geheimen te houden, om altijd puntgaaf eruit te moeten zien, terwijl hij vanbinnen een wrak was. Het hielp ook niet dat hij honderd dingen deed om zichzelf af te leiden. Hij zuchtte en haalde een keer een poot voor zijn ogen langs. Oké, let's go. Hij moest doorgaan. Maar opeens lag er iets voor zijn voeten. Iemand. Iemand die heel erg aan het klagen was. Settleddust keek ongeamuseerd toen Inkspots letterlijk voor hem op de grond viel en hij rolde erg met zijn ogen, maar ergens was en een minuscuul glimlachje op zijn snoet gekropen. Inkspots was de enige die wist waar hij doorheen ging. Maar Settleddust wist niet of hij nou gewoon expres irritant deed, of hem probeerde op te vrolijken. Hij keek de gevlekte kater aan, die hem met grote ogen aankeek. Maar Settleddust hield zijn gezicht strak. ‘Nee.’ Hij bleef kort. Hij had het druk. Hij had vast wel iets te vinden. En hij wist niet of hij nog een avontuur met Inkspots zou overleven.

Settleddust had zó geen tijd voor Inkspots. En hoewel hij zijn vriend waardeerde. Hij was de enige waarbij hij zijn ei echt kwijt kon, maar hij hield zichzelf nog steeds erg gereserveerd. Hij durfde gewoon nauwelijks alles hardop uit te spreken. En bovendien zou Inkspots het nooit echt begrijpen. Hij wist misschien hoe het was om verliefd te zijn, Settleddust had heus wel gezien hoe zijn ogen naar Carameltwirl gingen als ze voorbij liep, maar hij kende niet zulke, onmogelijke, hartbrekende liefde. Die voor Seamist, en die voor zíjn kittens. Nee, hij bleef jolig en onbezorgd, vrolijk en verschrikkelijk irritant. Maar hij was zijn vriend. En hij bleef aan zijn kop zeuren. Settleddust liet lachend zijn kop wat hangen terwijl hij nee schudde. Nee, nee. Hij had vast iets beters te doen. Maar hoe hij naar Inkspots keek die smekend over de grond rolde, moest hij toch wat lachen. ‘Oh, oké dan,’ bracht hij er wat met tegenzin in, maar zijn groene ogen glommen wat speels. Dat hadden ze al weken niet gedaan. Zijn tong ging even langs zijn lippen, waarna hij zich zonder waarschuwing op de Bengaal liet vangen en speels aan zijn oor probeerde te trekken. ‘Wat gaan we doen, pappie?’

Settleddust had in één keer bullseye, want Inkspots kon er niets tegen doen toen hij bovenop hem sprong. Settleddust moest zelf een beetje giechelen als een jochie, maar Inkspots kreunde wat. Oh dit klonk weer heerlijk, ging lekker. Vervolgens toen Inkspots begon te praten. Er kwam wel vaak onzin uit de bek van de kater, en om toe te geven, hij had zelf de voorzet gegeven, maar Inkspots twijfelde dan ook geen moment om er te erg op in te gaan. Maar terwijl hij onder hem wurmde, werd hij eerst afgeleid door zijn gewicht. Settleddust rolde zijn groene ogen. ‘Dat heten spieren, Inkie,’ miauwde hij, waarme hij met een stoere blik zijn schouders flexte. Hij had niet verwacht dat hij vervolgens poten om zijn nek kreeg en voor hij het wist lag hij bijna met zijn borst op zijn neus. Helemaal toen Inkspots in zijn vacht begon te spreken, hele foute woorden. Settleddust begon hardop te lachen. ‘Stop, jij freak,’ miauwde hij lachend, waarna hij zijn voorpoten op zijn gezicht zette en probeerde zich van hem af te duwen. ‘Wat is er mis met jou?!’

