It comes always back at you [open]

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Dit kamp was niet ideaal, maar het was iets tenminste. Het liefst sliep ze natuurlijk ook in haar eigen nest, in het kamp, die ze had versierd met wat mooie steentjes en schelpjes. Ze was bang dat alles weg was gedreven. Hmm, het maakte ook niet uit. Ze zou snel naar de warriors den verhuizen! Maar hoe langer ze hier verbleven, op de highlands, kon ze er de charme ook wel van in zien. Nu het weer beter werd, hadden ze ook hun super geïsoleerde dens niet meer nodig. En ze konden altijd uitkijken over heel hun territorium! Ze zagen vanaf hier Fourtrees, het saaie gebied van windclan. En verderop wouden waarin Thunderclan en Shadowclan leefden. Ze zuchtte en liep richting de prooistapel, maar onderweg kwam ze Icecream tegen, Hermitshells vader. Of nou ja, vader. Het was vast ingewikkeld. Maar het was zijn vader, en ergens was ze stiekem een beetje nieuwsgierig naar hem. Cottonpaw kende niet vaak schaamte, dus liep ze op de kater af, niet eens maar een seconde realiserend dat hij misschien niet helemaal super vrolijk was. ‘Hoi, Icecream!’ kwetterde ze dan ook vrolijk, waarna ze naast hem plaatsnam. ‘Hoe gaat het? Al aangepast aan ons nieuwe kamp?’ probeerde ze eerst een beetje een gesprek over koetjes en kalfjes te beginnen. Als Cottonpaw één ding kon, was het wel aan één stuk door babbelen.}
 

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wow. Ze had niet verwacht dat ze... zoveel antwoord zou krijgen. Het leek wel of hij zijn hart even bloot legde. Ze wist niet echt wat ze moest doen, behalve vriendelijk lachen en knikken. Maar hij was dus bij de bergen geweest! Maar hij was jong geweest dus, jammer. Hij had waarschijnlijk geen spannende verhalen. ‘Nee, je stelt je niet aan,’ verzekerde Cottonpaw hem toen vriendelijk. Ergens was ze nieuwsgierig naar wat voor herinneringen. Zou ze het vragen? Ze kende hem niet echt. Ze wist niets van hem, behalve dat het dan Crystalstars zoon was en Hermitshells vader. Hij vroeg hoe het met haar ging. ‘Goed!’ antwoordde ze eerst vrolijk. Ze keek even om zich heen, naar het geimproviseerde kamp. Ze haalde haar schouders even op. ‘Het is knus. Maar ik vind het niet super erg,’ miauwde ze optimistisch. ‘Het is even niet anders. En we kunnen vast snel genoeg terug naar huis.’ Ja. Ze waren er nu nog niet zo lang. Ze zou er vast na een tijdje wel stondziek van worden. Maar de zon kwam langzaam terug, dus joah. Toch gingen haar blauwe ogen weer terug naar de oudere kater. ‘Maar de herinneringen zijn niet alleen maar slecht, toch?’ probeerde ze hem voorzichtig een beetje op te beuren.}
 

