When you are young, they assume you know nothin'

Ze had zich opgerold in haar nest in een poging wat slaap te vatten. Katten leken haar wel graag te willen bezoekn, voor de verandering. Ze vond het maar verdacht. Ze hadden nooit staan springen om haar aan te spreken toen ze nog niet als een hondenspeeltje werd gebruikt. Toen ze echter iets hoorde, lichte ze slaperig haar kopje op. Haar mooi gevormde kopje was gesierd met slordige pieken haar, een echte bedhead dus. Kort knipperde zeven om de slaap uit haar te krijgen. Oh... Ashen. Ze knikte even naar de poes en legde haar kopje op haar poten waarna een gaap van haar lippen kwam. Was haar zus hier om eten te brengen? Ze kende de ander immers niet eens zo goed, dus ze wist niet wat ze kon verwachten van haar. Toen er echter onverwachtte woorden van haar kwamen, lichtte ze haar fijne kopje op. Ze bekeek de poes even, wat? "Uh... Ok?" Ze snapte niet goed waar ze over wilde spreken, maar Burnet zag er geen probleem in. Haar helderblauwe ogen gleden even naar het eten dat haar zus had gebracht. Die zou ze wel na hun gesprek opeten. Het was immers onbeleefd om te eten als men tegen je sprak, althans dat vond zij.

Ze keek op naar de grijze poes. Ze leken eigenlijk niet zo heel veel op elkaar en als men ze naast elkaar zouden zien, dan zouden ze nooit als zussen bestempeld worden. Maar toch waren ze hier, beide hadden ze hetzelfde bloed in hun aderen, maar niet dezelfde opvoeding. Zij was opgegroeid onder de vleugels van een leader, met vele siblings die haar in haar midden hadden genomen als hun zus... En Ashen? Die had het schijnbaar alleen moeten doen met een enkele kater. De rossige poes snapte niet hoe de ander daarmee kon leven, maar vragen zou ze er niet bij stellen. Het leek haar immers erg onbeleefd. De gewonde poes luisterde aandachtig naar wat de ander te zeggen had en knikte even toen ze uitgesproken was. "Ik denk dat je je vooral moet afvragen of jij dit wel wilt," sprak de poes rustig tegen de ander, waarna ze oogcontact probeerde te zoeken bij haar zus. "Als in, wil je me echt in je leven?" ze wilde het eerst weten voordat ze verder gingen met dit gesprek. Anders was dit nutteloos voor haar. Ja, Burnet was niet compeet harteloos... Maar alles blootgeven aan iemand die ze amper kende was ook niet voor haar weg gelegd. Ze wilde zekerheid.

De mooie poes hield haar zus kalm in de gaten en observeerde haar kalm. Haar sterke houding brak onder de woorden die ze had uitgesproken en even haalde de gewonde poes diep adem. Haar woorden waren niet kwetsend bedoeld, voor een keer. Nee, ze wilde gewoon de waarheid. Rustig luisterde de kat dan ook naar de woorden van de grijze poes, waarna ze even met een van haar oortjes trok. Ashen haar woorden leunden dicht aan tegen de mentaliteit van Burnet, maar haar visie was rijker. De grijze poes zag in dat ze anderen nodig had, iets dat Burnet voor geen geld in de wereld zou doen. Het verraad van Oceanstar, van Stallionstar en nu ook Wolfstar. Niemand was te vertrouwen in deze wereld. Ze zuchtte dan ook zachtjes bij wat Ashenpatch zei en duwde haarzelf wat dichter, haar neusje kwam teder tegen de grijze wang van haar zus aan. "Hey als je wilt huilen mag dat, je hoeft dat niet voor me in te houden," ze glimlachte zachtjes en duwde teder haar kopje wat tegen de nek van haar bloedverwante, haar grijze evenbeeld. "Ik-" ze slikte even en beet op haar onderlip. De woorden die ze op haar lippen had waren fragiel en had ze nog maar voor een iemand uitgesproken. Ze slikte ze dan ook meteen in, haar angst om zich te binden was te sterk. "Het spijt me," Sprak ze dan ook uit als vervanging.