your best american girl {event}

Ze had geen idee hoe dit kon gebeuren, werkelijk. Moeder eenden stonden er toch just bekend om dat ze goed voor hun kroost zorgde? Nou, zij zag er niks van terug. Want je kind zomaar achter laten was nou niet bepaald een actie die Mousepaw bij een verantwoordelijke ouder zou plakken. Nou oke, dat was niet helemaal waar. Ze kon mevrouw met de rest van haar snotapen aan de over kant zien staan. Maar als ze enkel dat gingen doen, konden ze lang wachten. Want er was no-way dat het eendje- die de kattin in haar vizier had. In zijn eentje door het woeste water kon zwemmen. Hij moest hulp hebben, en het leek er maar op dat zijn moeder die niet van plan was om te geven. Mousepaw zuchtte, en wilde doorlopen. Dit waren haar zaken niet, moeder natuur die wist heus wel wat ze aan het doen was. Maar toch; maar toch lukte het de poes niet; om haar ogen te sluiten. Het eendje zou immers sterven als het niet snel zijn weg terug naar zijn moeder vond. En; het was zo'n lief beest. Nee, ze kon het echt niet over haar hart krijgen hoor. De medicine cat apprentice stapte de bosjes uit en probeerde voorzichtig de afstand tussen haar en de water vogel te verkleinen. Maar het kleine beest werd helemaal werd toen het haar opmerkte. Het dacht zeker dat ze een roofdier was. "Ik ga je geen pijn doen dat beloof ik!" Sprak ze in een hopeloze poging om het wezen te kalmeren. De poes deed wat stappen naar achter tot dat het geschreeuw van het eendje niet meer te horen was. Oke, als wilde dat dit ging slagen. Moest ze een plan bedenken. En hulp inschakelen.

Al snel kwamen er twee andere katten op het toneel. Cottonpaw en Honorpaw. Dit was perfect! Nu konden ze haar helpen met het eendje. En nee; ze gingen het niet opeten. Wat de bruine apprentice ook zei. Dat zou zo oneerlijk zijn, het was nog maar een baby. Het- het voelde gewoon niet goed. Mousepaw richtte al haar aandacht op de twee mede apprentices en begon met spreken. "Luister, we moeten dit eendje aan de overkant zien te krijgen." Fluisterde ze, zodat het beest in kwestie niet zou doorhebben dat ze over zijn lot aan het praten waren. "Zijn familie is daar." Voegde ze er nog aan toe. Misschien dat het hun zou overhalen om aan haar gekke plan mee te werken. "Ik-ik denk dat we wat bladeren rond zijn ogen moeten wikkelen, zodat het wat rustiger word. En dan moet een van ons het naar de overkant brengen." Een goede zwemmer, want de golven waren verrassend woest vandaag.