Love is a concept that I don't get

Hij zou liegen als hij zei dat hij het niet spannend vond. Of ertegenop zag. Maar hij had ja gezegd op haar voorstel. Voor hem was het immers ook belangrijk, dit gesprek. Hij had het al een tijdje willen houden, maar had het altijd uitgesteld. Had haar altijd ontweken. Shade was die dag verblind geweest door woede, wilde niets liever dan haar heel ver weg hebben. Heel ver weg van zijn kittens. Die dus niet allemaal van hem waren. Het deed hem nog steeds pijn, zoveel pijn. Hij had de poes vertrouwd, had van haar gehouden als geen ander. En dit was wat hij ervoor terugkreeg. De kater slikte toen hij haar witte verschijning zag zitten in het lange gras. Hij aarzelde, wil ergens gewoon omkeren en dit nog langer uitstellen. Voor altijd. Maar hij haalde diep adem en stapte op haar af. 'Daintywhiff,' mauwde hij zacht, haar lichtjes toeknikkend.

De poes die waar hij eens van hield was er niet meer voor hem. Dat lag zeker niet aan haar uiterlijk, dat zou nooit een probleem zijn voor de kater. Maar haar innerlijk.. Hij wilde ook weer niet te veel oordelen, maar ze had zichzelf zeker niet in een goed daglicht gezet bij hem. Het was klaar om kansen te blijven geven. 'Bedankt,' sprak de poes. Shade slikte en knikte. Hij ging zitten, maar bleef op tamelijke afstand van haar. Even bleef hij stil. 'We moeten praten,' sprak hij. Het had geen zin om er omheen te draaien. 'Over wat er gebeurd is.' Hij slikte, haalde even diep adem. 'Ik heb je nooit de kans gegeven jezelf uit te leggen.' Dus start maar.

Ja. Ze moesten praten. Ze beaamde het. De kater gaf haar de kans om het uit te leggen. Iets wat hij haar in het begin niet had laten doen. Hij was van haar weggegaan, had alles afgekapt. Was woedend geweest, verdrietig. Maar het was nu even geleden, hij had wat tijd gehad om te helen. En nu was het tijd om het af te sluiten, om verder te gaan met het leven. Ze draaide haar gezicht naar hem toe. 'Liefde is een concept dat ik niet begrijp.' Dat was haar antwoord. Haar grijns maakte hem ongemakkelijk. Hij ging even verzitten, slikte en knikte. Dat was haar antwoord. 'Ik dacht dat je van me hield.' De woorden klonken kouder dan hij had gepland, maar het waren nu ook weer emoties die wat opborrelden. 'Ik hield van je. Ik vertrouwde je.' Hij pauzeerde even, nam een diepe ademteug. 'Waarom.. Dainty? Waarom?' Waarom heeft ze dat gedaan. Waarom kon ze niet gewoon, haar kans pakken, en houden?

Het bleef stil. Lang stil. Ze was in gedachten verzonken. Shade zuchtte diep, maar bleef stil. Gaf haar de ruimte om na te denken - want dat had ze blijkbaar nodig. Het was een goed moment om even tot rust te komen. Hij wilde niet nog een keer verblind worden door emoties. 'Is het mooi om lief te hebben?' Hij staarde haar aan, wist niet hoe hij moest reageren. Dit was geen antwoord op zijn vraag. Het maakte hem niet uit hoe moeilijk het was om eerlijk te zijn. Hij moest het weten. 'Het is niet mooi als je verraden wordt door je eigen partner.' Zijn stem klonk haast nog kouder, en hij had lichte spijt dat het zijn bekje verlaten had. Kort sloot de kater zijn ogen en zuchtte. 'Het is.. Geen antwoord op mijn vraag, Dainty. Heb je me gebruikt? Voor iets? Zoals je anderen ook gebruikt hebt?' Was hij net als de rest? Een gebruiksmiddel?