Settleddust grinnikte toen hij weer begon dat hij dik was. Maar ja dik of niet, hij had nu de overhand, Inkspots was onder zijn genade. Hm, nu hij erover dacht, misschien was hij wel de pappie. Hij grinnikte bij de gedachte en bracht zijn kop iets dichter naar de bengaal. ‘Spieren, Ink. Jij bent ook niet slank, gewoon zwak,’ plaagde hij. Maar voor hij het wist lagen ze in een soort omhelzing, terwijl hij zijn achterste nog met zijn achterpoten in de lucht wist te houden, maar  zijn kin tussen de oren van de ander en zijn gezicht in zijn nek, die hij wist af te weren met een voorpoot op zijn dikke hasses. Settleddust probeerde zich nog verder uit zijn grip te krijgen, maar Inkspots begon te kletsen met een poot op zijn wang en Settleddust moest weer hardop lachen bij het gezicht alleen al. Hij was zo dramatisch. ‘Kop op, groei wat ballen, Inkspots,’ miauwde hij nog steeds lachend. ‘Je bent toch niet zo broos? Ik dacht dat jij wel van een beetje ruig hield.’ En met die woorden liet hij zijn achterste vallen, hopelijk om midden op zijn buik te landen en hem het lucht uit zijn longen te slaan.

Settleddust rolde overdreven met zijn ogen. Well-toned? En wie was hier nou degene die in de winnende positie zat. Hij kon hem met een simpele beet vermoorden als hij dat wilde. Maar nee, hij zou dat natuurlijk nooit doen bij zijn beste vriend. ‘Precies goed? Is dat wat je tegen de meisjes zegt?’ snorde hij naar de kater. ‘Of betekent dat dat je ergens moet compenseren?’ Een ondeugende glimlach stond op zijn gezicht. Hij hield zijn stem wat gedempt, niet iedereen hoefde dit te horen. Van buitenaf was dit natuurlijk een goedaardig speelgevecht, ook al was hij deputy. Even ging zijn groene blik door het kamp. Het leek sowieso erg rustig. Bij StarClan, zijn kittens moesten diet niet horen. Helemaal niet toen hij zijn achterste op de buik van de bengaal liet vallen en hij direct weer begon te miepen over zijn gewicht. ‘Ik heb gewoon de dad-bod,’ grinnikte hij. ‘Woest aantrekkelijk, ik weet het,’ miauwde hij met een zwoele blik. Hij grinnikte nog een keer zachtjes, waarbij de punten van zijn tanden waren zien. En toen hij nog eens probeerde te mopperen dat hij niet wilde stikken, verslikte Settleddust zich bijna. Oh mijn hemel, hij had de perfecte opmerking hiervoor. ‘Oh nee? Ik dacht dat jij wel van die kink hield,’ miauwde hij speels, waarna hij zijn voorpoten op zijn nek zette. Dat was pas echt stikken.

Settleddust moest hardop lachen toen hij zo beledigd keek. Verontwaardigd zelfs. Hij begon zichzelf vervolgens te verdedigen door te zeggen hoe perfect hij wel niet was. ‘Oh, maar daar doelde ik niet op, Inkie,’ snorde hij poeslief, waarna zijn ogen eventjes naar beneden gleden, voordat hij weer begon te giechelen als een jonge poes. Dit kon echt niet. Ze gedroegen zich echt als hitsige jongens die net poezen ontdekt hadden. Maar soms moest het kunnen, toch? Toen hij hem vervolgens bijna lelijk noemde, liet hij een indrukwekkend pruillipje zien. ‘Auw, recht door mijn hart, in honderd stukken,’ miauwde hij met de meest zielige stem die hij maar kon opzetten, terwijl duidelijk de pretlichtjes nog in zijn ogen te zien waren. Hij liet zich niet zomaar pesten. Maar toen ze eindelijk in een heel ongemakkelijke positie kwamen, kon Settleddust de schijn niet langer inhouden. Een uitzondering voor hem? Hij proeste het uit, waarna hij speels naar de wang van de bengaal sloeg. ‘Oh bij StarClan, jij freak!’ schreeuwde hij uit, waarna hij van hem af kwam. De deputy wist dat hij het niet serieus bedoelde, maar kom op. Inkspots had gewonnen, zo ver kon hij echt niet gaan.

