Plan alfabet

Onverzekerde tijden, zo kon je het wel noemen. Niet dat hij iets anders had verwacht. Op iets anders had gehoopt. Bleaktail was de monotone, volgeplande dagen van zijn Clan zat geweest. Afgezien van de paar toevallige gesprekken met andere katten die hij als kennissen had moeten aanvaarden, had hij er alleen voor gestaan. Hoe kon het ook anders? Met zijn matige sociale vaardigheden en weinig echte connecties. Alles netjes verborgen achter de illusie dat hij gewoon weg antisociaal zou zijn. Een vreemd geval waar niemand verder naar om zou hoeven kijken. Laat staan zich zorgen over zou moeten maken in verband met de plannen van de Elite. Maar was het dan puur en alleen de disconnectie met zijn eigen Clan geweest, was dat daadwerkelijk genoeg om iedereen die hij ooit had gekend plots te laten vallen? Niet bepaald. Er was op hem ingepraat. Misschien wel al maanden van te voren. Hoe lang had hij wel niet achter haar aangelopen? Exact gedaan zoals ze van hem had gewild? En nu hij eindelijk hier was, waren ze dan nu samen? Bleaktail zuchtte. Hij had kunnen weten dat Brat nooit echt interesse in hem had getoond. Dat hij simpelweg gewoon handig voor haar was geweest. Nu dat alles zo ontzettend snel veranderd was zou hij niet langer meer van waarde zijn. Terug in zijn doelloze, rusteloze mentale standaardinstelling. Toch zou niet alle hoop verloren zijn. Tenminste, niet zo snel. Bleak wist immers niet waar ze uithing en wat haar plan was. Wellicht zou ze ooit nog terug kunnen komen? Zouden ze elkaar nog kunnen treffen?
Ondanks dit verlies was hij niet gelijk tot de absolute nutteloosheid vervallen. De winter was er een van extremen geweest. Maar dankzij zijn eerdere zwerftochten in vergelijkbare omstandigheden had hij zichzelf weten te redden. Enkele tips waren de anderen ook nog van pas gekomen. En nu, nu was het oorlog. Of eigenlijk, gisteren was het oorlog. Vandaag werd het tijd dat de Elite zich zou voorbereiden op de toekomst. De anderen altijd twee stappen voor te blijven. Hun nieuwe vestiging lag in de Tallpines. Het had wel iets weg van de Pinewoods. Een gebied dat hij zo onderhand wel door en door zou moeten kennen. Een gebied waar hij thuis was ondanks dat het ver van vertrouwd voelde. En hier was dat niet anders. Met trage stappen sleepte hij zichzelf naar de barn. Tijd om iemand te spreken. Iemand waarvan hij wist een nieuw doel te kunnen verkrijgen, of dat nou zo bewust zou zijn of niet. Het kon hem in feite niet meer schelen gebruikt te worden. Opnieuw en opnieuw. But you know what? Screw em. Screw em all. Bleak was goed in wat hij deed. Moest het verder dan nog uitmaken dat het doel van een ander kwam in plaats vanuit hemzelf? Hij had er de motivatie niet voor. De wilskracht, de levensenergie. Maar voor het doel van een ander? Hij zou alles kunnen geven en meer. Hij was hiervoor gemaakt. Automatische piloot en gaan! En met deze nieuwe verbitterde woede over het verlies van Brat wilde hij niets liever dan een doel in handen krijgen van iemand die haar zoveel leed had bezorgd.
Bleaktail liep de barn binnen, benaderde Orchis maar besloot uiteindelijk toch op redelijke afstand van de kater plaats te nemen. Hij trof hem aan, zoals hij wel vaker deed, temidden van een wasbeurt. “Ze komt niet meer terug, toch?” Vroeg hij hem, haast monotoon. Bleaks goudgele ogen leken ietwat op te lichten binnen de matte schaduwen van de barn. Klaar voor ‘de waarheid’. Klaar voor een nieuw doel.

Het bleef stil in de Barn. Dat houten gevaarte was slechts gevuld met het akelige geluid van Orchis zijn wasbeurt. Zo nu en dan klonken er wat vogels van buiten. Maar dat was het dan ook, geen antwoord. Niet dat het hem heel veel deed, zo ondertussen was hij er wel aan gewend. Het buitenbeentje zijn van de Elite. Een ex-Shadowclanner die kan ook nog eens zijn naam behoudt, daar wil je toch niet mee gezien worden? En gaf ze maar eens ongelijk. Hier was je constant bezig om jezelf te bewijzen. Het verdedigen van je eigen status was essentieel, gezien er binnen de Elite niet alleen van je werd verwacht te zullen overleven maar ook nog eens om te blijven functioneren binnen het grotere geheel. Vele verlangde dat ook van henzelf. Dat was nou eenmaal het charme van de Elite. De uitdaging. En dat kon nu eenmaal niet bestaan zonder je naasten zo nu en dan eens even flink daar beneden te drukken.
Eindelijk. Orchis leek hem te hebben opgemerkt. “Wie?” Vroeg de dof bruine kater hem. Alsof hij Brat alweer vergeten zou zijn. Er was veel gebeurd de afgelopen tijd, dat zeker. Maar Brat had toch zeker wel een spoor achtergelaten in het geheugen van de tom? Of moest hij het soms zelf zeggen? Opbiechten wat voor een hopeloos geval hij eigenlijk was? “Brat.” Zuchtte Bleaktail. Hij kon niet goed inschatten wat Orchis hierop te zeggen had. Ergens was dat ook wel weer bevrijdend? Om alles zo op het spel te zetten. Daarbij droegen zijn acties een hoop wrok in zich. Alles richting Brat, uiteraard. Waarom niet al dat vertrouwen op dit moment vergooien? Ze zou er hoogstwaarschijnlijk toch niet van opkijken.