Everything is black

Annuletpaw zat alleen in een hoekje van het camp een raaf op te eten. Hij scheurde stukken vlees van het karkas, knabbelde erop en spuwde de veren daarna al afgeknabbeled op een hoopje vlak naast hem. Zijn gezicht stond op onweer en de norse blik in zijn blauwe ogen waarschuwde iedereen om vooral niet te dichtbij te komen. Hij had absoluut geen nood aan gezelschap nu, nee dank je. Dat nodeloos vervelende en domme getetter van een ander was als een speciale soort hel.

+ Sparkkit eerst

_{Sparkkit had zijn ogen gevechtigd op een zwarte kater, maar wat interessanter was de bult met zwarte veren die hij naast hem aan het creëren was. Allemaal zulk prachtig, perfect speelgoed. Zomaar, daar! Sparkkit keek ernaar alsof het het mooiste was wat hij ooit had gezien. Het riep hem gewoon. Op een gegeven moment kon hij het niet meer weerstaan en holde hij ongecontroleerd snel naar de bult veren toe en sprong er middenin, lachend en juichend. Het kriebelde! Als een wildebras gooide hij de veren in het rond, omhoog, opzij, en als ze landden, probeerde hij ze te vangen. Hij schaterde het uit, wat een prachtig spel!}

En het duurde niet lang toen een kitten zich in de hoop afval naast hem lanceerde en een enorme puinhoop begon te maken. Starclanverdomme, en hij zou dat moeten opruimen, zeker? "Hey!", riep hij met zijn schelle stem luid. "Stop daar Starclanverdomme meteen mee!" Kittens, hij haatte ze. Vreselijke hopen nutelloze haarballen. Waarom iemand ooit vrijwillig kittens zou nemen, geen idee. Zelfs zijn moeder had kittens zo vreselijk gevonden dat ze nooit de moeite genomen had voor hem te zorgen. En hoe kon hij haar dat ook kwalijk nemen, als hij zag wie hij geworden was. Hij had zichzelf ook achtergelaten.

_{Woohoo! Hij juichte helemaal toen hij door de zwarte veren door danste, ze omhoog gooiend en erop springen als ze op de grond landden. Ze staken in zijn vacht en kietelden zijn neus als hij ze probeerde uit de lucht te vangen. Maar het plezier was van korte duur, want de apprentice schreeuwde heel, heel boos naar hem. De kitten maakte zich klein en duwde zijn oren in zijn nek. Jeetje, hij was echt kwaad! De laatste veren landden om hem heen en hij keek de zwarte kater aan, waarna hij toch een beetje zijn moed terug vond. ‘Waarom?’ vroeg hij een tikkeltje opstandig terug. Hij was gewoon aan het spelen?}