<sub>En wat nu? Ja nu moest hij wachten en toekijken hoe hij binnenkort een nieuwe mentor zou krijgen. Iets waar hij niet naar uitkeek. Hij had misschien niet zoveel tijd met Lynxfang gespendeerd maar hij was er eerlijk gezegd wel aan gehecht geraakt. De apprentice had gehoopt dat… Wanneer de dag zou komen dat hij warrior werd… De bruine kater trots zou komen toekijken na al die lessen die ze samen zouden hebben. Maar dat ging nu niet meer. Misschien zat die in de sterren en misschien wilde hij gewoon dat het katertje door zou blijven gaan. Het was gewoon zo moeilijk. En er was geen tijd voor huilen meer. Hij was geen kittentje en hij moest een goede apprentice zijn voor de clan. Dat was het laatste wat hij nog kon doen.

Rustig zat hij neer, voelde hoe de zachte wind door zijn lange vacht streek. Straks zou hij misschien nog eens een poging doen tot wat jagen, het was tijd om die skills nog eens op te frissen sinds de dagen die waren verstreken. De kater zette zich recht en bemerkte dat iemand naar hem toe aan het lopen was. Ze bracht een warme uitstraling met zich mee. Iets wat hij soms niet snapte aan katten. Enkele dagen geleden huilden ze en dan leken ze weer op en top te zijn. Hoe konden ze dat toch? ‘Dag Greypaw’, begroette de kattin hem en hij gaf een knikje terug terwijl hij een kleine “Hey” uitbracht. ‘Wil je wandelen?’. Hmm, hij zag niet in waarom niet. Dan was hij tenminste niet alleen zo. “Oké”, stemde hij rustig in. Misschien ging ze hem wel weer eens een nieuw verhaaltje vertellen zoals ze vroeger had gedaan. Wie wist. Of ze kon hem de trucs aanleren van hoe je jezelf kon opbeuren na al dat drama.</sub>

_{Zijn blik rustte kalm op de kattin terwijl deze een beetje glimlachte en haar pluizige staart kort op zijn schouder legde. Ze maakten dan ook bijna hetzelfde gevoel mee. Het was dezelfde kat waar ze om rouwden, al was het voor hem een mentor en voor haar een goede vriend. Allebei lieten wel een grote impact achter, want voor allebei waren de lessen die ze hadden geleerd in het leven door hem gelinkt aan de pijn die ze nu ervaarden. Het goede ding was wel dat de apprentice hierdoor hem niet zo snel zou vergeten. Dat het altijd in zijn hart zou blijven zitten en het nergens heen zou gaan. Vervolgens draaide de grijze kater zichzelf ook snel om en begon haar al dadelijk te volgen. Een wandeling kon altijd deugd doen, dat was wat anderen altijd tegen hem hadden gezegd, en hij geloofde er dan ook in. Een luchtje scheppen kon nooit echt kwaad toch? ‘Laten we meteen gaan’, gaf Shatteredice met haar kalme stem aan en hij verstevigde zijn tempo zodat hij naast haar zou wandelen en niet tever achterop zou blijven, dat was anders dan ook weer lekker zielig. Maar hij moest sterk blijven. ‘Is er een plek waar je het liefst heen gaat?’. Even staarde zijn groene blik naar voren voordat hij zijn kopje schudde. “Niet meteen nee”, mauwde hij dan ook eerlijk. Hij vond alle plekken wel mooi zoals ze waren. "Het maakt me niet uit waar we heen gaan"}