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower glimlachte weer schappelijk toen hij haar lief noemde, en vervolgens er nog een schepje bovenop te doen en haar gelijk te geven. Kijk, daar kon ze altijd wel een pleziertje uit halen. En misschien kon ze de kater een beetje opvrolijken. En een goed streepje in zijn boekje kon ze altijd wel erbij hebben. En toen hij vervolgens begon te vertellen over de overstroming, de reis naar de bergen, waren haar interesses weer gewekt. ‘Voelde de bergen dan bijna niet meer als thuis dan.. dit hier?’ vroeg ze toen, wijzend naar het natte gebied om haar heen. ‘Ik heb zoveel verhalen gehoord over de bergen en dat alles groter is dan je voor kan stellen. Ik ben benieuwd of ik het ooit zal zien.’ Dat zou pas een avontuur zijn wat ze na zou kunnen vertellen. Voor Cottonflower voelde al alles snel te klein. Hoe zou het zijn als ze op reis zouden gaan.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Icecream vertelde over de bergen, over het leven met alle clans tezamen in één grot. Ze trok een keer walgend haar neus op. Haar den delen met Shadowclanners? Gatver! Ze wilde die vossen echt niet in een staartlengte afstand van haar hebben. Misschien was het toen anders, maar nu kon ze dat echt niet voorstellen. Ze kon zich voorstellen dat de spanningen zich dan opbouwden. Aan de andere kant... als je niet beter wist, was het misschien heel gezellig. En toen de kater begon te vertellen over de gevaren, de grote vogels, de ruigheid van de bergen. Ze zuchtte en keek dromerig voor zich uit. Ze kon het gewoon nog niet goed voorstellen. Hoe groot? ‘Het klinkt als een avontuur,’ miauwde ze met een lachje rond haar lippen. ‘Ieder avontuur is een zegen, of niet?’ miauwde ze toen ze haar blauwe ogen weer op de kater voor haar richtte. ‘Is het waar dat je daar de wolken aan kunt raken?’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh man. Icecream kon overal een negatieve draai aan geven. Was Hermitshell daarom ook zo'n brompot? Ze giechelde eventjes zachtjes in zichzelf. Maar zijn verhalen waren mooi en hoe hij filosofisch begon te spreken over zegens en vloeken. ‘Ik hou ervan om het positief te zien. Alles gebeurt met een reden, toch?’ miauwde ze zachtjes. Misschien moesten zij en Hermitshell eerst door het ijs zakken om dichterbij elkaar te komen, wie wist. En misschien moest zij wel een eikel van een mentor overleven om zelf nooit zo'n zuurpruim te worden. En bovendien, alles kwam altijd wel op zijn pootjes terecht. Misschien was ze gewoon nog veel te verwend, nog geen tegenzin gezien in haar prille leventje. En toen hij vervolgens sprak dat hij nooit hoog de bergen op was geweest, viel haar bek een beetje open. Wat een goedzak! ‘Heb je geen spijt?’ miauwde ze, bijna een beetje kleinerend. Hoe zou je die kans tussen je poten laten glippen? Ze lachte vervolgens haar scherpe toon weg. ‘Lijkt er toch op dat ik dat avontuur dus zelf maar aan moet gaan.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Icecream was zo braaf. Een beetje saai. Maar hij was vriendelijk, zachtaardig. Misschien hadden ze een paar van hem nodig om de balans te zijn voor een paar van haar. Hij vertelde zelfs dat hij nooit meer zo ver weg wilde gaan. Ze fronste even. Weg van Starclan? ‘Ik wil dat wel,’ miauwde ze met een ondeugend lachje. ‘Dan zou ik alles kunnen doen wat Starclan verboden heeft,’ voegde ze er giechelend aan toe. Als haar voorouders het niet konden zien, konden ze haar ook niet oordelen, toch? Het was een beetje een grapje, maar ergens was het wel waar. Ze kon de grenzen over, naar het einde van de wereld en weer terug. Het was een mooie droom.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh, ze had een paar gewaagde woorden gezegd. Het bleef grappig om te zien hoe men erop reageerde. En Icecream reageerde tekstboek, maar misschien nog een beetje braafjes. Cottonflower giechelde met een pootje voor haar mond toen Icecream vroeg of ze het niet meende. ‘Natuurlijk niet,’ miauwde ze poeslief, terwijl ze haar pootje weer op de grond zette. Grote, onschuldige ogen keken terug naar hem. ‘Ik maakte maar een grapje.’ Toch waren er ondeugende lichtjes in haar ogen te vinden. Af en toe een beetje tegen de regels aan duwen maakte het leven juist spannend! Ze wilde ergens er nog een gewaagde opmerking tegenaan gooien, maar ze wist het in te slikken. Wat niet weet wat niet deert, wilde ze zeggen. Maar misschien was het inderdaad maar beter dat Icecream niets wist.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflowers glimlachje verbreedde. Ze had het voor elkaar gekregen om hem ongemakkelijk te laten voelen. Het toonde in zijn houding en hoe hij aan haar probeerde te ontsnappen. Het gaf haar een gevoel van controle en plezier die ze eigenlijk niet zou moeten hebben. ‘Ik zal je niet langer afleiden,’ miauwde ze, waarna ze een pootje lang haar oor haalde. ‘Tot ziens,’ miauwde ze toen hij wegliep. Poeh. Iets nuttigs doen. Daar was zijzelf nou net niet voor gebouwd. Ze wierp nog een blik op Icecream. Hij was nog zo jong, maar ze begreep waarom Hermitshell hem mocht. Hij was aaibaar. Dat niemand hem nog aan de haak had weten te slaan. Gut, misschien was hij wel te lief. Ze plofte in het zonnetje neer. Ach, wat deerde het haar ook, ze zou hem vast later wel weer eens tegenkomen. Dan kon ze er in alle geuren en kleuren over praten.}