King [spt]

De nacht was gevallen, maar er hingen teveel wolken voor de sterren en de maan om te schijnen. Niet dat het nodig was, het onvriendelijk, gele neplicht van de twolegs was fel genoeg om zijn pad te verlichten. Rusteloos ijsbeerde hij heen en weer, waarbij zijn scherpe nagels tikten op de harde stenen. Met iedere seconde leek de thunderclan geur verder van zijn vacht te vervagen, en met iedere seconde was hij later. Na wat een eeuwigheid leek te duren zag hij twee ogen glimmen in het duister van de bosjes die nog net tot Thunderclan behoorden. "Eindelijk," grauwde hij, zijn schitterende ogen gaven weg dat Coppertusk niet blij was.

[Stagstar] 

"Welke idioot heeft hem gevonden?!" herhaalde hij briesend zijn woorden. "Je hebt me laten vallen, Stag! Je deed niets terwijl ik verbannen werd! Dat is volgensmij iets belangrijker! Ik ren waar jij rent, maar door jou ben ik hier nu alleen," hij had hem een toekomst beloofd. Een die rooskleurig was voor Thunderclan, een die rooskleurig was voor hem... En bovenalles één waar ze samen waren, niet gescheiden door een grens.

Hij knarste met zijn tanden, vooral omdat hij wist dat de ander gelijk had. Maar op dat moment had het echt geleken, zo echt. Op dat moment had hij gedacht dat alles slechts een toneelstuk was, en hij de val zou moeten nemen. Maar van binnen had hij het geweten, dat was waarom hij zijn naam niet had genoemd, waarom hij zijn eer had ingeslikt en hier op hem had gewacht. En toen hij kort een staart langs zijn wang kreeg, leek alles weer op het juiste pad te komen. Zijn haren zakten wat en hij keek weg, enkel het puntje van zijn staart tikte nog één keer tegen de grond. Een stilte viel. "Natuurlijk vertrouw ik je, Stagstar," gaf hij toe met een brom. "Je bent mijn leider... En mijn vriend," zijn enige vriend, de enige die hem bij bleef door alles. "Ik denk dat het Smouldertongue was, de vogelverschikker," met een brandende blik keek hij hem aan. "Thornstar kwam terug met een paar katten, ik denk dat hij nog een patrol eropuit heeft gestuurd. Misschien weet hij meer dan hij voordoet,"

Smouldertongue was een nietsnut, een idioot, een sukkel. Maar, iets lag hem er toch niet lekker bij. "Hij ziet nog steeds niet in wat juist is," gromde hij. "Denk je dat we hem erbij hadden moeten betrekken? Dat hij het dan wel had begrepen?" heel eerlijk, hij betwijfelde het. Maar iets in hem wilde hem niet wegcijferen, iets in hem wilde Smouldertongue... Tja, niet dood hebben. Hij schudde zijn kop, kon niet geloven dat hij nog iets van genegenheid voelde voor de kater. Maar Stagstar raakte hem aan, en hij wist wat duidelijk was. Soms waren er offers nodig. Een frons trok over zijn gelaat toen hij over Eveningglow sprak. "Heb jij..." Had hij Eveningglow aan bloodclan gegeven? Zijn eigen kinderen? Hij wist het niet, en toen hij de ander aan keek wist hij het nog minder. Coppertusk slikte. Soms waren offers nodig. "Wat is het plan? Wat moet ik doen?" hij keek de ander recht aan. "Hoe zetten we dit recht?"

Stagstar had gelijk. Hij had altijd gelijk. Smouldertongue zou het nooit snappen, hij zou enkel proberen om Thornstar te steunen, als de schaap die hij was. Maar ergens lag het hem toch niet lekker, stak het als een kiezel tussen zijn pootkussentjes. Coppertusk zuchtte, dwong zichzelf om het af te schudden. Er was een belangrijker doel voor ogen. Een juist doel, maar de middelen... "Wat?!" bracht hij luid uit, luider dan de bedoeling was. Zijn ogen onderzochten zijn blik, maar Stagstar was bloedserieus. "Je hebt die ratten verteld om Eveningglow te doden? Je hebt me daar niets over verteld!" siste hij. Moorden, moest hij voor hem moorden? En van alle katten, was Evening degene geweest waar hij zich ooit naast had gezien. Ooit had hij gedacht dat ze misschien samen iets konden starten, een gezin. En hoewel hij haar met liefde in zou ruilen voor Stagstar aan zijn zijde, als vriend, wist hij dat haar bloed zijn poten zou branden. Waarom had hij zich van haar ontdaan? Waarom had hij niets gezegd?