I'll hunt you down

Eindelijk waren ze terug in het goede Bloodclan. Niet echt het soort van kamp dat ze had verwacht maar het was tenminste wel een winst dat de Elite erin geslaagd was een stuk van Thunderclan te jatten. Misschien waren al die bloodclanners toch niet zo nutteloos als ze dacht, of was er zoveel veranderd sinds ze weg was? Ach, het boeide niet echt. Het maakte haar ergens best wel trots van haar groep.

Rustig likte ze haar vacht schoon terwijl ze weer in de goede oude schaduw zat zoals vroeger. Even haar oude leven terug ophalen want teveel verandering was nooit goed. Terwijl ze haar poten likte gleden haar rode ogen over de katten heen die passeerden en haar blik ving één specifieke, namelijk het kind dat ze had meegenomen uit de bergen, Fawn. De zwarte kattin zette haar poot weer op de grond en zette zich recht waarna ze naar de kleine toestapte. “Fawn”, knikte ze ter begroeting. “Bevalt het je hier al wat?”. Anders zou de Elite het kind wel schapen zodat zij gewend zou raken aan hun normen hier. Want helemaal terugyeeten naar de bergen kon helaas niet.


+Fawn <3

Haar vacht scheen niet zo meer als het in de bergen had gedaan. Heel snel was haar duidelijk gemaakt dat eten hier niet werd gegeven, maar verdiend. Niets was hier tot nu toe gemakkelijk gekomen, maar dat was hoe het hoorde te zijn. De bewegingen in deze vreemde groep waren zo anders dan de bergen, zo meer gevuld met geweld. De tribe katten waren olifanten, enorm maar vreedzaam - deze groep waren de roofvogels waar ze ooit bang voor was geweest. Nu zou ze een van hen worden. Een van de katten die anderen vreesden, die de sterren van de hemel plukten.

Ze staarde de rode ogen van de ander aan. Zmeura. Ze sprak haar naam, al voelde dat eerder aan een herinnering. "Ik heb hier geen naam, Zmeura," sprak ze monotoon en met haar grote ogen keek ze degene die haar hier had gebracht aan. "Ja. Ik hoor hier. Je hebt mij gebracht bij de roofdieren," sprak ze met een knikje."Zmeura?" vroeg haar nog prille stemmetje. "Hoe wordt ik zoals ieder hier?" ze was nog altijd klein, nog altijd onder voedt. Ze twijfelde niet dat ze er zou komen, immers hadden de sterren dit voor haar uitgedacht, maar ze wist nog niet hoe.

_{Rustig wachtte ze af op het antwoord van de kleine, hopende snel een reactie terug te krijgen. Het eerste wat ze had gezegd was dat ze hier geen naam had. Een ziel zonder naam, eentje die diep kon staren met een lege blik en de hele definitie van ruimte kon delen in één oogwenk. ‘Ja. Ik hoor hier. Je hebt mij gebracht bij de roofdieren.’, sprak de grijze kitten verder. Tja die bergkatten, van het aantal die ze ontmoet had – waren erge grote softies geweest. Maar het deed er niet toe. Nu deze ziel zonder naam hier was zou ze niet worden zoals hen en zou ze worden wat iedereen vreesde tijdens dag en nacht. “Goed om te horen”, antwoordde ze enkel erop terwijl haar frons onbewust veranderde in een klein glimlachje. Altijd goed om te weten dat de kitten hier wou zijn. ‘Zmeura? Hoe wordt ik zoals ieder hier?’. Even liet ze haar rode ogen over het kamp glijden voordat ze weer terug naar het grijze vachtje keek. “Je best doen in de Elite. Hard werken, loyaal zijn, gehoorzamen wanneer de General of de Captain wat van je vraagt”. Het was wat haar tot hier toe had gebracht. En hoe meer je deed, hoe trotser je je soms kon voelen.}