Ze keek hem aan, en dit keer kwam het antwoord sneller. 'Het is niet mooi om aan de kant geschoven te worden zonder gesprek door je eigen partner,' bitste ze terug. Shade klemde zijn kaken op elkaar. Tuurlijk, dat kon hij wel begrijpen. Maar begreep ze ook waarom hij dat gedaan had? Shade had zichzelf ook verbaasd, hij was altijd van het kansen geven. Maar op één of andere manier switchte het die dag, en heeft hij haar nooit meer normaal gesproken. 'Om normaal te zijn, om... juist te voelen,' miauwde ze. Shadefeather zuchtte en keek weg van haar. 'Ik had misschien eerder naar je toe moeten komen. Om het uit te praten,' gaf hij toe. 'Maar volgens mij heb jij niet door wat het effect van jouw acties betekende.' Hij keek weer terug. Als ze niet wist hoe liefde werkte, maar het blijkbaar wel zo goed kon spelen, had ze dan ook begrip voor de consequenties? 'Je bent vreemd gegaan op je partner, op iemand die je meerdere kansen heeft gegeven, die je vertrouwde. En dan nog met een buitenclanse. En de kittens zijn hier nog bij betrokken ook.' Zijn kaken klemde zich op elkaar. De emoties van pijn borrelde weer op. De onzekerheid of hij nou wel of niet de echte vader was van al zijn kittens. 'Heb je enig idee wat dat heeft gedaan met me? Met onze familie? Je moet blij zijn dat ik je niet aangegeven heb, Daintywhiff. Want dat kan nog steeds.' Blazestar was nu immers zijn vriend. En het was een bedreiging die hij als persoon niet makkelijk zou maken. Maar hij had het gezegd, en ergens meende hij het ook. Was het wrok? Misschien. Wilde hij zijn kinderen beschermen? Dat absoluut.

Haar giechel gaf hem kippenvel, maakte hem misselijk. Hij vond het vreselijk achterbaks hoe ze reageerde. Zo goed kunnen doen alsof, en dan nog ervoor kiezen om een bitch te zijn. Shadefeather wist niet waar het mis gegaan was met haar, of met hem. Maar hij had spijt van zijn keuzes. Zoveel spijt. Hij had haar gewoon moeten laten gaan. De woorden die ze sprak lieten zijn nagels uit hun hulzen glijden, de grond in. Ze daagde hem uit. Net zoals hij had gedaan, maar zij deed het nog zoveel erger. Insinueerde dat het wel iemand kon zijn die hij kende. Dat het niets had gedaan voor hun familie. Nee, omdat die familie er nooit geweest was, door haar acties. Om vervolgens het onderwerp compleet te veranderen. Hij schudde zijn kop. 'Daar gaan we het later over hebben, Dainty,' sprak hij. Hij was hier helemaal klaar mee, maar moest zich rustig houden. Want dit moest uitgepraat worden, voor zijn mentale gezondheid en voor de opvoeding van hun kittens. Hij snoof. Hun. Zelfs dat had ze van hem afgepakt. 'Wij zijn hier namelijk nog lang niet uitgepraat. Jij vroeg of ik wilde komen, en ik kwam. Want ik wil dit allemaal afgehandeld hebben. Voor de kittens. Dat jij nou geen gevoel hebt voor liefde betekend niet dat het niets heeft gedaan voor onze familie. Je kunt je moederlijke spelletjes blijven spelen zolang je wilt, maar er zullen altijd spanningen blijven. Zeker als jij je nu zo gaat gedragen.' Hij pauzeerde even, keek har strak aan. 'Ik wil je nog een laatste kans geven om jezelf uit te leggen. En dit keer de waarheid.' Daar ging hij weer, met de kansen. Alsjeblieft, laat het de laatste zijn.

Hij luisterde half naar wat ze vertelde. Het waren toch allemaal maar leugens. Hij had haar wel verteld de waarheid te spreken. Maar zodra ze haar eerste woorden had uitgesproken besefte hij dat hij haar helemaal niet geloofde. Wat ze ook zei. De kater zuchtte en keek weg. Hij was hier zo klaar. Zo ontzettend klaar mee. Hij besefte dat hij het maar gewoon los moest laten. De kittens zouden ongetwijfeld de spanningen blijven voelen, in ieder geval van zijn kant. Hij was immers geen vieze slang zoals de poes tegenover hem. 'Ik denk dat je van geluk mag spreken dat ik je nog bij de kittens laat,' mauwde hij koeltjes, zijn stem lichtelijk vermoeid. 'Ik zal de naam aan Blaze ook wel doorgeven. Je doet verder maar. Ik hoef je in ieder geval niet in mijn buurt te hebben.' De kater stond op en liep zonder nog een woord te zeggen van haar weg. Klaar. Afgesloten. Nooit meer. Helaas moest hij de kittens nog delen, maar dat deed hij dan maar voor hun. Om een goede vader te zijn. Al twijfelde hij eraan of de Clan niet beter af was zonder haar.