Een brug te ver? Hij kon het niet laten om weer hardop te lachen. Settleddust vond zichzelf natuurlijk hilarisch. Helemaal die opmerking van Ink, dat maakte het helemaal af. Kom op, zulke grapjes konden zo nu en dan toch? Maar toen hij vervolgens door het kamp begon te roepen, werden zijn groene ogen wat groter. Oh no, oh no. Settleddust probeerde zijn ogen poten op de bek van de ander te krijgen. ‘SSsst!’ probeerde hij hem te sussen. Hij hoefde echt niet zo hard te gillen. ‘Doe normaal!’ sprak hij, nu wel ook lachend. Maar toen hij eenmaal van hem af was, probeerde hij met snelle passen wat afstand tussen hem en de bengaal te maken, maar hij zou dat niet laten gebeuren. ‘Ik ga het helemaal niet goed met jou maken,’ miauwde hij, waarbij hij achterom keek. ‘Volgens mij staan we quite.’

Settleddust vroeg soms echt af wat er allemaal door de kop van Inkspots speelde. Het was vast een heerlijk bestaan, zo zorgeloos. Het speet hem dan ook dat hij hem met zorgen had opgestapeld. Maar voor nu zou het het onderwerp zijn voor een comeback op Ink zijn woorden. Voor één nacht? Zijn groene ogen flitsten weer terug naar de bengaal. ‘Jíj hebt vrouw en kinderen,’ miauwde hij. Ze wisten allebei dat het niet zo was, dat het A, zijn kinderen waren en B, dat Airwisp een niemand was voor hem. ‘Tenzij jij meer weet van die one-night stands,’ miauwde hij plagend. Hij werd al gezien als de flirt van de clan, het zou niemand verbazen als hij vaker de bosjes deelde met anderen. En toen hij voorstelde dat beide quitte stonden, begon hij alweer te mopperen. ‘Dan zal ik het simpeler voor je maken: Ik ben jou niets verschuldigd.’ Een glimlachje stond op zijn lippen. Oh god, ze waren echt kleine kinderen midden in het kamp.

Oh mijn god. Inkspots was veel, en hij was ook nog eens ontzettend koppig. Hij gaf niet op. Nu-uh. Op dit punt wist hij niet eens meer wat hij van hem wilde. Of het nou plagen was, of lol trappen. Maar serieus, nee toch? Niet echt. Ze waren vrienden. Beste vrienden. En toen hij weer begon over één nacht, proestte Settleddust het weer uit. ‘Oooohh, cheater,’ sprak hij kinderachtig naar zijn vriend. ‘Je weet wat ze over cheaters zeggen.’ Eens een cheater, altijd een cheater. Al zag hij Inkspots er niet voor aan. Niet echt. Hij was bijzonder loyaal. Aan hun clan, aan hun vriendschap. Misschien meer aan hun vriendschap. En toen hij uiteindelijk weer begon te jammeren en te dreigen met klikken. Settleddust zijn ogen werden groot. Hij kon niets anders denken dan aan zijn kinderen. Dit was nu officieel niet grappig meer. Hij draaide zich dan ook fel naar de kater en keek hem een keer strak aan. ‘Niet. Doen,’ siste hij zachtjes onder zijn adem. Dat was hun geheim. Hij kon niets anders dan zijn leven in Inkspots zijn poten leggen, hem voorwaardelijk vertrouwen. Maar alsjeblieft, dit lag gevoelig. Erg gevoelig.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Inkspots probeerde het goed te maken. Beter van wel. Settleddust wierp zijn vriend een blik die kon doden. Toen hij miauwde dat hij mee moest gaan, rolde hij zijn ogen. ‘Pas als je sorry zegt,’ voegde hij er toen toch wel op een speelse toon aan toe. Maar Inkspots kon het niet laten om nog even een spicy opmerking eraan toe te voegen. Hij lachte schamper. ‘Oh ja, want ik ben de hunk van de clan,’ miauwde hij sarcastisch. Hij had niet bar veel poezen achter hem aan lopen, en om eerlijk te zijn liep hij ook achter niemand aan. Hij had maar één liefde, en die was onbereikbaar en bovendien verpest. Hij keek naar zijn vriend en liet een zucht over zijn lippen heen rollen, waarna hij hoofdschuddend lachte. Maar hij hield voet bij stuk. Hij zou pas meegaan als hij een oprechte sorry zou horen. Hij moest smeken op zijn blote knietjes.